Victoria Gische

Tak, faktycznie to imię i nazwisko należało do babci mojego Taty. Nie było mi dane jej poznać, ponieważ prababcia zmarła jeszcze, kiedy Tata był dzieckiem, albo nastolatkiem – już nie pamiętam. W każdym razie ja nie byłam wtedy jeszcze nawet w planach (śmiech). Dowiedziałam się o jej istnieniu, przeglądając rodzinne zdjęcia. Jej postać na fotografii rzucała się w oczy. Elegancko ubrana kobieta, w długiej czarnej sukni, oparta jedną ręką o kolumnę, patrząca prosto do obiektywu. Nota bene, ostatnio szukałam tego zdjęcia i nie wiem gdzie je schowałam. Zapewne znajdzie się, kiedy nie będzie potrzebne. A wracając do prababki...Musiała być niezwykłą kobietą, z pewnością dzielną, skoro zdecydowała się poślubić wdowca z gromadką (dosłownie z dwanaściorgiem) dzieci.

Brzmi obco, ponieważ moi przodkowie, pradziadkowie, tak z jednej, jak i z drugiej strony mieli niemieckie pochodzenie. Urodzili się w Niemczech, ukończyli niemieckie szkoły, mówili po niemiecku. Brzmienie nazwiska to czysty przypadek, ale faktycznie polscy czytelnicy chętniej sięgają po literaturę obcojęzyczną.

Pisać lubiłam od dziecka. Już w szkole podstawowej wypracowałam swój własny, charakterystyczny styl, po którym nauczycielki z historii i polskiego poznawały moje prace. Później w liceum napisałam swoją pierwszą „powieść" w zeszycie w kratkę. Była to książka przygodowa, która powstała pod wpływem lektury „Winnetou" Karola Maya. Minęły lata, zanim wróciłam do pisania i można powiedzieć, że był to impuls spowodowany przypadkiem, a mianowicie mąż powiedział pewnego dnia „Może napisałabyś książkę". I napisałam „Lucyfer. Moja historia".

Jak już powiedziałam wcześniej, impuls pochodził od męża i on także rzucił pomysł. Nie chciałam jednak, żeby była to kolejna opowiastka fantasy o diable. Dlatego, będąc z wykształcenia i zamiłowania historykiem, oparłam swoją powieść o mało znane fakty historyczne, w które można było wkomponować postać Lucyfera tak, aby jego obecność w tym, czy innym miejscu wyglądała wiarygodnie. I wielu czytelników tak właśnie pisało, że czytając Lucyfera zastanawiało się, czy tak czasem mogło nie być.

Próbowałam i ciągle zadaję sobie pytanie, dlaczego powieść, która została tak dobrze przyjęta przez czytelników, którzy czasami przez blogerów dopytują, kiedy książka ukaże się drukiem i kiedy dalsze losy bohaterów, bo są ciekawi, jak potoczy się ich książkowe życie, nie znalazła wydawcy. Ostatnio nawet przeczytałam na jednym z poczytnych blogów książkowych, że to gotowy materiał na bestseller. Może chodzi właśnie o nietypowe pokazanie Lucyfera? Może o tych kilka kontrowersyjnych akapitów dotyczących Kościoła? Nie wiem. Mam nadzieję, że kiedyś książka ukaże się drukiem. Może jakiś wydawca przeczyta ten wywiad i się skusi? Kto wie? W końcu diabeł tkwi w szczegółach (śmiech)

Nie, do Bellony przesłałam od razu moją drugą powieść o Egipcie. Mowa o „Kochance królewskiego rzeźbiarza", która pierwotnie nosiła tytuł „Kochałam Dżehutimesa".

Egiptem zaczęłam się interesować już w podstawówce. Starożytna cywilizacja egipska jest bardziej tajemnicza i ciągle pozostaje w wielu miejscach nieodgadniona. Zasadniczo Rzym czy Grecja powinny być mi bliższe, bo mój Tata jest pasjonatem tej historii, zwłaszcza rzymskiej, a jednak ja poszłam swoją drogą i zatopiłam się w Egipcie.

Jestem właśnie w trakcie zbierania materiałów do kolejnej powieści. Zarysowuję akcję, postaci. Rozmyślam nad kolejami fabuły, która będzie się toczyć w czasach panowania Seti I. Tak jak na kartach „Tajemnic królów" pojawili się bohaterowie „Kochanki...", tak tu czytelnicy spotkają postaci z „Tajemnic.."

