Bolko | Autor: Grzegorz Gajek

  Jestem ogromną fanką powieści historycznych. Niezwykle cenię sobie te, które przenoszą mnie w miejscu i czasie. Za ich sprawą mogę oderwać się od rzeczywistości, zapomnieć na moment o swoich problemach i przy okazji liznąć nieco historii. Wiadomo, że w powieściach pewne rzeczy są przeinaczane, żeby pasowały do narracji, jaką sobie obrał autor, ale nie przeszkadza mi to, jeśli całość trzyma się kupy, oddaje ducha epoki. Jak było w tym przypadku?

Polska przechodzi na chrześcijaństwo, choć w niektórych zakamarkach nadal pobrzmiewają echa dawnych bogów. Plemiona Wieletów z Połabia wzniecają powstanie, chcąc wyrwać się spod wpływu Cesarstwa. Trwa walka o wpływy. Bolko Mieszkowic wraca do domu, by zgodnie z wolą ojca ożenić się, jest już w latach, które ku temu zmierzają. Uczy się także wojennego rzemiosła i polityki. Jest bowiem następcą Mieszka I i po jego odejściu przejmie ojcowską schedę.

Ta książka do najcieńszych nie należy. Kiedy zobaczyłam, że liczy sobie ponad 600 stron, nieco zamarłam. Zastanawiałam się, co na temat Bolka Mieszkowica będzie miał mi do powiedzenia autor. Nigdy wcześniej nie miałam do czynienia z tym autorem, więc kompletnie nie wiedziałam, na co się piszę. Czy będzie tu patos, próba pisania historii na nowo.

Książkę czyta się szybko, Grzegorz Gajek ma lekkie pióro i potrafi zainteresować opowiadaną przez siebie historią. Nie miałam poczucia, że czytam podręcznik do historii. Czuć było słowiański vibe, widać, że autor dołożył wszelkich starań, żeby jak najlepiej oddać ducha tamtych czasów. I za to ma u mnie ogromnego plusa. Udało mu się mnie całkiem nieźle przenieść w czasie. Jeśli chodzi o narrację, to nie mam się czego przyczepić. Świat przedstawiony mnie oczarował. Mam za to problem z dialogami. Moim zdaniem brzmiały one czasem zbyt współcześnie.

Bolko jest wykreowany dobrze, kupiłam jego postać, miał w sobie coś charyzmatycznego, co sprawiało, że chciałam śledzić jego losy. Co nie znaczy, że czasem nie działał mi na nerwach. Uwielbiam Hunildę i Szczerbca. Moim zdaniem bez Szczerbca ta książka sporo by utraciła. Całkiem nieźle wygrana jest relacja między Bolkiem i jego siostrą. I tu się na chwilę przy niej zatrzymam. Autor na początku książki tłumaczy, dlaczego zmienia jej imię na Wicisława, Witka. I rozumiem, dlaczego to zrobił. Tylko że za nic nie mogłam przyzwyczaić się do tego imienia, nie pasowało mi do tej bohaterki. Aż mi zgrzytało, kiedy je czytałam. Nie to, że będę przez to obniżać ocenę książki, ale Świętosława nigdy nie będzie dla mnie Wicisławą. Mam nadzieję, że autor nie będzie miał mi tego za złe, jeśli znajdzie ten tekst.

Jak już wspomniałam wcześniej, to było moje pierwsze spotkanie z autorem. I podejrzewam, że nie ostatnie. Widać, że włożył sporo serducha w stworzenie tej historii. Bardzo dobrze zarysował tło wydarzeń, posługiwał się zrozumiałym językiem i wykreował bohaterów z krwi i kości, którzy nie byli mi obojętni. To była jedna z przyjemniejszych podróży do średniowiecza, jakie zaliczyłam za sprawą literatury. Czuję jednak lekki niedosyt po przeczytaniu zakończenia. Jest na trochę słabszym poziomie niż reszta książki, ale jestem w stanie je przyjąć. Jeśli lubicie powieści historyczne, które opowiadają o pierwszych władcach Polski, to myślę, że ta książka może was zainteresować. Wiem, że to cegła, ale nie czuć jej objętości podczas czytania.