W Blasku Gwiazd | Autor: Lydia Netzer

„Będzie to opowieść o astronaucie, który zgubił się w kosmosie, ale i o żonie, którą zostawił na Ziemi."*str. 172

Są takie książki na które wystarczy tylko spojrzeć, by wiedzieć że zostały stworzone dla nas. Które zachwycają od pierwszych stron, wzbudzają podziw, a jednocześnie zaskakują. Takie które wywołują mętlik w naszych głowach i sprawiają że jeszcze długo po przeczytaniu nie możemy pozbierać myśli. "W blasku gwiazd" właśnie taka jest! Wyjątkowa, niepowtarzalna i jedyna w swoim rodzaju. Macie ochotę na magiczną podróż do gwiazd? Jeśli tak, to koniecznie musicie ją przeczytać!

Sunny prowadzi szczęśliwe i uporządkowane życie, które wydaje się być idealne i wręcz godne pozazdroszczenia. Do tego jest niesamowicie piękna i bogata, co dodatkowo wzbudza podziw. Mieszka w rezydencji w Norfolk, w stanie Wirginia razem z mężem i czteroletnim synkiem który choruje na autyzm. Sunny doskonale radzi sobie z chorobą swojego dziecka. Jednak nie wszystko jest tak piękne jak się wydaje. Po pierwsze, matka Sunny jest w szpitalu i umiera na raka. Po drugie Maxon, mąż Sunny jest niepokojąco daleko od domu, a właściwie daleko od Ziemi. Mężczyzna został wysłany przez NASA z ważną misją, dzięki której będzie możliwa kolonizacja Księżyca. Ponadto Sunny spodziewa się kolejnego dziecka. Dzień po starcie Maxona, Sunny ma wypadek samochodowy. Na szczęście nie odnosi żadnych obrażeń, ale w wyniku uderzenia spada jej peruka. W jednej chwili całe jej poukładane życie rozsypuje się jak zamek z kart. Sąsiedzi zbiegają się na miejsce zdarzenia by zobaczyć co się stało. Ich oczom ukazuje się Sunny bez włosów, czyli taka jak jest naprawdę. Od tej pory będzie musiała sama poradzić sobie ze swoją innością i wszystkimi problemami.

Autorka z niezwykłą precyzją nakreśla nam historię Sunny i Maxona, początki ich miłości i wspólnego życia. Wszystko zaczęło się jeszcze w czasach gdy oboje byli dziećmi, gdy Sunny razem z matką przeprowadziły się do małego domku w pobliżu miejsca zamieszkania Maxona. To tam się poznali i już wtedy między nimi nawiązała się szczególna nić porozumienia. Maxon był dzieckiem niezwykłym. Gdyby urodził się w naszych czasach w kochającej rodzinie, pewnie zostałby zdiagnozowany jako dziecko chore na zespół Aspergera. Zamiast tego urodzony w latach 80-tych, w wiejskiej Pensylwanii, wiódł życie dzikie, bez jakiejkolwiek kontroli ze strony swoich rodziców, którzy w ogóle nie interesowali się chłopcem. Matka Sunny gdy pierwszy raz ujrzała Maxona, zajęła się nim jak własnym dzieckiem. Od tej pory chłopiec był częstym gościem w ich domu, a między nim i Sunny zaczęła się rodzić nieprawdopodobna przyjaźń, która potem przerodziła się w miłość.

„Nasza historia jest jedną z najpiękniejszych historii naszych czasów. A może nawet wszech czasów. Jakie to ma znaczenie, że patrząc na nas, nikt tego nie zauważa?" *str. 214

Historia którą stworzyła Netzer w swojej książce jest oryginalna i nietuzinkowa. Fabuła jest dopracowana i niezwykle złożona. To samo bohaterowie, autorka tworzy ich historie i osobowości, tym samym wyrażając ich indywidualność. Jednak najbardziej nietypową i niezwykłą osobą w tej książce jest właśnie Sunny, choć i postać Maxona potrafi zaintrygować.

