Kiecka I Tiurniura | Autor: Aleksandra Katarzyna Maludy

  Kiedy byłam nastolatką, szalenie zachwycały mnie tajemnicze, nieprawdopodobne historie o podróżach w czasie, w tym o zamianach osób między czasami. Opowieści te zazwyczaj dowodziły, że dzięki skokom o wieki do tyłu, można zmienić coś w swoim życiu, przemyśleć priorytety, zobaczyć z innej perspektywy dotychczasowe problemy. Moje serce podbiły takie książki, jak „Godzina pąsowej róży” Marii Kruger, „Małgosia contra Małgosia” Ewy Nowackiej, czy też serial australijskiej produkcji pt.„Po drugiej stronie lustra”. Teraz mogę podobnych emocji doświadczyć poprzez lekturę powieści Aleksandry Katarzyny Maludy „Kiecka i tiurniura”, będącej drugą częścią przygód bohaterów występujących w „Kiecce i krynolinie”.

Kogo tym razem pociągnie w przeszłość, a kto zostanie wyrzucony do teraźniejszości? Czy uda się zaradzić wszystkim życiowym rozterkom i cierpieniom bohaterów? Co wybierać, gdy w grę wchodzi miłość, ale obarczona społecznym potępieniem? Kolejny raz można przekonać się, że podróże w czasie są równie obiecujące, co mogące przynieść naprawdę przeróżne skutki. Nie da się przecież cofać do dawnych lat i kompletnie nie narobić tym komuś (lub sobie) kłopotów. Wszystko zależy od tego, kto poradzi sobie lepiej w przeszłości, a kto nie napsuje przyszłości.

W „Kiecce i krynolinie” akcja toczy się wokół Gustawa, jednego z synów pani Zofii z XIX wieku. On to, śmiertelnie chory, jest sprawcą rodzinnego zjednoczenia. Właśnie jego postać wychodzi na pierwszy plan. Postać spragnionego życia młodego człowieka, który wie, że zaraz będzie musiał pożegnać się ze wszystkim i wszystkimi. Który odgania od siebie marzenia i myśli pełne nadziei. Na szczęście ma wokół siebie szalenie uparte kobiety, które zrobią wiele, by jednak przeżył. Gustaw przykuwa uwagę czytelnika jako postać targana emocjami. Towarzyszy mu brak nadziei, zazdrość, zniechęcenie, cierpienie, gorycz i żal, osamotnienie, a jednocześnie wielka wrażliwość na świat. Refleksje o życiu snute w myślach i piękno widziane oczami Gustawa do głębi poruszają i są w stanie wzbudzić przemyślenia na temat własnego życia.

To, co zwraca uwagę, to ukazana w powieści cudowność gór w pełnej krasie krajobrazowej i kulturowej. Ten zakopiański powiew jest naprawdę ożywczy i zachęcający do udania się na szczyty w poszukiwaniu samego siebie. Nie wiem, czy tak faktycznie mogło wyglądać życie w Zakopanem wiele lat temu, ale nie ma to większego znaczenia - jest barwnie, interesująco, inaczej, niż w większości zabieganych miast. Równolegle (chociaż nie pod względem czasowym) autorka przedstawia wydarzenia toczące się w Zakopanem, na Syberii oraz w obecnej Warszawie. Robi to niespiesznie, krok po kroku, z właściwą powolnością danego wieku. Niektóre wątki mogłyby zostać jeszcze rozbudowane, ale kto wie, czy nie jest to planowane w dalszej twórczości autorki.

Aleksandra Katarzyna Maludy wykorzystuje znany i tak lubiany motyw literacki. W podróżach w czasie wszystko przecież zdarzyć się może. W książce znajdziemy więc miłość, kilka zabawnych momentów, odrobinę grozy, a przede wszystkim zderzenie światów, nie tylko w różnych okresach czasu, ale również w tym samym czasie (kiedy to prosty człowiek, z prostego ludu spotyka kogoś z wyższych sfer i gdy liczą się konwenanse). Ci, których interesuje tło społeczno- obyczajowe znajdą coś dla siebie, dostrzegając wyraźne różnice w mentalności i funkcjonowaniu ludzi kiedyś, a teraz. Jest tu nawet trochę ciekawostek o medycynie.

Ważna sprawa- nieznajomość pierwszego tomu w ogóle nie stanowi problemu i nie wpływa na zrozumienie treści.

A ty, komu kibicujesz? Skromnej doktorowej Bogusi z nieodłączną poduszką tiurniury, czy współczesnej dziewczynie, która niespecjalnie chciałaby dać się wcisnąć w gorset?