Trzykrotki | Autor: Katarzyna Kielecka

  Czy trzy emerytki mogą być szalone niczym nastolatki, do tego pełne energii, humoru i zwariowanych pomysłów? Ten, kto stereotypowo podchodzi do seniorów, zapewne stwierdzi, że takie rzeczy są niemożliwe. Ja jednak mam często do czynienia z osobami powyżej 60 roku życia i wiem, na co je stać. Niejedna seniorka może zawstydzić młodych swoją aktywnością, jak i zainspirować do działania. Tak samo, jak Kamilla, Aleksandra i Katarzyna, główne bohaterki powieści „Trzykrotki” Katarzyny Kieleckiej. Jako osoby odpowiedzialne za los i przyszłość pewnej młodej dziewczyny o imieniu Gaja, wnuczki jednej z nich, wyruszają jej śladem w zakręconą podróż po Europie. Trzeba przyznać, że takiej misji nie powstydziłby się sam Tom Cruise (on zapewne nie wybrałby na taką podróż kampera).

Katarzyna Kielecka zrobiła kawał dobrej roboty, budując swoje bohaterki z ogromnym realizmem. Może stało się tak z powodu tego, że jak zaznaczyła we wstępie, Kamilla, Aleksandra i Katarzyna mają pierwowzory w prawdziwym życiu, chociaż o wiele młodsze. W każdym razie, są to postaci tak fantastycznie wykreowane, że nie mają najmniejszego problemu ze zjednaniem sobie czytelnika ot, chociażby swoimi przypadłościami. Pocą się, nadmiernie korzystają z toalety, mają trudności z oddychaniem, coś im łupie w kościach, ktoś tam walczy z nadwagą. Mają również własne, wyjątkowe fanaberie i ekstrawaganckie pomysły. Do szeregu wszystkich swoich wad i zalet podchodzą z cudownym dystansem i humorem. Takich bohaterek potrzeba! Normalnych, realnych, bez filtrów, z prawdziwymi problemami.

Przyznam, że z zazdrością przyszło mi przypatrywać się wzajemnej relacji łączącej trzy wieloletnie przyjaciółki zwane przez wszystkich Trzykrotkami. Takie kumpelki to prawdziwy skarb. Katarzyna Kielecka chyba zdaje sobie z tego sprawę, bo, chcąc nie chcąc, wciąga czytelnika w komitywę ze swoimi bohaterkami. Ma się trochę takie uczucie, jakby stało się członkiem tej szalonej kompanii. Towarzystwa, z którym można i konie kraść, i podróżować po świecie, i odpowiednio się zrelaksować. Warto by było mieć takie przyjaciółki w prawdziwym życiu.

W powieści pojawiają się dwa równoległe wątki, z czego jeden to historia kiełkującej, romantycznej miłości, niestety opatrzonej wieloma kłodami pod nogami. Autorka, prócz snucia opowieści o przygodach Trzykrotek w Europie, zwraca również uwagę na kilka istotnych tematów. Jest to chociażby problematyka toksycznego związku, osamotnienia, czy też zmagania się z niepełnosprawnością. Katarzyna Kielecka łamie schematy, rozwiewa stereotypy. Każda stworzona przez nią postać pojawiająca się w książce wnosi coś ważnego, znaczącego i dającego do myślenia. Nawet jeśli jest to bezpański humorzasty kot.

Powieść Katarzyny Kieleckiej czyta się nie tyle szybko, co błyskawicznie i z wyraźną przyjemnością. Akcja płynie wartko, z narastającym napięciem, nie sposób więc się znudzić. Wydarzenia budzą szereg emocji, zapewniając zarówno trochę wzruszeń, sporo śmiechu, a nawet... chwile grozy. Do tego inspiracje wycieczkowe, cuda architektury i magiczne krajobrazy w tle- super. To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, zapalające płomyczek nadziei na więcej równie udanych. Trzeba życzyć, aby pierwowzory postaci zachowały swoje pozytywne cechy, a ich przyjaźń trwała w najlepsze po wsze czasy.

Dodam, że powiększony druk jest stuprocentowym strzałem w dziesiątkę. Ułatwia lekturę, nie męczy tak oczu, tak jak mała, pozbawiona interlinii czcionka i wspomaga osoby mające trudności ze wzrokiem myślę, że same bohaterki zarekomendowałyby pewnie tego typu druk osobom w swoim wieku :)