Wersja dla osób niedowidzących
Film „Oszukane" to dowód na to, że Polacy kochają oglądać w kinach historie inspirowane prawdziwymi wydarzeniami. Opowieść o podmienionych w szpitalu dzieciach obejrzało do tej pory ponad 100 tys. widzów. To rekordowy wynik – w weekend otwarcia „Oszukane" wzbudziły jeszcze większe zainteresowanie widzów niż opisujący historię Agaty Mróz, film „Nad życie". Trudno się dziwić tak ogromnej frekwencji – przeżycia filmowych postaci są na tyle mocne, że poruszą nawet tych, którzy nigdy nie płaczą w kinie. Jeszcze na etapie produkcji reżyser zapowiadał: „Film jest pełen konfliktów i zaskakujących zwrotów akcji, lecz przede wszystkim - emocji, i to w bardzo dużym, nieraz skrajnym stopniu natężenia". Recenzenci przyznają, że się udało. „Oszukane" to – jak pisze Anna Bielak na portalu Interia.pl - „emocjonalnie wyczerpująca, pełna napięcia i niespodziewanych zwrotów akcji opowieść, (...) która nie drażni jawną postawą ideologiczną i stara się unikać pretensjonalnego moralizowania". Z kolei prowadząca program „Rozmowy w toku" Ewa Drzyzga, dodała, że film skłania do refleksji oraz przypomina o tym, co najważniejsze: „Sama nie wiem, jak bym się zachowała w takiej sytuacji, ale to, co musiałam zrobić po obejrzeniu tego filmu, to przytulić swoich chłopców. Często się czule ściskamy, ale tym razem to był inny, symboliczny uścisk".
„Oszukane" to opowieść o tym, jak spotkanie dwóch bardzo podobnych do siebie nastolatek doprowadza do odkrycia nieprawdopodobnej pomyłki sprzed lat. Nowe życie odnalezionych po latach sióstr szybko okazuje się mieć pozornie słodki smak. Pojawiają się trudne pytania: ile warte jest poznanie prawdy, czy miłość może rozgrzeszyć wszystkie nasze działania?
W filmie zobaczymy Katarzynę Herman („Kochaj i tańcz"), Artura Żmijewskiego („Mój rower"), Ewę Skibińską („Matka Teresa od kotów"), siostry – Karolinę Chapko („Yuma") i Paulinę Chapko („Sala samobójców"), Sylwię Boroń („80 milionów"), oraz Kamila Kulę („Hotel 52").
O filmie:
Film, który pokazuje jak nieprawdopodobną siłę potrafi w sobie znaleźć człowiek, gdy los wystawia go na wielką próbę. Przypadkowe spotkanie dwóch bardzo podobnych do siebie nastolatek prowadzi je do odkrycia nieprawdopodobnej pomyłki sprzed lat. Historia sióstr podmienionych w jednym ze szpitali, nagłośniona przez media wzbudziła ogromne emocje. Wstrząsnęła życiem dwóch rodzin, które od tego momentu nie było już takie samo... Nowe życie odnalezionych po latach sióstr, szybko okaże się mieć pozornie słodki smak. Ile warte jest poznanie prawdy? Czy miłość może rozgrzeszyć wszystkie nasze działania? Czy obu rodzinom uda się wyjść zwycięsko z próby, którą zgotował im los?
W filmie znakomita Katarzyna Herman jako matka ponosząca największy koszt okrutnej pomyłki sprzed lat, Ewa Skibińska i Artur Żmijewski w rolach rodziców próbujących za wszelką cenę chronić swoją rodzinę oraz Karolina i Paulina Chapko jako siostry, których serce wybiera tę samą miłość. Film inspirowany prawdziwymi wydarzeniami. Historia, która nie miała prawa się zdarzyć.