Zasadniczo powieść została już napisana. Ukończyłam ją jakiś czas temu. Akcja rozpoczyna się pod koniec XIX stulecia i kończy w połowie lat 40-stych XX wieku. To powieść obyczajowa, ale losy bohaterów łączą się nierozerwalnie z ważnymi wydarzeniami historycznymi i politycznymi , jakie miały miejsca w tamtych czasach. To generalnie historia życia pewnej młodej kobiety. Od dnia jej narodzin. Jednak obok jej postaci, pojawiają się także inni pierwszoplanowi bohaterowie, którzy mają na nią swój ogromny wpływ, a jednocześnie przeżywają swoje własne, fikcyjne życie. Na kartach tej powieści znalazło się także miejsca dla wielu postaci historycznych, z którymi okazję miała spotkać się moja bohaterka.

Różne, różniste... Od poważnych, naukowych po lekkie i przyjemne romanse historyczne. Jest kilku autorów, których książki chętnie kupuję, ale ciężko powiedzieć, abym wśród współczesnych pisarzy miała swojego ulubieńca. Mam natomiast swoje ulubione książki, do których wracam co jakiś czas. To „Lalka",„Ania z Zielonego Wzgórza", „Udręka i ekstaza", czy „Godzina pąsowej róży".

Widzę pewne tendencje. To są takie fale. Najpierw były wampiry. Szał na wampiry. Książki, filmy, seriale. Ja przeczytałam tylko klasykę gatunku „Drakulę" Brama Stokera oraz „Wywiad z wampirem" Anne Rice. Są także inne fale... Teraz jest moda na lawendę. Widzę uliczki w lawendzie, wakacje w lawendzie, poszukiwania w lawendzie, kłamstwa w lawendzie, itp. Nie czytałam i nie czytam, tak samo jak książek o Greyu, dlatego nie powiem, czy są to dobre pozycje literackie, czy złe, ponieważ nie będę swoich osądów opierać na opiniach innych Czytelników. Ja wolę coś w stylu „Władcy Barcelony", „Białej wilczycy", „Sekretów kobiet złotnika", „Królów przeklętych" i tak dalej, a kiedy nachodzi mnie ochota na coś lżejszego, bardziej romansowego – tak bym to nazwała – to sięgam po Sparksa, Paullinę Simons, Penny Vincenzi czy Dianę Gabaldon.

Kiedy piszę potrzebuję ciszy. Nie lubię, kiedy mnie coś rozprasza, tak więc odpowiedź brzmi „nie, nie tworzę". Muzyka to osobny rozdział. Kiedy jestem zmęczona i mam ochotę odpocząć, kładę się na sofę, sięgam po słuchawki i nastawiam radio na „Złote przeboje", ze szczególnym uwzględnieniem lat 80-tych.

Na chwilę obecną mam jedno marzenie – wrócić do Polski, do domu. Niestety jego realizacja nie zależy tak do końca ode mnie czy mojego męża. Muszą się na to złożyć pewne warunki, zwłaszcza te ekonomiczne, które panują w naszym kraju, abym mogła wrócić. Póki co, nie widzę takiej możliwości. Z kolei jako autor chciałabym, aby któraś z moich powieści, już wydanych, czy przyszłych stałą się bestsellerem, ale to chyba normalne (śmiech).

W zasadzie od niedawna. Od ponad czterech lat, a jednak tęsknota jest ogromna. Tęsknimy z mężem za naszymi rodzinami, dlatego każdy urlop od kilku lat spędzamy w Polsce, w domu. A odpowiedź, czy wrócę, zawarta jest w poprzednim pytaniu.

Najbardziej jestem podobna do mamy, ale ponieważ Victoria Gische także miała szerokie kości policzkowe i ciemne, prawie czarne włosy, można znaleźć podobieństwo. Co ciekawe Victoria Gische jest/była spokrewniona ze mną, moim tatą, matką mojego taty, a więc oją babcią, nie przez – jakby to powiedzieć – więzy krwi, ale przez małżeństwo z dziadkiem mojego taty. Ona była drugą żoną dziadka taty, która wychodząc za mąż, wzięła na siebie odpowiedzialność wychowania gromadki dzieci, a było ich siedmioro. Dwie siostry, po obu biegunach, bo jedna była najstarsza, a moja babcia (mama taty) najmłodsza i pięciu braci. Widać, pradziadek, którego niestety nie miałam okazji poznać, preferował jeden typ damskiej urody i druga żona wpisała się w ten kanon, tak dobrze, że przybrane córki były do niej podobne. A jakby tego było mało, moja mama była podobna do swojej teściowej, to i ja w jakiś sposób jestem podobna do Victorii Gische. Historia nieco zagmatwana, ale prawdziwa.

