Injustice. Bogowie Pośród Nas. Rok Czwarty. Tom 4

  Są komiksy, po które sięga się dla intrygującej fabuły. Są też takie, które kuszą nas ilustracjami, które tak wpadają w oko, że po prostu musimy po nie sięgnąć. I są też takie, w które wgryzamy się, bo lubimy autorów, jacy przy nich pracowali. Albo po prostu cenimy sobie serię, śledzimy ją od lat więc i czytamy dalej, nawet jak poziom nie ten i jakość nie do końca satysfakcjonująca. Do której grupy dla mnie należy ten album? Szczerze powiedziawszy, do żadnej, bo mam jeszcze jedną kategorię – komiksy, po które sięgam, bo pojawił się tam jakiś bohater dla mnie istotny. Bo są takie postacie, z którymi zbieram wszystko, co tylko wpadnie mi w ręce, od niepamiętnych właściwie czasów. A jednym z nich jest bez dwóch zdań Lobo, obecnie mocno już zapomniany, ale przed laty cieszący się prawdziwym kultem. Tu zaś pojawia się, gościnnie, ledwie co, ale zawsze. Więc wziąłem i powiem, że nie jest źle, ale do zachwytu naprawdę mi daleko.

Superman jest potężny. Jest niemal bogiem. Od czterech lat rządzi i zwycięża, a ci, którzy mu się sprzeciwiają, mają coraz mniej opcji. Batman decyduje się więc na desperacki krok i chce zwerbować… bogów greckich do pomocy. Ale czy to wystarczy? I czy bunt Wonder Woman może przechylić szalę zwycięstwa?

Moja przygoda z „Lobo”? Był rok 1996, popołudniową porą zajrzałem do kiosku RUCHU-u i zobaczyłem coś, czego w komiksach dotąd nie było. Pomarańczowa okładka, na niej jakiś blady facet stoi z gołymi czterema literami, w dłoni flaszka jakiegoś mocnego trunku, na plecach skórzana kurtka… Byłem dzieciakiem, komiks kojarzył mi się z trykociarzami – wyjątkowo z nieco mroczniejszymi historiami o Obcych i Predatorach – ale coś takiego? Bo to było coś innego, łamało konwencję, schematy, taboo. Było inne, a więc kusiło, ciekawiło. Ale nie kupiłem go wtedy. Lata minęły zanim przeczytałem ten album, ale rok później w moje ręce trafiła dość przeciętna historia „Superman #75”, gdzie główny bohater walczył z Lobo. A potem już się posypało, bo TM-Semic z Ważniaka, jak nazywał sam siebie ten antybohater, uczyniło gwiazdę swych „Wydań Specjalnych”. No ale co się dziwić, skoro czytelnicy go uwielbiali. I to do tego stopnia, że na rynku wtórnym po dziś dzień komiksy o nim osiągają astronomiczne kwoty (a osiągały je już dekady tematu), a album „Lobo: Ostatni Czarnian” był pierwszy i jedynym wznowieniem, jakie na rynek wypuścił ten wydawca.

No więc nic dziwnego, że Lobo to dla mnie główna atrakcja tego tomu. Ważniak, chociaż po TM-Semic niemal zniknął z rynku (Egmont wznowił jeden zbiorczy tom jego przygód i czasem gdzieś się u wydawcy pojawia), pozostał w moim sercu do tego stopnia, że nawet po komiks „Hal Jordan” sięgnąłem, bo pojawiał się w nim… w tle, w dwóch kadrach tylko. Bywa. No ale nie o Lobo powinien tu mówić, tylko o „Injustice”, no a „Injustice” jak to „Injustice” – komiks oparty na grze. Wcześniejsze tomy serii robił głównie Tom Taylor. Przyzwoity wyrobnik, który czasem potrafił coś lepiej pokazać, niż koledzy po fachu. Od pewnego czasu wspomagał go Brian Bucellato, a teraz to właściwie on robi tu wszystko. a to co robi, to jedna wielka nawalanka. Trochę mało to finezyjne, czasem łopatologiczne, czyta się na szczęście szybko, złe wcale nie jest – ot typowy komiks środka – akcji jest dużo i całkiem niezłe to graficznie. Zresztą jak na komiks, który najpierw publikowany był cyfrowo, zanim doczekał wydania papierowego (a takie cyfrówki to często tylko odcinanie kuponików), jest całkiem dobrze.

W skrócie, dla fanów, ale daje radę. Najlepiej wypada tu jeden, jedyny, choć pogrubiony za to, zeszyt napisany przez Taylora. Reszta to przeciętniak, acz potrafiący dostarczyć frajdy. No a Lobo? Lobo pojawia się tu w… jednym kadrze. W retrospekcjach. Mało. Niedosyt mam wielki, ale zawsze to coś do kolekcji z Ważniakiem. No i pewnie po „Rok piąty” też sięgnę, bo tam również się pojawia. Tak, też tylko w formie wspominek, ale co tam.