Wdowy Antarktydy | Autor: Anne Fletcher

  Czasami zaraz po ukończonej lekturze w głowie pojawia się myśl, że fabuła danej książki byłaby świetnym scenariuszem filmowym. We mnie takie przekonanie zrodziło się po “Wdowach Antarktydy”, chociaż właściwie tę historię napisało życie. Równie dobrze opowieść zaprezentowana przez Annę Fletcher, wpisuje się w motyw herstory.

Oczywiście można przyjąć, że nie byłoby tej historii bez mężczyzn, którzy zdecydowali się na uczestnictwo w wyprawie Roberta Scotta. Mężczyzn, którzy realizowali swoje marzenia. Dążyli do określonego celu w swoim życiu, bardzo często kosztem innych, a w tym wypadku kosztem swoich rodzin - żon i dzieci. Początek XX wieku dostarczał wielu wyzwań oraz umożliwiał realizowanie pragnień, o których obecnie możemy już tylko wyłącznie pofantazjować, bo na ich urzeczywistnienie jest za późno. Wtedy również ludzie mieli marzenia i cele. Dla grupy odkrywców idealnym celem była wciąż niezbadana Antarktyda. Zorganizowanie wyprawy, w tym zebranie środków finansowych, znalezienie odpowiedniego transportu oraz ogólne przygotowanie do przeżycia w tamtym miejscu, wymagały zarówno czasu, jak i poświęceń. Znalazła się jednak grupa, która była gotowa na miesiące wymagających przygotowań, na ewentualność śmierci, ale mimo wszelkich niedogodności ludzie ci wierzyli w sensowność swoich działań. Autorka stara się na kartach tej książki przedstawić jak najwięcej szczegółów, towarzyszących budowaniu historii polarnictwa. Odwołuje się w swojej pracy do niepublikowanych dotychczas źródeł. Bazuje na pamiętnikach i listach, które przetrwały. Jej książka jest właściwie opowieścią o ideałach. Daje czytelnikowi możliwość spojrzenia na bieg wydarzeń od drugiej, nieznanej dotychczas strony. Pokazuje, że mimo iż śmiałkowie kierowali się odwagą i chęcią realizacji marzeń, to jednak doświadczali momentów zwykłego, ludzkiego strachu. Na swojej drodze napotykali przeszkody, które w ostateczności okazały się przyczyną tragedii. I chociaż sporo tu o wydarzeniach z przeszłości, których głównymi uczestnikami byli mężczyźni, to jednak jest to pozycja dotycząca kobiet.Zdecydowanie!

Anne Fletcher skupia się na sylwetkach trzech żon: Oriany Wilson, Kathleen Scott oraz Lois Evans. W moim odczuciu, to mocno rozbudowana historia relacji Jakie panowały nie tylko w konkretnych związkach, ale również w społeczeństwie. Chociaż pozycja, jak najbardziej bliska jest rzetelnej biografii, to jednak sylwetki żon wydają się w niej być wręcz powieściowe. Aby tego doświadczyć, warto przenieść się myślami do początków XX wieku i spojrzeć na to, jak postrzegane były kobiety oraz czy w ogóle liczono się z ich zdaniem. Co należało do ich praw i obowiązków?

W chwili, gdy ich mężowie podjęli heroiczną walkę z żywiołem, one musiały zapewnić jedzenie i dach nad głową sobie i swoim dzieciom. Musiały zatroszczyć się o przeżycie. Przez długi czas żyły w niepewności, z dnia na dzień, bez jakiejkolwiek informacji o postępach wyprawy. Już po tragedii, musiały zawalczyć nie tylko o utrzymanie dotychczasowego stanu rzeczy, ale także o obronę dobrego imienia zmarłych. Ich kolejnym zadaniem stała się troska o to, by spuścizna po wyprawie, w której brali udział ich mężowie, nie zginęła.

Całość czyta się o tyle ciekawie, iż pozycja została podzielona na trzy części. W pierwszej z nich zawiera się etap dzieciństwa i młodości kobiet oraz historia rozwijającego się związku. Dalsze strony to obraz rzeczywistości po opuszczeniu domów przez mężczyzn. Wszelkie trudy i znoje samotności. Ostatnie wydarzenia traktują już informacji dotyczącej śmierci. Autorka ukazuje w niej, jak trudne było przeżywanie żałoby w momencie, gdy każde z zachowań z zaangażowaniem śledził kraj.

„Wdowy Antarktydy” to książka zapewniająca skrajne emocje. Fletcher przedstawia wydarzenia, nieustannie budując napięcie związane z dalszym ciągiem. Podsumowując: biografia dostarczająca masy wrażeń.