Destabilizacja | Autor: Szymon Zamożniak

  Po niektórych książkach od razu widać, że są debiutami. Tym razem byłam mocno zaskoczona tą informacją. Autor od początku spuszcza na nas lawinę wydarzeń. Stopniowo otrzymujemy wieści na temat bohaterów, mogąc lepiej ich poznać.

Na początku dowiadujemy się, w jaki sposób Murtazi Shamatava trafił do Polski, by móc pracować w Polskim Koncernie Naftowym Orlen S.A. w Płocku. Poznajemy jego rodzinę i doświadczamy nieprzyjemnych sytuacji, na jakie został narażony Gruzin. Już jego historia sprawiła, że złapałam flow z książką.

Niezaprzeczalnie autor posusza kwestie polityczne, z czego początkowo nie byłam zadowolona. Nie rozumiem układów i zależności w strukturze rządu, a także obowiązków spoczywających na jego przedstawicielach. Szymon Zamożniak wziął pod uwagę to, że niektórym czytelnikom jest na bakier z polityką i w bardzo umiejętny sposób wplatał tłumaczenia w tekst. Dla mnie ten zabieg okazał się strzałem w dziesiątkę!

Sama fabuła opiera się na wybuchu, do którego doszło w płockiej rafinerii. Śledczy bardzo szybko kierują podejrzenia na islamskich terrorystów. Ten temat, nieco podkoloryzowany, podłapują media, hucznie nagłaśniając sprawę. Zdaje się, że każdy wydał już wyrok. Każdy, ale nie on…

Podporucznik Jackowski nie daje się zwieść pozorom, podejmując nieoficjalne śledztwo. Dostrzega w tym zdarzeniu to, czego inni nie widzą i nie wierzy w postawioną hipotezę. Dzielnie idzie pod prąd, nie oglądając się za siebie. Czy uda mu się rozwikłać zagadkę? Kto tak naprawdę stoi za destabilizacją państwa?

Szymon Zamożniak stworzył bardzo dobrą powieść. Od początku wciąga czytelnika do zupełnie innego świata. Nawet taki arogant polityczny jak ja, jest w stanie się w niej odnaleźć. Stopniowo dozowane informacje, skrzętnie wyselekcjonowane przez autora, wprowadzają niepowtarzalny nastrój.

Wykreowani przez autora bohaterowie są bardzo nieoczywistymi postaciami. Każdy z nich posiada swoją mroczniejszą i naiwniejszą stronę, za którą prędzej czy później muszą zapłacić. Podporucznik niejednokrotnie zaskakuje inteligencją oraz niesamowitą zdolnością dedukcji. Sprawnie łączy fakty i doszukuje się drugiego dna. Przez niemalże całą powieść depcze złoczyńcom po piętach. Nie znaczy to jednak, że jest nieomylny. Tu jednak zakończę swoją wypowiedź, aby nie zepsuć radości z czytania.

Język, jakim posługuje się autor, jest bardzo plastyczny. Poruszane kwestie są szybko tłumaczone laikom, a sposób wypowiedzi został dostosowany do bohaterów.

Kolejną sprawą, jaka mnie zaskoczyła, to sposób opracowania książki. Niestety po raz kolejny możemy dostrzec, iż wydawnictwo Novae Res przestaje dbać o szczegóły i nie szlifuje już swoich diamentów tak, jak kiedyś. Nie chcę się wdawać w szczegóły, by przypadkiem nie zwrócić uwagi czytelników na popełnione błędy, tym samym przysłaniając boskość tej powieści. Autor wywiązał się ze swojego zadania znakomicie i my, jako recenzenci, zdecydowanie na to powinniśmy zwrócić uwagę. Ten incydent z pewnością nie wpłynie na moją ocenę książki.

Warto wspomnieć także o okładce książki, w której zostały zawarte najważniejsze wątki fabularne. Niesamowity wybuch, umieszczony na jej dolnej części, sprawił, że kilkukrotnie powracałam do tego obrazu. Z pewnością przypadnie do gustu okładkowym srokom.

Książka jest ciekawą propozycją na jesienne wieczory. Pochłonie nie tylko fanów kryminałów politycznych, ale wszystkich wielbicieli emocji, znajdujących się w książkach. Mam nadzieję, że autor nie spocznie na laurach i wyda jeszcze wiele książek, po które z pewnością sięgnę.