Reżyser o filmie:
Opowiedziana w filmie historia ma dla mnie wymiar antycznej tragedii. Za sprawą swoistego fatum (przypadkowa zamiana niemowląt w szpitalu), bohaterowie zostali postawieni w sytuacji kryzysowej, z której tak naprawdę nie ma dobrego wyjścia. Mimo to, każda z postaci próbuje się z nią zmierzyć, a widz śledzi ich dramatyczne zmagania. Jest to również uniwersalna, sięgająca do archetypów opowieść o wędrówce w głąb samego siebie, poszukiwaniu własnego „ja" i swojego miejsca w świecie. Zafascynowała mnie w tej historii gęstość konfliktów, intensywność emocji i stopień skomplikowania relacji pomiędzy bohaterami. Było dla mnie wyzwaniem, by w sposób wiarygodny i przejmujący przenieść to wszystko na ekran. Film jest pełen konfliktów i zaskakujących zwrotów akcji, lecz przede wszystkim - emocji, i to w bardzo dużym, nieraz skrajnym stopniu natężenia. Mimo iż każda z postaci przeżywa swój własny dramat, kryzys tożsamości i uwikłanie w skomplikowaną sieć wzajemnych powiązań, osią opowieści jest relacja dwóch głównych bohaterek - matki i córki. Mnie osobiście najbardziej porusza historia właśnie tych dwóch postaci. To ich wzajemne zmagania są najbardziej dramatyczne i przejmujące. Pracując nad filmem przyjąłem z jednej strony założenie pewnego minimalizmu środków aktorskiego wyrazu (nie ma więc mowy o emocjonalnym szantażu, którego w kinie jestem wielkim przeciwnikiem i sam jako widz nie lubię, gdy reżyser przymusza mnie do odczuwania założonych przez niego emocji), z drugiej strony - w bardzo wyrazisty sposób stosowałem takie narzędzia reżyserskie jak inscenizacja, montaż, muzyka i dźwięk. Mam nadzieję, że to połączenie daje szansę na silne zaangażowanie widza w opowiadaną historię i wywarcie na nim mocnego, acz nienachalnego wrażenia.
Film jest zaadresowany do szerokiej publiczności. Nie oznacza to jednak, że jest historią „łatwą, lekką i przyjemną". Starałem się budować tę opowieść na kilku płaszczyznach. W podstawowej warstwie zdarzeń film jest bardzo atrakcyjny dla każdego widza - dużo się dzieje, jest gęsto od konfliktów i zaskakujących zwrotów akcji. Uniwersalność wpisana w kolejne warstwy znaczeń i symboli daje odbiorcy możliwość pełnego utożsamienia się z bohaterami i opowiadaną historią. Zastosowana w filmie narracja podwójnie subiektywna (opowiadanie z perspektywy zarówno Natalii - dziecka, jak i Anny - rodzica) sprawia, że jest to film w równym stopniu dla młodzieży jak i dla bardziej dojrzałych widzów. Film jest luźno zainspirowany prawdziwymi historiami zamienionych bliźniąt, które spotkały się u progu dorosłości. Nie chciałem jednak robić filmu paradokumentalnego, opartego na jednej konkretnej historii, ani też ograniczać się w budowaniu dramaturgii pewnymi faktami tylko dlatego, że miały one miejsce. Nie interesowała mnie również publicystyka, mocno wpisana w te historie. Zakorzenienie w rzeczywistości jest bardzo cenne, gdyż uwiarygadnia opowieść. Dramaturgia filmowa rządzi się jednak własnymi prawami, dlatego też pracując nad scenariuszem daleko odeszliśmy od tych historii, które wydarzyły się naprawdę. Istotny był dla nas punkt wyjścia - zamiana niemowląt, ich przypadkowe spotkanie po latach i sytuacja kryzysowa, w której znalazły się obie rodziny. Cała reszta opowieści jest już fabularną fikcją. Ostatecznie film ma więc dużo bardziej kreacyjny niż dokumentalny charakter.
Producentka o filmie:
„Oszukane" to historia o dojrzewaniu. Każda z kobiet w tej historii musi przejść przez próbę, która pokaże, czy potrafi kochać, wybaczać, rozumieć drugą osobę. Nasze bohaterki najpierw zbuntowane (jak Natalia) czy odrzucone(jak Anna) lub zazdrosne (jak Magda czy Aneta) – cierpiąc i walcząc poznają siebie. Żadna z nich nie zawiniła, a każda została mocno doświadczona. I matki, i córki buntują się wobec tego, co je spotkało, każda z nich została jakoś „oszukana". Historia, którą opowiadamy w „Oszukanych" jest mi bardzo bliska. Rozumiem każdą z bohaterek, kibicuję im i jestem z nimi. Historia, która im się przytrafiła właściwie mogła je zniszczyć. Tymczasem wychodzą z tej próby zwycięsko. Ich walka o siebie jest prawdziwa, przejmująca i stanowi wielką wartość tego filmu.
