Grand Hotel Granit | Autor: Emilia Teofila Nowak

 Jadąc na wakacje, jakie miejsca wybieracie do wypoczynku? Wolicie małe agroturystyki, w których gospodarze dbają o każdego gościa indywidualnie? Czy wybieracie hotele, aby wtopić się w tłum i pozostać niezauważoną jednostką?

Każde z tych miejsc pisze własną historię, jednak Emilia Nowak stworzyła miejsce, w którym mrok przykrył swym płaszczem nie jedno przewinienie.

Antonina wdała się w romans ze sporo starszym od siebie mężczyzną. Nic nadzwyczajnego w tych czasach, jednak tej wyskok otworzył przed kobietą drzwi do nowej pracy, która jak dotąd wykraczała ponad jej marzenia. Grand Hotel Granit jest jednym z najbardziej ekskluzywnych hoteli w naszym kraju, jednocześnie będąc zagadką, której tajemnicę znają jedynie nieliczni. Pierwsze wrażenie przywodzi kobiecie na myśl dostatek, jednak szybko orientuje się, w jak wielkim błędzie się znalazła.

Nowakowie rządzą placówką w sposób, który pozostawia wiele do życzenia. Nic nie jest takie, jakie mogłoby się wydawać, a każdy ich ruch jest wcześniej zaplanowaną manipulacją, aby osiągnąć wyczekiwany cel. Nikt nie ma prawa wyjawić, co tam tak naprawdę się dzieje. Każdy jest przerażony możliwością zemsty ze strony pracodawców, jednak nikt nie próbuje zatrzymać serii nieszczęść, które powtarzając się coraz częściej…

Czy kobiecie uda się rozwikłać zagadkę, krążącą wokół hotelu? Co mają na celu działania Nowaków?

Autorka sprawnie rozciągnęła mgłę niewiedzy, wokół tytułowego hotelu. Przez większą część powieści zastanawiałam się co może kryć się za dziwnym zachowaniem załogi.

Sama Antonina miała bardzo krytyczny stosunek do siebie, który tylko podsycali jej przyjaciele. Momentami wzbierała we mnie złość, ponieważ nie byłam w stanie podzielić ich opinii. Jej naiwność i chęć pomocy innym sprawiła, że wmieszała się w nie lada tarapaty, których młodzieńczy umysł nie był w stanie przewidzieć.

Nie jest to powieść, w której fabuła obiera jedynie jeden wątek, a cała akcja krąży wyłącznie obok niego. Autorka dba o to, aby czytelnicy nie mieli czasu na nudę. Niestety przekłada się to na chaos, który momentami zagościł w tekście. Były chwile, w których się gubiłam i musiałam cofać się o kilka akapitów, aby ponownie przeczytać tekst. W pewnym momencie zdałam sobie sprawę, że jest to druga część serii. Na szczęście „Hotel Aurora” był już za mną, więc bez problemu odnalazłam się w nadmorskim kurorcie. Cieszyłam się, że tym razem Antonina wystąpiła bez akompaniamentu Grażyny.

Autorka tym dziełem zwraca nam uwagę na to, jak ważne są wartości, z którymi wkraczamy w dorosłe życie. Antonina nie nauczyła się jeszcze odgraniczać ludzi, którzy potrzebują pomocy od tych, którzy po prostu chcą ją wykorzystać. Emilia Teofila Nowak wplata wiele myśli filozoficznych, które mają na celu nakłonić czytelnika do przemyśleń oraz przybliżyć tok myślenia głównej bohaterki. Spotkamy się tu z trywialnymi dylematami, które bardzo często mają odwzorowanie w rzeczywistości. Pogoń za pieniędzmi, która przesłania nam granicę dobra i zła; skomplikowane relacje rodzinne, które są o włos od całkowitego rozpadu; przyjaźń, która nie zawsze jest słodka; miłość bądź uczucie jej bardzo bliskie, które przyciąga Antoninę do mężczyzn z rodziny Nowaków, poza jej świadomością.

Jestem bardzo ciekawa, w jaki sposób autorka poprowadzi akcję w trzeciej części, ponieważ byliśmy już w górach, teraz mieliśmy morze. Co więc będzie kolejne?