Noir burlesque

  Co będę Was oszukiwał, że dla jakichś wartości artystycznych sięgnąłem po ten komiks. Co będę Wam wmawiał, że liczyłem na znakomita fabułę i uwiódł mnie blurb na okładce. Prawda w końcu jest taka, że sięgnąłem po ten album dla rysunków Mariniego, reszta była sprawą drugo, może nawet trzeciorzędną, by nie rzec marginalną. Ale w końcu komiks to forma sztuki przede wszystkim graficzna i chociaż jestem zwolennikiem twierdzenia, że treść i rysunki powinny iść ze sobą w parze i satysfakcjonować poziomem, czasem są takie dzieła, po które sięgam, bo mam ochotę na dobrą fabułę, nawet, jak graficznie wygląda to kiepsko, i są takie, w których liczę tylko na ilustracje. Więc liczyłem i tym razem. I nie zawiodłem się. Co prawda spodziewałem się, że to będzie zamknięta opowieść – tak jakoś mi się wydawało – a to ledwie pierwszy tom, ale nie żałuję, bo Marini jak zwykle nie zawiódł, a i od strony fabularnej dało się to czytać.

Wojna się skończyła. Nadszedł czas, by weterani wrócili do domu. Wśród nich jest niejaki Slick, który po konflikcie przybywa z powrotem do swojego rodzinnego Las Vegas. I tu od razu czekają na niego problemy, bo zostały długi do spłacenia. Co w takiej sytuacji można zrobić? Opcje są w zasadzie dwie – albo dołączyć do gangu, albo podjąć współpracę z policją. A Slick nie chce ani tego, ani tego, więc będzie musiał kombinować, lawirować i nie dać się wciągnąć nikomu. A że jeszcze chce odzyskać dawną miłość, czeka go sporo kłopotów…

Ja Mariniego cenię, ale i mam do niego wielki sentyment. Pamiętam, jak za dzieciaka, nastolatka już właściwie, czytałem seria, które rysował – „Skorpion” czy „Cygan” – i jak wpadały w moje oko. Wiem, wiem, powiecie, że dla erotyki, którą przesycone są jego prace, sięgałem po te komiksy i będziecie mieli po części rację, ale tylko po części. Z jednej strony taki wiek, więc ten powód wykluczony być po prostu nie mógł, ale też i uwielbiałem, co on robił ze światłem i cieniem, jak genialnie budował klimat i jak wyśmienicie oddawał w swoich komiksach… No wszystko oddawał, od seksownych kobiecych krągłości i twardych facetów, przez krwawe i mroczne sceny, po budynki, wystrój i roślinność nawet.

Więc na to liczyłem w „Noir Burlesque” i nie zawiodłem się, acz trzeba mieć na uwadze, że tu Marini jest jakiś prostszy. Bardziej szkicuje, niż rysuje, czasem jakby trochę od niechcenia, na szybko, ale nadal ma to swój urok, siłę, realizm. Kolor tym razem jest stonowany, niemal czarnobiały – niemal, bo jak w „Sin City”, czasem kolor pojawia się na stronach. O dziwo nie jest to mroczne dzieło, na tym polu wydaje się wręcz delikatne, podobnie jak i na polu erotyki, której jest stosunkowo niewiele i nie jest tak dosadna, jak w starszych pracach autora. Ale i tak wszystko to w oko wpada i wrażenie robi.

A fabularnie? No to prosta, typowa robota. Widać, że autor stawiał głównie na rysunki, bo ani nad treścią się nie rozwodzi zbytnio, ani nie szafuje dialogami. Zresztą z Mariniego to nie scenarzysta, a rysownik, wie o tym dobrze, udawać nie próbuje. Chciał opowiedzieć historię, więc ją opowiada, ale przede wszystkim robi to za pomocą rysunków, choć akcja jest całkiem niczego sobie, a dialogom zarzucić nic nie można. Postacie nakreślone prosto, typowo, zaludniają świat, jak z wielu podobnych dzieł. Ale czy chodziło o coś innego? Właśnie. Więc każdy, kto sięgnie po to dzieło dla rysunków i typowego noir, będzie zadowolony. I o to chodzi.