Jaśminowy Tron | Autor: Tasha Suri

  Podział klasowy w naszym świecie jest czymś, co od dawna funkcjonuje i od dawna wywołuje liczne dyskusje. Znajdują się osoby, które są zdania, że taki podział jest konieczny, porządkuje świat i wynika po prostu z istnienia ludzkości. Mam poczucie, że są to osoby, które znajdują się na szczycie hierarchii. Jednak słychać wiele głosów jednoznacznie mówiących, że tak nie powinno być i jest to skrajnie niesprawiedliwe i okrutne. Stanowczo należę do tej drugiej grupy. Sama nie doświadczyłam takiego podziału, lecz opieram się na samych opowieściach i przede wszystkim historii. Czy taki podział naprawdę jest konieczny? Czy członkowie danych klas społecznych są w stanie porozumieć się jako grupa? Czy może dotyczy to wyłącznie pojedynczych osób?

Niedawno zapoznałam się z najnowszą książką, która wydaje mi się, że zdobyła w bardzo szybkom czasie dużą popularność. Mowa tutaj o dziele Tashy Suri, czyli „Jaśminowym tronie”. Jest to pierwszy tom z cyklu „Płonące Królestwa”. Przyznam się, że po opisie i takiej zapowiedzianej atmosferze spodziewałam się naprawdę wiele. Zresztą głównie to te dwie rzeczy mnie przekonały do przeczytania, choć oczywiście tradycyjnie swoje zrobiła również okładka. Cieszę się, że zapoznałam się z tą książką i z tego, co wiem to chyba kilka dni temu była już premiera drugiego tomu w Polsce.

Przede wszystkim podoba mi się pomysł na całość. Ma w sobie elementy dobrze czytelnikom znane, ale i stworzono z nich coś całkowicie nowego i niestandardowego. Całość mocno oddziałuje na wyobraźnię i daje możliwość przeniesienia się do tej historii oraz odpoczęcia od naszego rzeczywistego świata. W całości jest coś baśniowego. Być może takie wrażenie robią nawiązania do kultury indyjskiej, a ja o niej wyjątkowo mało wiem. Jednak „Jaśminowy tron” ma w sobie coś wyjątkowego i odróżniającego od tradycyjnych dzieł literatury fantasy.

Stylistycznie jestem również usatysfakcjonowana, ponieważ jest to dla mnie poprawnie napisana, a przy tym wyróżnia się niestandardowym stylem. Unikatowość, jak dużo z Was wie, jest dla mnie czymś wyjątkowo istotnym. Jest w tej chwili tyle powieści, tyle prawie codziennie jest wydawanych. Naprawdę trudno stworzyć coś, co przynajmniej ma elementy niesztampowości, niepowtarzalności. Stylistyka jest tego najlepszym dowodem, dlatego każdego pisarza, który sobie z tym radzi, niezmiernie cenię. Dotyczy to również Tashy Suri.

Fabularnie mocno się wciągnęłam. Jednak potrzebowałam na to chwili. Potrzebowałam chwili, by lepiej poznać bohaterów, świat oraz jego możliwości. I uważam, że w powieściach wielotomowych taki początek jest jak najbardziej zaletą. To prawda, że niekiedy może nudzić czytelników, ale też nie widzę sensu, by od razu była niewiadomo jaka akcja, gdy tak naprawdę nie wiemy, co się dzieje. W „Jaśminowym tronie” dostaliśmy czas, by oswoić się z lekturę i czerpać z tego jak najwięcej przyjemności. W późniejszym czasie jak najbardziej owocuje to pozytywami.

„Jaśminowy tron” Tashy Suri okazał się niezmiernie ciekawą powieścią, która oddziałuje intensywnie na wyobraźnię i pozwala się czytelnikowi przenieść do innego świata. Zarazem pomiędzy fabułą można odnaleźć wiele tematów do rozważań. Nie jest to książka, którą tak po prostu odkłada się na półkę i za pięć minut o niej zapomina. Ma w sobie coś więcej. Tymczasem nie pozostaje mi nic innego, jak sięgnąć po drugi tom cyklu.