Opowieść Błękitnego Jeziora | Autor: Dorota Gąsiorowska

  „Złote serce” to przytulna kawiarnia połączona z rodzinną manufakturą czekolady. Mieści się niedaleko jeziora Marana w Bukowej Górze. Sonia jest dziennikarką. Trafia do tego miejsca, ponieważ chciała napisać artykuł na jego temat. Sonia zawsze musiała radzić sobie sama, jej mama wcześnie umarła, ojciec wszedł w związek z inną kobietą, która była przeciwna jego dziecku. Mimo wszystko Sonia stara się dać porwać magicznej atmosferze świąt Bożego Narodzenia. Historia, z którą się zapoznaje, ma zmienić jej życie. Na drodze Soni pojawia się także pewien człowiek. Początek ich znajomości był bardzo niefortunny. A co było dalej? O tym już musicie dowiedzieć się sami.

Jestem Grinchem, jeśli chodzi o świąteczne powieści. Mogłyby właściwie dla mnie nie istnieć. Chyba że pojawia się w nich trup, to tak, nie mam nic przeciwko. Śledztwo przy choince – dla mnie brzmi idealnie. Jednak postanowiłam zapoznać się z tą powieścią. Miałam już okazję czytać inną powieść autorki, „Córkę ziemi”, więc wiedziałam, czego mogę się po piórze autorki spodziewać.

Chociaż z nieba leje się wyjątkowy jak na wiosnę żar, przeniosłam się w miejscu i czasie. I wiecie co, po raz pierwszy poczułam klimat świątecznej książki. Chyba muszę częściej czytać je wiosną, wtedy mają dla mnie jakoś więcej uroku.

Jestem totalnie oczarowana tą książką. Liczy sobie ponad 500 stron, ale pochłonęłam ją jednym tchem. Co prawda pewne wątki były dla mnie jasne jak słońce, ale nie czułam rozczarowania, gdy zawiązywały się w całość. Dałam porwać się tej opowieści. Dorota Gąsiorowska ma niezwykle lekkie pióro i bez trudu byłam w stanie wyobrazić sobie „Złote serce”. Niemal czułam płynące z niego zapachy. Dawno już nie czułam czegoś takiego, chylę za to autorce czoła. Nie jest łatwo wprowadzić mnie w taki stan.

Bardzo polubiłam bohaterów. Trudno mi powiedzieć, kto w moim sercu zajmie najwięcej miejsca. Każdy z nich ma w sobie coś wyjątkowego. Choć nie wszystkich polubiłam od razu. Jednak z bohaterami tej powieści śmiało mogłabym pójść na kawę i słuchać ich godzinami. I nigdy nie miałabym dość.

Niby za oknem rozkwita wiosna, ale dałam się porwać świątecznemu urokowi. Rozmarzyłam się, chłonęłam tę historię całą sobą. I to jest najlepsza rekomendacja, jaką mogę napisać. Serio, jestem Grinchem, jeśli chodzi o powieści okołoświąteczne, a i romanse niespecjalnie mnie porywają. Ta książka kupiła mnie z całym dobrem inwentarza. Chętnie jeszcze kiedyś do niej wrócę, chociaż doskonale będę wiedziała, co się wydarzy.

W tej historii jest coś magicznego. Za jej sprawą poczułam takie rozlewające się w środku ciepełko. Mój świat nabrał kolorów i na twarzy pojawił się uśmiech. Nie zabrakło też chwil, gdy popadałam w zadumę. Ta powieść mocno dała mi do myślenia i na długo pozostanie w moim sercu. Jestem bardzo wdzięczna autorce za to, że przeniosła mnie do innego świata i na kilka dobrych godzin wyrwała mnie z szarej codzienności.

Do świąt Bożego Narodzenia zostało jeszcze trochę czasu, choć nim się obejrzymy, będziemy już ubierać choinki. Jeśli nie mieliście okazji przeczytać tej powieści, zróbcie to w grudniu. Skoro mnie teraz wprowadziła w świąteczny nastrój, was tym bardziej w tym magicznym okresie powinna. Mam nadzieję, że przeniesiecie się za jej sprawą do innego, lepszego świata.