Oczywiście moim „prawdziwym" imieniem, tym które otrzymałam na chrzcie, ale wolałabym zachować je dla siebie.

Nie ma tego dużo. W 2012 wydałam ebook'a „Lucyfer. Moja historia". Za przygotowanie było odpowiedzialne wydawnictwo Psychoskok. A w tym roku zadebiutowałam papierowo „Kochanką królewskiego rzeźbiarza", którą wydała Bellona.

Aktualnie pracuję nad kolejną powieścią dla Bellony, która ma się ukazać jeszcze w tym roku. Pierwsza powieść („Kochanka...) spodobała się w wydawnictwie na tyle, że od razu zaproponowano mi podpisanie umowy na następną książkę. Będzie to powieść, której fabuła toczy się także w Starożytnym Egipcie, kilkanaście lat po wydarzeniach znanych z „Kochanki...". Tym razem stawiam jednak bardziej na przygodę, tajemnicę, sekrety, które trzeba wyjaśnić. Oczywiście będzie także trochę romansu, bo przecież miłość jest obecna w życiu człowieka, więc i bohaterowie książki przeżywają ja tak samo, jak my.

Różne. To nie żart, ale czysta prawda. Otóż liceum ukończyłam ze świadectwem profilu pedagogicznego. Mieliśmy praktyki w szkole podstawowej w najmłodszych klasach. Później, kiedy okazało się, że nie pójdę na wymarzone studia, zaczęłam chodzić do Centrum Ustawicznego Kształcenia Ekonomistów z siedzibą w Chorzowie. Po dwóch latach nauki i obronie pracy, otrzymałam tytuł Technika ekonomisty. Dziesięć lat po maturze wreszcie zdecydowałam się na studia historyczne na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Śląskiego.

Mieszkam w Niemczech. Niestety nie jestem na tym etapie, aby żyć z pisania i nie chodzić do pracy, dlatego pracuję w przychodni lekarskiej, w rejestracji, gdzie zajmuję się dokumentacją pacjentów.

Urodziłam się, wychowałam i lwią część życia spędziłam w Siemianowicach Śląskich. Najpierw przez pierwsze siedem lat mieszkałam w centrum, później przeprowadziliśmy się do dzielnicy Siemianowic, na Bytków. Do bloków z wielkiej płyty. Tak, wspominam to miasto bardzo dobrze i cieszy mnie, że wreszcie z roku na rok, pięknieje. Mam zamiar za niedługo, podczas kolejnej wizyty w domu, przekonać się, że remont pałacu Donnesmarck'ów jest nie tylko pobożnym życzeniem, ale prawdą. To piękna rezydencja, która za moich szczenięcych lat była wykorzystywana jako przedszkole dla dzieci. Otacza ją park miejski. Tuż obok, znajduje się stary, zabytkowy spichlerz i Muzeum Siemianowic. Tam także swoje podwoje ciągle otwiera Restauracja Piastowska, w której miałam przyjęcie weselne.

Od 1998 roku kilka razy zmieniałam miejsce zamieszkania. Przez 9 lat mieszkałam w Katowicach. Później przeprowadziłam się do małej miejscowości nieopodal Pyrzowic i wreszcie od 2011 roku mieszkam w Niemczech. Dokładnie w Westfalii Nadrenii-Północnej, w małym Voerde, w powiecie Wesel, nieopodal Duisburga i holenderskiej granicy. Czy mi się tu podoba? Tak, to ciche spokojne, typowo niemieckie miasteczko, z małą zabudową, w większości domków jednorodzinnych. Jedyny minus to fakt, że Voerde jest oddalone od mojego polskiego domu o ponad 1100 kilometrów.

Wszystkie, prawie wszystkie. Trudno mówić, że zapuściłam korzenie w Niemczech, skoro jestem tu dopiero od 3 lat, to po pierwsze, a po drugie ciągle wierzę, że uda mi się wrócić do domu, do Polski. Pobyt tu traktuję jako konieczność. Gdybym nie musiała, zresztą jak gros Polaków, w ogóle nie wyjeżdżałabym z kraju.