Sunny stara się prowadzić uporządkowane życie, nosi peruki, by ukryć swoją niedoskonałość - łysą głowę. Nie chce by ludzie ją oceniali i wytykali palcami, chce być taka jak inni, a dzięki peruką udaje się jej utrzymać pozorną fasadę normalności. Podczas wypadku wszystko się zmienia, cały jej świat wywraca się do góry nogami. Razem z peruką, która spada z jej głowy, opadają z niej wszelkie bariery które dotychczas tworzyła. Postanawia zarazem że od tej chwili będzie sobą i już nigdy więcej nie założy żadnej peruki. Wprowadza również zmiany w życiu swojego autystycznego syna. Całkowicie odstawia mu leki by i on mógł pozostać sobą - prawdziwym Bubberem. Natomiast Maxon, naukowiec, laureat nagrody Nobla, wylatuje w kosmos razem ze swoimi Robotami, które mają podjąć się kolonizacji Księżyca. Niestety w rakiecie dochodzi do wypadku i jak się okazuje, mężczyzna może już nigdy nie wrócić do domu.

"W blasku gwiazd" opowiada przede wszystkim o miłości, ale i o dziwności bycia człowiekiem, o rozumieniu życia i samego siebie. O byciu innym, ale również akceptowaniu tego jakim się jest, o trudnych wyborach które stawia przed nami życie, jak również dylematach które się z tym wiążą. To również historia o marzeniach i dążeniu do ich realizacji. Jest to również historia o gatunku ludzkim który marzył o kolonizacji Księżyca i o człowieku który budował i kochał Roboty. Nie jest to jednak książka łatwa, ale z pewnością warta przeczytania. Literacki debiut pani Netzer, to książka która was zaskoczy, zaintryguje i pozostawi z mnóstwem pytań, na które sami będziecie musieli poszukać odpowiedzi. Z czystym sercem polecam każdemu z was. Jestem pewna że nie będziecie zawiedzeni.

Wreszcie, po wielu różnych, specyficznych książkach, udało mi się poświęcić chwilę na całkowity relaks przy powieści. Tak po prostu. Obyczajowej, może kobiecej, może trochę psychologicznej, ale raczej lekkim czytadełku o miłości. Tak myślałam, gdy sięgałam po „W blasku gwiazd" Lydii Netzer. Uśmiechałam się do niej już od chwili, gdy dostałam ją w swoje łapki, już choćby ze względu na piękną okładkę, z przemawiającą do wyobraźni grafiką.

Pani Netzer przedstawia nam historię Sunny i jej rodziny: męża, syna i matki. I o ile zazwyczaj bohaterowie takich książek są stylizowani na jak najbardziej przeciętnych, by czytelnik mógł się z nimi identyfikować, tak Sunny i Maxon są absolutnie wyjątkowi: ona jest wychowaną w Birmie łysą dziewczyną, która po tragedii rodzinnej uciekła z matką do Stanów, a on - geniuszem, laureatem Nagrody Nobla i astronautą, który nie radzi sobie z kontaktami z ludźmi. Mają syna, chłopca z autyzmem, dom o pękających ścianach i matkę, umierającą na raka, która w momencie rozpoczęcia powieści jest już podłączona do aparatury podtrzymującej życie. Maxon poleciał w kosmos, z robotami, mającymi zbudować stację kosmiczną na Księżycu, Sunny została. Ukrywając brak włosów pod blond peruką, troszcząc się o chorego syna i o kolejne dziecko jeszcze w brzuchu, odwiedzając w szpitalu umierającą matkę. Jak może wyglądać życie takiej kobiety? Nie jest łatwe. Zwłaszcza od momentu, gdy, po wypadku samochodowym, decyduje, że dla dobra dzieci i swojego nie może dłużej wstydzić się tego, kim jest. Więc wyrzuca perukę, odstawia leki synowi, decyduje się odłączyć matkę od respiratora, i... wychodzi z całym tym bagażem trudnych decyzji do ludzi. A Maxon być może nie wróci...

