Wersja dla osób niedowidzących
Olga Piechota
-
Tym razem o czymś, co powinno być oczywiste, a tak naprawdę nie jest. O czymś, co zaskakuje i oddziałuje na wyobraźnię. O czymś, co wymyka się standardom i postawionym granicom. Jesteście na to gotowi?
Od jakiegoś czasu naprawdę jestem coraz bardziej otwarta na czytanie komiksów i doceniam to, co one sobą reprezentują. Mam teraz poczucie, że jest to forma mocno niedoceniona. Stworzenie takiego komiksu wymaga wielu przemyśleń. W głowie wyobrażam to sobie jako rodzaj tworzenia filmu. W końcu musi być jakaś fabuła, która powinna być naprawdę ciekawa, zaskakująca i pełna wielkich chwil. Powinni być wielowymiarowi bohaterowie, którzy sprawiają, że odbiorca przywiąże się do nich i będzie gotowy śledzić za wszelkie skarby ich losy. To część wspólna dla filmu i książki. A co dalej? Ilustracje i dobór dialogów w dymkach. Czyli tutaj przechodzimy już do sztuki logicznego myślenia oraz sztuki rysownictwa, ilustracji. Czy to nie jest niesamowite połączenie?
To wszystko, o czym piszę, doskonale da się zaobserwować w komiksie Allana Moore’a i Kevina O’Neilla, czyli w „Lidze Niezwykłych Dżentelmenów. Nemo Trylogii”. Po moich ostatnich doświadczeniach z tą serią zdecydowałam się zapoznać i z tym tomem. Byłam przekonana, że tradycyjnie zaczęłam czytać w nieodpowiedniej kolejności, jednak okazało się, że akurat te opowieści można czytać bez znajomości całości. Czyż to niecudowanie?
„Liga Niezwykłych Dżentelmenów. Nemo trylogia” to trzy historie, które opowiadają o… Tak, byłam przekonana, że o samym Nemo, ale tymczasem zaskoczyłam się całkowicie pozytywnie, gdyż opowiadają one o przygodach córki naszego sławnego Nemo. Jest to w moim odczuciu pójście o krok do przodu i właśnie wyrwanie się z tych utartych ram.
Całość przedstawia sobą już trochę inny klimat niż te dwa tomy „Ligi Niezwykłych Dżentelmenów”, które miałam przyjemność czytać. Nadal widać niezwykłą atmosferę, coś charakterystycznego dla tych komiksów, jednak też coś własnego, odmiennego i unikatowego wyłącznie dla właśnie tego dzieła. Odbieram to jak najbardziej pozytywnie, gdyż dla mnie to rodzaj sztuki.
Choć nie zmienia to faktu, że nadal dla mnie jest za dużo, za szybko. Jeśli czytaliście moje recenzje „Ligi Niezwykłych Dżentelmenów” to wiecie, że ten rodzaj fabuły i tempa nie przekonuje mnie do siebie. Zyskuje moje uznanie, ale też boleśnie podkreśla, że nie jestem w stanie odnaleźć się w całości.
Natomiast ilustracje po raz kolejny zachwycają mnie i mocno pobudzają moją wyobraźnię. To właśnie one sprawiają, że mimo rozbieżności z moim gustem jestem w stanie przenieść się do wykreowanego świata i dać w którymś momencie ponieść tym historiom. Nadal dostrzegam pewną kreskę, niesamowite dopracowanie szczegółów przy utrzymaniu swojego własnego, niepowtarzalnego stylu. Pod względem estetycznym jest zachwycona.
Na tę chwilę kończę swoją przygodę z tą serią, a ten konkretny komiks jest zwieńczeniem właśnie tej przygody. Dał mi olbrzymi szacunek do twórców, ale i po raz trzeci podkreślił odmienność mojego własnego gustu. Niemniej myślę, że wiele czytelników może odnaleźć się w tej historii. Dlatego gorąco polecam spróbować, jeśli tylko lubicie komiksy i dużo akcji.
