Czerwoniec | Autor: Jacek Piekiełko

  Przyszedł na świat naznaczony piętnem zniewolenia. Jako syn Koreanki i Czeczena od dziecka prześladowany przez system, nauczył się walczyć o przetrwanie i ponad wszystko cenić wolność.Za szkołę życia służyło mu szemrane towarzystwo gromadzące się na radzieckich ulicach. Dla jednych przystojny, szarmancki mężczyzna o nienagannym wyglądzie i uwodzicielskim spojrzeniu, dla innych bezwzględny złodziej i morderca, który niczym pan życia i śmierci decyduje o tym, kogo ocalić przed unicestwieniem. Oto kwintesencja Siergieja Aleksandrowicza Madujewa, głównego bohatera najnowszej powieści Jacka Piekiełko pt. „Czerwoniec”.

Jakimi zasadami może kierować się człowiek, który w całym swoim dorosłym życiu około 520 dni spędził na wolności? Czy nawyki nabyte w więzieniu mogą się przydać poza kratami? A może cela to prawdziwy dom Naszego bohatera? Na te pytania próbuje odpowiedzieć narrator powieści, który odsłania przed czytelnikami niechlubną kartę z historii radzieckiego wymiaru sprawiedliwości. Losy Siergieja Madujewa, znanego jako Czerwoniec to opowieść, którą napisało samo życie. Nieprawdopodobna a zarazem niezmiernie interesująca historia okazała się skrojona na miarę powieści, a dzięki kunsztowi pisarskiemu Jacka Piekiełko nabrała prawdziwych rumieńców. Jest w tej narracji coś takiego, co tkwiło także we wnętrzu Madujewa, niebywały urok i siła przyciągania, które sprawiają, że od lektury, podobnie jak od postaci Naszego kryminalisty, wprost nie sposób się oderwać.

Abstrahując od świetnie skonstruowanej osi fabularnej, „Czerwoniec” robi na czytelnikach również ogromne wrażenie, dzięki przedstawionemu mimochodem portretowi psychologicznemu głównego bohatera. Mamy tu freudowski zwrot w kierunku dzieciństwa, które rzutowało na dorosłość Siergieja, do tego skomplikowane relacje młodego jeszcze mężczyzny z kobietami i alkoholem a wreszcie również niebywałą miłość Czerwońca do literatury, tak silną, że swój wymarzony dom wyobrażał sobie na kształt biblioteki. Ten dopracowany, wielowymiarowy portret głównego bohatera to nie jedyny stworzony z zacięciem życiorys powieściowej postaci. Obecni są w tej historii znakomicie skonstruowani bohaterowie drugoplanowi, jak komisarz Jankow czy prokurator Woroncowa oraz epizodyczni, wśród których wskazać można dwie urzeczone urokiem Madujewa kobiety – Tamarę i Annę. Każdą z tych postaci autor obdarzył charakterystycznymi cechami, które sprawiają, że wyróżnia się z tłumu. Niektóre wyróżniają się aż tak bardzo, że niemal nie pozwalają o sobie zapomnieć.

Jest w powieści autorstwa Jacka Piekiełko także wiele analogii do innych dzieł literackich, w tym przede wszystkim do prozy mistrza literatury rosyjskiej, Fiodora Dostojewskiego. Mroczny, tajemniczy klimat rosyjskich przedmieść, zdegenerowane społeczeństwo rosyjskie – począwszy od przedstawicieli wymiaru sprawiedliwości aż po podrzędnych skazańców i wreszcie zagubiony, odrzucony przez system tytułowy bohater, który podąża ścieżką zła, choć wewnętrznie jest delikatnym, wrażliwym na piękno człowiekiem. Wszystko to sprawia, że wprawny czytelnik, w trakcie zgłębiania opowieści o Madujewie, może dodatkowo „nacieszyć oko” odnajdując rozwiązania znane i lubiane, powzięte wprost z klasyki literatury.

Jeśli najlepsze historie pisze samo życie, to pisarzem, który najlepiej radzi sobie z konstruowaniem fabuły opartej na prawdziwych wydarzeniach jest bez wątpienia Jacek Piekiełko. Za misternie skonstruowaną sieć zależności między powieściowymi bohaterami, odwzorowanie realiów społeczno-politycznych dawnego ZSRR oraz szalenie intrygującą opowieść o losach jednego z najbardziej poszukiwanych złoczyńców minionego ustroju należą się autorowi wyrazy uznania.

Pozostając pod ogromnym wrażeniem talentu pisarskiego Jacka Piekiełko, gorąco zachęcam do lektury przygód „Czerwońca” i z niecierpliwością oczekuję kolejnych, równie udanych powieści tego autora.