Może mam specyficzny sposób postrzegania tej książki, ale o wiele bardziej niż Sunny zafascynowała mnie postać Maxona, który z cichego, maltretowanego przez ojca dziecka wyrósł na geniusza. Chociaż nie bez komplikacji – zdaje się nie znać uczuć, wręcz ich nie rozumieć. A przecież czuje, kocha Sunny od małego, a jednocześnie tych uczuć się uczy. Uczy się, jak się zachowywać w danych sytuacjach, ćwiczy, co wtedy mówić, jaką mieć minę, jakie robić gesty, jakim tonem się wysławiać. Tak pojęte uczucia przepisuje na swoistą mechanikę – zapisuje je równaniami, programując potem swoje roboty, tak, by śmiały się, gdy wydarzy się coś bezsensownego, lub płakały, gdy zostaną same w pomieszczeniu.

„jeżeli (OPINIA = KOMPLEMENT),
odpowiedzieć KOMPLEMENTEM;
jeżeli (OPINIA = KRYTYKA),
odpowiedzieć WDZIĘCZNOŚCIĄ;
zapamiętać (OPINIA)"

Według takich wyuczonych schematów kształtuje swoje relacje z ludźmi, a Sunny jest jedyną osobą, która te równania rozumie, stosuje do komunikacji z nim i widzi w nich może więcej, niż on sam.

Sama Sunny jest zafiskowana na punkcie braku włosów – urodziła się już taka, pozbawiona kompletnie włosów na głowie i ciele. Przez całe życie uczona przez matkę, że jest piękna taka, jaka jest, przeszła bunt, gdy ta zabraniała jej nosić perukę, przyzwyczaiła się do swojej odmienności, a potem nagle ją ukryła, gdy przyszło do urodzin syna. Dla niego chciała być „normalna". Sam Robert, czy może Bubber, jak na niego wołają, posiada wiele cech ojca, i choć autyzm znacząco wpływa na jego zachowanie, to wyraźnie dysponuje wyższą niż przeciętna inteligencją. A co będzie, gdy odstawi leki?

Wszystko w tej książce jest wyjątkowe. Aż tak, że zaczyna to momentami razić, a motyw z zaćmieniem słońca, gdy urodzila się łysa dziewczynka, wywołał u mnie nieco nawet kpiący uśmiech. Bo właściwie po co to było, jaki miało sens? Dla fabuły właściwie żaden, wspomina się o tym na początku, i raz później, gdy Sunny opowiada o sobie, zatajając ten motyw, jako zbyt fantastyczny, by uwierzyli jej słuchacze. To wszystko włożone w sielskie życie typowego amerykańskiego bogatego osiedla, aż woła czasem o pomstę do nieba – nie za dużo cudów na raz!

„W blasku gwiazd" jest dla mnie książką szczególną – rzadko spotykałam jak dotąd tak dokładnie nakreślone i tak skomplikowane charaktery - szczególnie wcześniej wspomniany Maxon Mann, choć i Sunny, i jej matka, ojciec, syn i znajomi są bardzo charakterystyczni. Plus stanowi fakt, że postaci, nawet pobocznych, nie ma w książce wiele – i każda z nich zarysowana jest tak dobrze, że nie sposób zapomnieć, kto jest kim. O głównych postaciach wiemy niemal wszystko – ich narodziny, dzieciństwo, dorastanie i dorosłe życie, miłość, dzieci, decyzje... a przecież nie jest to w ani jednym punkcie nudne czy zbyt rozwlekłe. Opowieść o tym, jakie poświęcenie niesie ze sobą próba wtopienia się w tłum za wszelką cenę, dla dobra kogoś innego, przemawia do mnie bardzo, i ze względu na to, jak i wcześniej wymienione powody, książka pozostanie na liście moich ulubionych w tej kategorii.