Face Noir (PC)

FACE POINT’N’CLICK

Tak, jak całkiem niedawno temu gra „Inner Voices” przypomniała nam co dobre w point’n’click (może dlatego, że bliżej jej było do zwykłego FPP, niż tego właśnie gatunku), tak „Face Noir” przypomniała to, co w nim najgorsze. I nie chodzi wcale o to, że tytuł ten sam w sobie jest zły, bo ma swoje dobre strony, jednakże twórcy z niezależnego włoskiego studia przede wszystkim powielili schematy tego typu rozgrywki, nie zamierzając przełamać ich w jakikolwiek sposób. Pomimo ciekawego klimatu, „Face Noir” szybko zaczyna więc nużyć, a z czasem także drażnić. Ale po kolei.

Lata 30. XX wieku. Ameryka nie radzi sobie z kryzysem, wzrasta przestępczość. Głównego bohatera gry,niegdyś policjanta, obecnie alkoholika i prywatnego detektywa Jacka del Nero, poznajemy w chwili, gdy stara nie dopuścić do startu samolotu i uratować pewną dziewczynkę. Zawodzi jednak. Spóźnia się, a jakby tego było mało, zjawia się tajemniczy mężczyzna, którego Jack doskonale zna, ale jego tożsamość pozostaje dla nas nieznana. Mężczyzna oskarża go o ośmieszenie organizacji, zastrzeliwuje i…

Akcja cofa się o dobę. Jack dostaje zlecenie od niejakiego Jacka Webbera by zaleźć dowody na to, że jego pasierbica Susan ma romans. To jednak dopiero początek. Do miasta wrócił bowiem Sean Mac Leane, dawny kolega del Nero z policji, przez którego główny bohater stracił pracę i trafił do więzienia…

Zacznijmy może od plusów tej gry. Pierwszy, co rzuca się w oczy jest grafika i ta akurat prezentuje się naprawdę nieźle. Nie oszałamia, to prawda, trudno jednak żeby niezależna europejska produkcja obfitowała w efekty specjalne rodem z najlepszych gier. Zresztą, point’n’click nie jest gatunkiem, który zawojowałby szczyty list przebojów, więc trudno oczekiwać od niego zbyt wiele. Ale wykonanie jest przyjemne, staranne – budynki z epoki, stroje, do tego duszny, lekko mroczny klimat etc. Całość natomiast wzbogacona została o jazzową muzykę właśnie z trzeciej dekady ubiegłego stulecia, co pasuje do klimatu całości, gorzej jednak, kiedy się za tym gatunkiem nie przepada…

Kolejną rzeczą in plus jest sterowanie. Bo gra jest pod tym względem prosta, wystarczy tylko myszka, ewentualnie klikanie w spację i tyle. Ale o ile na starszych systemach i sprzętach rozgrywka przebiega płynnie, o tyle na najnowszych wszystko się tnie, kursor przeskakuje utrudniając właściwe wycelowanie, a na tym przecież opiera się cała zabawa. Podobnie rzecz ma się z menu, które potrafi reagować w bardzo różny sposób, utrudniając zapis czy wznowienie gry. Zmiana ustawień, trybu zgodności itd. niewiele poprawia, zdarza się wręcz, że obraz wyświetla się nie w pełni. Poza tym, w odróżnieniu od gier RPG, które także możemy obsługiwać tylko przy użyciu myszki, „Face Noir” nie daje zbyt wielu możliwości chodzenia po świecie, a przeszkodą nie do pokonania staje się tu nawet zwykła furtka.

Największym minusem pozostaje jednak stopień skomplikowania zagadek, który czasem osiąga absurdalny wręcz poziom. Zamiast więc dostarczyć porcji przyjemności, gra staje się czasem irytującym tworem wymagającym zbyt wiele, jeśli chce się jedynie rozerwać za jej sprawa przez krótki czas. Miałoby to swój urok, gdyby oferowało coś więcej, niekoniecznie jakieś novum, ale elementy autentycznie zachęcające do włożenia aż takiego wysiłku w ten tytuł. Niestety tego zabrakło.

Z pewnością jednak, że gra znajdzie także swoich zwolenników. Jeśli lubicie point’n’click, brakuje Wam tego typu rozrywki i chcecie zaangażować się w trudne zagadki, to propozycja dla Was. Reszta jednak może sobie darować.