Film „Oszukane" to film o miłości, która otwiera oczy, wszystkim. W tym sensie jest to film dla każdego. Nie tylko dla kobiet, chociaż to kobiety są głównymi bohaterkami tej historii. Film stawia takie pytania, które ważne są zarówno dla bardzo młodych widzów, jak i dla całkiem dojrzałych: kim jestem, kogo kocham, kto jest dla mnie najważniejszy, co zrobię, gdy stracę tę najważniejszą na świecie osobę. „Oszukane" są filmem fabularnym inspirowanym prawdziwymi historiami. Takich wydarzeń, jak opisywane przez nas rozdzielenie bliźniaczego rodzeństwa i ich odnalezienie się po latach, było sporo. Kilka takich historii nagłośniły media. Nasz film nie odnosi się do żadnej z konkretnych rodzinnych historii, inspiruje się raczej tym fatum, które dotyka obie rodziny. Nasze bohaterki, ich imiona i nazwiska, życie zawodowe oraz wydarzenia, jakie opisujemy, są fikcyjne. Ale doświadczenia, które tu pokazujemy, są prawdziwe i były udziałem wielu ludzi.
Kompozytor o filmie:
W tej historii w poruszający sposób przedstawiono sytuację matki Natalii, Anny oraz rodziców Anety. Muszą oni zmierzyć się z dramatycznymi, nieznanymi wcześniej faktami z ich przeszłości, z wyrzutami sumienia. Zwłaszcza dla filmowej Anny jest to niezwykle trudny moment. Film pokazuje jak ważne są w rodzinie dobre wzajemne relacje, szczerość, otwartość. Ten film wzbudza we mnie raczej skrajne emocje. Z jednej strony mamy w filmie ogromny ładunek radości, czułości, bliskości, a z drugiej strony wzajemne zranienia, konflikty wewnętrzne, rozdarcie uczuciowe. Współczuję bohaterkom tytułowych „Oszukanych". W pewnym momencie całe ich kilkunastoletnie życie wydaje się być pomyłką, nieporozumieniem. Sądzę, że ten film jest głównie dla nastolatków i ich rodziców, dla ludzi stojących przed ważnymi życiowymi wyborami. Historia przedstawiona w filmie należy raczej do rzadkich i wyjątkowych. Ale już relacje rodzinne, koleżeńskie, przyjacielskie, relacje między rodzicami a dziećmi, problem realizacji swoich ambicji i marzeń, miłość i przyjaźń oraz związana z nimi potrzeba lojalności to problemy, z którymi zmagamy się chyba na co dzień. To historia osadzona w naszej codzienności.
Obsada:
Katarzyna Herman – wybrana filmografia:
„W sypialni" (2012) reż. Tomasz Wasilewski; „Kochaj i tańcz" (2009) reż. Bruce Parramore; „Generał Nil" (2009) reż. Ryszard Bugajski; „Wszystko co kocham" (2009) reż. Jacek Borcuch; „Janosik. Prawdziwa historia" (2009) reż. Agnieszka Holland i Kasia Adamik – za tę rolę Herman, była nominowana do nagrody Złota Kaczka; w 2007 roku brawurowo wcieliła się w rolę szefowej gabinetu politycznego premiera w serialu „Ekipa".
Ewa Skibińska – wybrana filmografia
„Z miłości" (2011) reż. Anna Jadowska; „Matka Teresa od kotów" (2010) reż. Paweł Sala – za tę rolę otrzymała nominację do nagrody Złota Kaczka; „Tydzień z życia mężczyzny" (1999) reż. Jerzy Stuhr.
