Równi Bogom | Autor: Isaac Asimov

  Ostatnimi czasy powstała nawet w amerykańskim Kongresie komisja badająca kontakty z obcymi cywilizacjami. Jedni mówią, że to objaw naszych czasów, gdzie można w niby poważnych gremiach zajmować się coraz głupszymi tematami, drudzy zaś twierdzą, że powoli chcą nas przyzwyczaić do myśli, że obcy istnieją, bo wkrótce nie będzie wyjścia i poznamy ich. Trudno orzec, kto ma rację, nie mniej czyżby cała literatura s-f miała by się okazać „funta kłaków nie warta”? Zobaczymy... albo i nie...

„Równi Bogom” to powieść opisująca właśnie kontakt z obcą cywilizacją, do którego bezpośrednio nie dochodzi. Bo to nawet nie kontakt z obcą cywilizacją, ale z alternatywnym wszechświatem. Kontakt jest niemożliwy, gdyż ich i nas obowiązują inne prawa fizyki, które uniemożliwiają nam bezpośredni kontakt. Coś jednak z tego kontaktu wynika, co pozwala obu stronom mieć bardzo poważne korzyści z tego powodu, czyli typowa sytuacja „win-win”. Niestety jak to zwykle bywa nie wszystko jest takie piękne jakby się wydawało.

Jest to również powieść o małostkowości przedstawicieli naszego gatunku. I nic nie jest nas w stanie zmienić. W dodatku gen samozagłady mamy głęboko wbudowany. Asimov z dużym dystansem patrzy na swoich współobywateli i ma do nich/nas bardzo krytyczny stosunek. Ale i działania obcych niewiele się różnią od naszych. Egoistyczny interes przede wszystkim. Zresztą do chyba dość istotne zagadnienie: jeżeli odwiedzi (lub skontaktuje się) nas obca cywilizacja, to trzeba założyć, że będzie bardziej rozwinięta technologicznie i naukowo od nas. Będą przyjaźni czy egoistyczni (czyli tacy jak my...)?

Z kolei bardzo ciekawie jest opisany alternatywny wszechświat. No, ale właśnie w literaturze s-f można najbardziej pobudzić wodze fantazji i wymyślać prawie co się człowiekowi żywnie podoba. Oczywiście odrobina (lub więcej) wiedzy z fizyki jest bardzo przydatna. Coś nam też mówi trójca, która staje się jednością. Stosunkowo dużo czasu poświęca właśnie Asimov na opisanie nam tego alternatywnego wszechświata. A to nie takie oczywiste. Wielu pisarzy s-f zmusza nas do zastanawiania się, jaki ten wymyślony przez nich świat, lub dawkują nam informacje, przez co często książki stają się nieczytelne.

Zastanawiam się nad tytułem. Dlaczego „Równi bogom”? Czyżby autor miał na myśli mit o Prometeuszu? Czy też chodzi o to, że zdobywając wiedzę uważamy się już za wszechwiedzących lub myślimy, że zdobycie całej wiedzy to po prostu tylko kwestia czasu. Może też ten alternatywny świat jawić się jako „boski”, wszak obdarza nas wspaniałym darem? Albo po prostu wszystko razem stanowi, że staramy się być równi Bogom? Z bardzo miernym zresztą skutkiem.

Książka jest podzielona na trzy części. Pierwsza dzieje się na ziemi, druga w alternatywnym wszechświecie, trzecia na Księżycu. Księżyc staje się zamieszkały i jest kolonią ziemską i jak każda kolonia w historii oczekuje niepodległości. To kolejny problem do rozwiązania. Kolonia ma to do siebie, że reguły lądują tam najbardziej prężne i przebojowe jednostki, taki swoisty drenaż mózgów. Czyli nic nowego pod słońcem.

Świat naukowców jest mi obcy. Ciekawe jest to, że z reguły uczeni, odkrywcy mają ogromne ego (chyba ci pomniejsi nawet większe), stąd spiski, podchody, obmowy są tak częściej niż na porządku dziennym. Jednym łamie to kariery, innym kręgosłup. A prawda nie zawsze wychodzi na jaw. Może nawet nigdy...

Czytajmy, czytajmy, zawsze coś nowego odkryjemy.