Długi Żywot

  To moje pierwsze zetknięcie się z „niemym” komiksem. Cała historia opowiedziana jest tutaj, bez użycia ani jednego słowa. To bardzo ciekawe podejście do tematu, które daje niezwykły efekt. Historia opowiedziana przez Stanislasa Mousse jest mocno baśniowa. A jednocześnie bardzo brutalna i – jakby to nie zabrzmiało – pokręcona. Jeśli zdecydujecie się na lekturę tego komiksu, wówczas dobrze zrozumiecie, co mam na myśli.

Autor pochodzi z Francji, i praktycznie we wszystkich swoich pracach pozostaje wierny bardzo charakterystycznej technice – do rysunków używa pisaków technicznych. Możecie się zastanawiać co to oznacza? Otóż używane przez niego mazaki, pozostawiają na kartce tusz o tej samej grubości. Brak tu zatem cieniowania i zróżnicowanych linii. Wszystko przez to jest mocno graficzne. Brak tu również kolorów – Stanislas Mousse używa jedynie czarnego tuszu. Mimo to, stworzony przez niego świat, wydaje się wręcz kipieć życiem i głębią. Ilustracje są wręcz gęste od nagromadzenia detali – zarówno przedmiotów, przyrody, jak i postaci.

Otwierając album, wchodzimy w świat pełen szczegółowości. Potrzebowałem czasu, aby się do tego przyzwyczaić. Początkowo mój wzrok skakał od detalu do detalu, od ilustracji do ilustracji. Panuje tu pozorny chaos, ale po jakimś czasie orientujemy się, że nic nie jest tu dziełem przypadku. Po kilku stronach nauczyłem się „czytać” to co autor chciał mi przekazać.

Nie ma tu wprowadzenia – od razu rzuca nas na głęboką wodę, a my musimy sami domyśleć się czego oto świadkami się stajemy. To naprawdę fajny zabieg, który szybko nas angażuje w tę baśniową opowieść. Brak tu tekstów, więc fabułę poznajemy poprzez dokładne „czytanie” pojawiających się na planszach bohaterów. Ich ograniczona mimika, ich gesty, ich działanie – to pozwala nam dopowiedzieć sobie to, co siłą rzeczy pozostaje niewypowiedziane.

Choć brak tu słów, ani nawet najzwyczajniejszego wprowadzenia – bacznie obserwując stworzony przez Stanislasa Mousse świat, możemy go umiejscowić w czasach średniowiecza. Widzimy tu rycerstwo, walki na miecze, system feudalny. To czas królów i wielkich bitew. To czas katów i tortur. Autor pięknie snuje swoją narrację o pewnych uniwersalnych kwestiach, takich jak zemsta, utrata bliskich, porażkach i sukcesach, budowaniu życia na nowo. Słowem – jest to rzeczywiście „Długi żywot”.

Komiks jest pięknie wydany – naprawdę robi to wrażenie. Zarówno jego duży format, jak i jakość (grubość) papieru, na którym go wydrukowano.Otrzymujemy album, z którym chcemy się zapoznawać. Każdy kadr zajmuje całą stronę. I należy go studiować niespiesznie – ponieważ nagromadzenie detali na niemalże każdej stronie, może nas czasem wstrzymywać z dalszym „czytaniem” na długie minuty.

Jest to też album, do którego warto wracać. Jestem pewien, że nikt z czytelników, nie wychwyci wszystkich zabawnych szczegółów za pierwszym podejściem. To jest bez wątpienia wielką siłą pracy Stanislasa Mousse, że jego album wciąż może nas zaskakiwać, nawet jeśli myślimy, że już go całkiem dobrze poznaliśmy. Prowadzi on z czytelnikami swoistą grę, ukrywając pewne zabawne (a czasem brutalne) niuanse, w najmniej spodziewanych miejscach. Lubię tego rodzaju interakcję, gdy czuję, że autor puszcza do mnie oko.

Również na poziomie fabularnym, może się okazać, że przy kolejnej „lekturze” tego niemego komiksu, odkryjemy coś nowego, a może nawet inaczej coś zinterpretujemy. Sama historia zdaje się nie być trudna, przynajmniej na pierwszy rzut oka. To opowieść o pasterzu, który powodowany zemstą na zbójcach, którzy zamordowali jego rodzinę, ze względu na sprzyjające okoliczności – staje się królem. To też opowieść o miłości, wojnach, potworach, przemijaniu i następnym pokoleniu. Ale możliwe, że zobaczycie w pracy Stanislasa Mousse jeszcze więcej – i to jest piękno tego albumu.

Zdecydowanie polecam!