Przez lata uczyłam się angielskiego, który później wykorzystywałam w pracy. Mówię, czytam i piszę płynnie po angielsku, chociaż ostatnio brakuje mi z tym językiem kontaktu. Braki w komunikacji nadrabiam, oglądając filmy w oryginale i mówiąc sama do siebie po angielsku. Takie ćwiczenie. Mieszkam w Niemczech i muszę posługiwać się niemieckim. Nigdy wcześniej nie uczyłam się tego języka, ale pochodzę z typowo śląskiej rodziny, nie był mi obcy i nauka poszła mi zadziwiająco szybko, chociaż nie jest to jeszcze ten poziom, o jakim bym marzyła.
Jestem z tego rocznika, który miał obowiązkowy rosyjski w szkole, przez 8 lat wciskano mi na siłę do głowy cyrylicę. I przykro mówić, ale nie potrafię się w tym języku porozumieć, chociaż znajomość alfabetu i umiejętność czytania pozostała.

Nie wiem, czy podejrzewają, że jestem z Polski, ale z pewnością wiedzą, że nie jestem Niemką. Zresztą po moim sposobie mówienia rodowitemu Niemcowi trudno powiedzieć, z jakiego jestem kraju, bo ja nie mówię w domu, z rodziną, mężem czy znajomymi czysto po polsku. Ja jestem ze Śląska i mówię, godom, po śląsku. Widzę czasami, jak niektórzy – na przykład w sklepie – nadsłuchują, próbując dociec, co to za język, z którego część zdania jest zrozumiała, bo w śląskim używa się wielu niemieckich słów, a część brzmi jak najbardziej obco.

Z uwagi na umiłowanie historii, w moich powieściach jest jej bardzo dużo. W zasadzie to książki historyczne. Pierwsza, ebook, jest połączeniem kilku gatunków. To fantasy, a zarazem historyczna powieść z elementami romansu. Druga, czyli „Kochanka..." to powieść historyczna z delikatnym romansem w tle. Trzecia, którą piszę, także jest powieścią historyczną. Oprócz tego pracuję nad książką obyczajową, ale jak to u mnie, fabuła będzie się zasadzała przede wszystkim na licznych wydarzeniach historycznych.
Chciałabym trafić do licznego grona Czytelników, aby każdy znalazł w nich, coś dla siebie. Myślę, że udało mi się to w przypadku „Kochanki...", bo mam także sygnały od Panów-Czytelników, że książka bardzo im się podobała. Więc, jak widać, nie jest przeznaczona tylko dla damskiego odbiorcy.
A wracając do Winnetou...Ja ciągle lubię historie o Indianach, więc nie mówię „nie" i może kiedyś pokuszę się o powieść w tym klimacie ;)

Przede wszystkim fascynuje mnie Starożytny Egipt. Był moment, że chciałam zostać archeologiem, ale marzenia sobie, a życie sobie. Oprócz tego bardzo lubię średniowiecze powszechne. Także w historii Polski, to okres średniowieczny jest mi najbliższy.

Chociaż uwielbiam historię Starożytnego Egiptu, nigdy w Egipcie nie byłam. Żałuję, ale dopóki nie będzie tam bezpiecznie, bez strachu przed atakiem terrorystycznym na turystów, którzy, aby zwiedzać muszą jeździć w konwojach, ochranianych przez wojsko, to tam nie pojadę. Nie zamierzam zasilać moimi ciężko zarobionymi pieniędzmi kieszeni ludzi, którzy nie potrafią uszanować gości, z których żyją, którzy zapewniają im pracę. Wolę pojechać w inne miejsce, gdzie nie będę czuła się jak intruz, albo przysłowiowe piąte koło u wozu. Póki co, zabytki Egiptu poznaję w książkach i na filmach dokumentalnych.

Myślę, że podeszłam do tej książki zbyt wcześnie. Jakoś pod koniec podstawówki. Wówczas wydawała mi się zbyt nużąca, żeby nie powiedzieć nudna. Może najwyższy czas, żeby do niej wrócić raz jeszcze.

Już o tym mówiłam, w którymś z wywiadów. Historia w szkole, czy na studiach podawana jest w sposób ciężkostrawny. Nauczycielom i wykładowcom akademickim nie chce się – w większości przypadków – szukać tematów, zdarzeń, faktów, do których przeciętny uczeń nie ma dostępu. „Lecą" z materiałem prosto z książki, czasami nie zadając sobie nawet trudu, żeby opowiedzieć coś własnymi słowami. I daty...Najważniejsze. Mamy daty, których wstyd nie znać, ale przecież po to wymyślono encyklopedie, leksykony, itp., itd., żeby w razie czego do nich zajrzeć. Chyba bardziej przydatne byłoby, gdyby uczeń potrafił z jak największą dokładnością dopasować określone wydarzenie historyczne w epoce, w której miało miejsce, niż wymyślać – za przeproszeniem – kwadratowe jaja i mówić na przykład, że bitwa pod Grunwaldem odbyła się w roku 1000.

