Głodni | Autor: Agata Bizuk

  Cała akcja powieści toczy się w czasach wielkiego głodu panującego w Irlandii w latach 1845-1852. Przyznam szczerze, że nigdy nie interesowałam się historią Irlandii i nie miałam pojęcia, że taki kataklizm dopadł ten kraj. Przez to, że była ona kolonią brytyjską były jej grabione wszystkie dobra jakimi była ziemia i to co przynosiła. Brytyjczycy zabierali Irlandczykom wszystko z czego mogli się wyżywić. Zabierając im ich dobra skazywali ich tym samym na głodową śmierć.

Autorka prowadzi całą akcję dwutorowo. Jedna akcja dzieje się w czasach obecnych a druga w roku 1845. Są dwie główne bohaterki Monika i Maria, które mimo kilkuset lat połączy jedna historia. Monika po nagłym rozwodzie wyjeżdża do Irlandii do siostry i jej chłopaka aby trochę złapać oddech po nieszczęśliwej miłości.

Kilkaset lat wcześniej żyje Maria razem z dziećmi i mężem w najcięższych czasach, gdzie ludność nie ma co jeść. Razem z mężem Thomasem kombinują jak mogą żeby wyżywić swoje dzieci. Niestety każdy kolejny dzień okazuje się coraz trudniejszy. Brytyjczycy wprowadzają coraz brutalniejsze zasady i nakładają na Irlandczyków nawet podatek za okna. Niezdolni do płacenia tak wysokiej daniny decydują się zamurowywać okna i żyć w ciemności przy niewielkich lufcikach. Z biegiem czasu zaczynają umierać dzieci Marii z głodu. Później mąż nie wytrzymuje napięcia i wiesza się. Zrozpaczona Maria pozostawiona samej sobie z jedyną córką, która ocalała postanawia skryć się w tzw domach opieki. Nie zdaje sobie sprawy, że trafia do zwykłych obozów pracy, gdzie zostaje rozdzielona z ukochaną córką. Aby przetrwać i ocalić dziecko gotowa jest na wszystko. Posuwa się do czynów, do których myślała, że nie jest zdolna. Szybko przekonuje się, iż trafiła do piekła a nie do domu ocalenia.

Tymczasem w obecnych czasach Monika zaczyna układać sobie na nowo życie. Dostaje pracę, zaprzyjaźnia się ze swoim szefem i w krótkim czasie poznaje jego mamę, która opowiada jej historię Irlandii i przybliża temat wielkiego głodu. Zaciekawiona Monika zaczyna zwiedzać ten piękny kraj i w ten sposób dociera do miejsc, gdzie żyła Maria. Co połączy te dwie kobiety?

Powieść na początku niezbyt mi się podobała. Czytając ją nie czułam żeby to była książka jakaś mega ciekawa. Pomyliłam się strasznie. Z rozdziału na rozdział wciągałam się w lekturę coraz bardziej. Bardzo spodobała mi się piękna a zarazem smutna historia Marii i jej rodziny. W wyniku złej sytuacji gospodarczej Irlandii straciła praktycznie całą rodzinę i musiała walczyć na koniec o siebie i dziecko. Była gotowa się poniżać, sprzedawać byle tylko ocalić córkę. Chyba każdy kto jest matką dobrze zrozumie główną bohaterkę i zrozumie jej decyzje.

Czytając tę powieść serce płacze. Nie można zrozumieć jak człowiek człowiekowi mógł zgotować taki los. Wiedząc, że Irlandczycy walczą o przetrwanie Brytyjczycy grabili ich ziemie i zabierali ostatnie pożywienie. Zmuszali ich do robienia okrutnych rzeczy i podejmowania mega trudnych decyzji. Nawet nie zdawałam sobie sprawy, że ten kraj był pogrążony w takiej biedzie, że ludzkość umierała z głodu, wycieńczenia. Byli chowani w zbiorowych mogiłach, wrzucani jak worki na śmieci a potem zjadani przez zwierzynę, która również była wygłodniała i szukała strawy.

Sięgając po tę lekturę trzeba przygotować się na smutną powieść, która na długi czas zapadnie w pamięci. Dzięki niej również można poznać krótki wycinek historii Irlandii. Niestety ten trudny okres dla tego kraju. Polecam bardzo serdecznie powieść dla osób lubiących poznawać prawdę czasami bolesną i smutną.