Artur Żmijewski – wybrana filmografia:
„Mój rower" (2012) reż. Piotr Trzaskalski; „Mała matura 1947" (2010) reż. Janusz Majewski; „Katyń" (2007) reż. Andrzej Wajda – za rolę Rotmistrza otrzymał nominację do polskiej nagrody filmowej Orzeł; „Wszyscy jesteśmy Chrystusami" reż. Marek Koterski; „Nigdy w życiu!" (2004) reż. Ryszard Zatorski.
Karolina Chapko – wybrana filmografia:
„Yuma" (2012) reż. Piotr Mularuk – za rolę w filmie otrzymała nominację do nagrody Złota Kaczka; „Korowód" (2007) reż. Jerzy Stuhr; „Lekcje Pana Kuki" (2007) reż. Dariusz Gajewski.
Paulina Chapko – wybrana filmografia:
„Sala samobójców" (2011) reż. Jan Komasa; „Trzy minuty. 21:37" (2010) reż. Maciej Ślesicki; „Lekcje Pana Kuki" (2007) reż. Dariusz Gajewski.
Twórcy:
Marcin Solarz – reżyser
Urodził się w 1980 roku w Krakowie. Reżyser i scenarzysta. Absolwent Reżyserii Filmowej i Telewizyjnej na Wydziale Radia i Telewizji im. Krzysztofa Kieślowskiego na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. Debiutował w 2001 roku filmem dokumentalnym „Mój syn Romek" (TVP1) nagradzanym i pokazywanym na wielu międzynarodowych festiwalach filmów dokumentalnych (m.in. Go-EAST Festival of Central and Eastern European Film Wiesbaden - The Best Short Documentary; Iowa City International Documentary Festival - Grand Prix; Krakowski Festiwal Filmowy; IDFA Amsterdam; DOK Leipzig; Cinema du Reel Paris i inne).
Autor krótkometrażowych filmów dokumentalnych: „Trzecie Życie", „HomoRodzina", „Co będzie potem...?" oraz fabularnych: „Lucky", „Góral", „Kobieta z ciemności" - prezentowanych i nagradzanych na festiwalach oraz emitowanych w pasmach filmów krótkometrażowych telewizji Canal+, Ale Kino!, Kino Polska.
W latach 2003-2005 student Filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim.
Od 2005r. związany z telewizją TVN jako reżyser seriali fabularno-dokumentalnych („W11 - Wydział Śledczy"; „Detektywi") i fabularnych („Majka"; „Julia"). „Oszukane" są jego debiutem fabularnym.
Bartek Gliniak – kompozytor
Absolwent Akademii Muzycznej w Krakowie. W 1994 roku otrzymał nagrodę na 22. Międzynarodowym Konkursie Muzyki Elektroakustycznej w Bourges. W 1995 roku zadebiutował na Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień. Jest autorem muzyki do ponad 20 filmów, między innymi „Mój Nikifor" w reż. K. Krauze, „Komornik" w reż. F. Falka.
Krystyna Lasoń – producent
Krystyna Lasoń – dziennikarka telewizyjna i radiowa, producentka telewizyjna i współautorka programów dokumentalnych („Cela", „Adopcje"), seriali paradokumentalnych („W-11 Wydział Śledczy", „Detektywi", „Szpital") oraz seriali fabularnych („Majka", „Julia").
Jest autorką serii filmów fabularnych, inspirowanych prawdziwymi wydarzeniami, powstających w TVN od 2009 do 2013 roku. To filmy: „Laura", „Cisza", „Krzysztof", „Bokser", „Nad życie", „Mój biegun" i „Oszukane".
Występują:
Katarzyna Herman
Karolina Chapko
Paulina Chapko
Artur Żmijewski
Ewa Skibińska
Polska 2013
Czas trwania filmu: 90 min
Dystrybucja: ITI Cinema
W kinach: 10 maja 2013 r.
Twórcy:
Reżyseria: Marcin Solarz
Scenariusz: Monika Góra, Michał Godzic
Zdjęcia: Marek Gajczak
Montaż: Krzysztof Boroń PSM
Scenografia: Marek Zawierucha
Muzyka: Bartek Gliniak
Kostiumy: Agnieszka Werner-Szyrle
Charakteryzacja: Maja Stosio
Kierownictwo produkcji: Artur Polański
Producenci: Krystyna Lasoń, Tomasz Blachnicki
BIBLIOTECZKA