Powiem krótko, takich w typie pani Kazimiery Szczuki nie trawię pod żadną postacią.

W domu w Polsce tak, natomiast do Niemiec zabrałam tylko kilkanaście sztuk. Te, które z jakichś względów wydawały mi się najbardziej potrzebne i do których często zaglądam.

Tak, faktycznie pisałam kilka lat temu coś w rodzaj bajki, ale to taka bajka nie-bajka. Bardziej powieść w jej typie. Taki klimat, postaci, intryga. Myślę, że każdy lubi poczytać, czy pooglądać baśnie. A przecież dziś takie klimaty święcą swoiste triumfy. Sama je lubię. Bardzo podobała mi się książka zatytułowana „Beastly" i film pod tym samym tytułem. Bawiłam się przednio, podczas oglądania zmodernizowanej wersji królewny Śnieżki. Obu nowych wersji. Baśnie były, są i będą. Bo każdy, niezależnie od wieku, ma w sobie dziecko. A dzieci lubią misie i bajki :)

Zawsze najtrudniej napisać coś dobrego o sobie. Jestem prawdomówna, nie owijam w bawełnę, „walę" prosto z mostu (chociaż dla niektórych to nie zaleta, a wada), jestem pracowita. Mogłabym pokusić się o stwierdzenie, że żadnej pracy się nie boję. Jestem tradycjonalistką, w niektórych sprawach bardzo konserwatywną. Według mnie to zaleta, niezależnie od tego, co sądzą inni.

Tak, jestem impulsywna. Najczęściej najpierw mówię, potem myślę. Niestety ta cecha nie pomaga, zwłaszcza w połączeniu z prawdomównością i alergią na „włazidupstwo" (przepraszam za wyrażenie). Z tego to powodu, po 15 latach pracy bez zarzutu, straciłam etat. Zbyt dużo lizusów zatrudniło się w firmie i nie poszłam za tłumem. Cóż, taka czarna „biała" owca ;)

Po pierwsze mówiąc to, nie miałam na myśli siebie, ale całokształt. Właśnie tą wszechobecną zawiść, którą możemy obserwować wszędzie. Zresztą śledzę przeróżne wpisy, wielu osób w różnych miejscach i nie raz, nie dwa ich treść potwierdziła moje spostrzeżenie.
Co się zaś tyczy mnie... Nie mogę powiedzieć, żebym była wrogo traktowana, bo ja nie znam tego towarzystwa, a ono, póki, co nie może też zbyt wiele powiedzieć o mnie. Chyba, jak na razie jeszcze nikomu się nie naraziłam, ale wiem, że to kwestia czasu. Zwłaszcza przy mojej otwartości i nieowijaniu w bawełnę.
Z kolei, jeśli chodzi o udział w Litera Turze II... On ciągle stoi pod znakiem zapytania.

W wywiadzie tym dodałaś jeszcze, że "patrząc, na kulę ziemską z kosmosu wszędzie jest okrągła, tylko na Polską kanciasta". Rozwiń to zdanie, proszę.

To zależy. Czasami wpis pojawia się codziennie, a czasami mija kilka dni do kolejnego. Piszę, kiedy mam coś do przekazania. Nic na siłę. Te krótkie teksty nie pochłaniają mnie aż tak bardzo, żeby mówić o jakiejś utracie energii, czy marnotrawieniu czasu, który mogłabym wykorzystać na pisanie książki. A po drugie od pisania powieści też trzeba się czasami oderwać, bo jak to mówią, co za dużo, to niezdrowo. Nic do obrzydzenia. Wszystko musi mieć swoje wyważone proporcje.

Tak, pasję tę odziedziczyłam po dziadku, od strony mamy. Kiedy jestem na wycieczce, to oczywiście fotografuję miejsce, które zwiedzam. Jednak najczęściej obiektami są drzewa, rośliny, po prostu natura, mój mąż, a kiedy jestem w domu, w Polsce, to piesek i koty.

Michael Jackson. Kiedy byłam nastolatką, miałam pokój wyklejony jego plakatami. Bardzo żałuję, że nie udało mi się być na jego koncercie, jedynym zresztą, w Polsce.

Ja również dziękuję