Łupieżcy Imperiów. Wydanie Zbiorcze

  Historia ma na koncie wiele mrocznych czasów, wiele brutalnych czynów i wiele krwawych mordów. Za ludzkością ciągnie się całe pasmo właśnie takich wydarzeń. Mimo że jesteśmy w stanie czynić wiele dobra, to i tak często jako społeczność decydujemy się właśnie na takie brutalne rozwiązania. Pragniemy władzy, pragniemy pieniędzy, pragniemy mocy. W imię czego można się zapytać?

Byłam niesamowicie ciekawa tego komiksu. Już wcześniej o nim słyszałam, a gdy wyszło wydanie zbiorcze, tym bardziej miałam potrzebę przeczytania tej historii. Sama nazwa Łupieżcy Imperiów” dość mocno mnie przyciągała, choć nie przeczę, że i okładka zrobiła swoje w tym przypadku. Jakby nie patrzeć, jestem tak zwaną sroką książkową. Ostatecznie cieszę się, że zapoznałam się z tą opowieścią. Dała mi to, czego oczekiwałam i bardzo dobrze spędzony czas.

Od początku pomysł mnie zaskoczył swoją niekonwencjonalnością oraz idącą za nią brutalnością i dosadnością. Twórcy nie bawili się w półsłówka. Tworzyli całościową kompozycję, która zachwycała, ale też wywoływała wiele różnorodnych emocji. Nie spotkałam się dotychczas z podanym rozwiązaniem, więc mam naprawdę duży szacunek do tego. Tym bardziej że czułam intensywne oddziaływanie na moja wyobraźnię. Wraz z ilustracjami czytanie tego komiksu było bardzo ciekawym doświadczeniem, które zapamiętam na dłużej.

Stylistycznie komiks jest również wyjątkowo obrazowy. Gdy czytałam, miałam wrażenie, jakby przed moimi oczami leciał naprawdę dobry film. Nie miałam w ogóle odczucia czytania, czy oglądania obrazków. Względnie dobrze były kompozycyjnie ustawione dymki, jednak i tak zdarzało mi się momentami gubić. I muszę przyznać, że niekiedy pokonywały mnie nazwiska.

Natomiast fabuła niesamowicie wciągała do tego świata. Momentami okazywała się niezwykle mroczna, co mi jak najbardziej odpowiadało i zachęcało do dalszego czytania. Świat był rozbudowany. Posiadał wielu bohaterów, którzy wyróżniali się unikatowymi osobowościami i swoimi własnymi życiowymi historiami. Pojawiały się również postacie epizodyczne. Jednak podczas czytania wiedziałam, że każdy z bohaterów ma swoją role do odegrania, nikt nie pojawia się tak po prostu bez przyczyny, bo trzeba czymś załatać dziurę. Nie można też zapomnieć, że „Łupieżcy Imperiów” dzieją się na tle historycznym. Jako czytelnicy otrzymujemy konkretne informacje, co się w danym okresie działo. Dla mnie to bardzo istotne, gdyż ogólnie dość słabo znam historię, a tym bardziej nie swojego kraju.

Początkowo dość negatywnie odbierałam ilustracje. Miałam poczucie, że ostre krawędzie, dość brzydkie twarze zaburzają odbiór całego komiksu. Lecz czym dalej czytałam, tym bardziej przekonywałam się do tego stylu ilustracji. Teraz z perspektywy czasy potrafię zrozumieć, czemu akurat tak wygląda i przede wszystkim potrafię go docenić. Zdaję sobie sprawę, że między innymi to właśnie te ilustracje odgrywały istotną role i odpowiadały za to poczucie widzenia filmu przed oczami. Efekt potęgowała dość ciemna kolorystyka. Wydaje mi się, że to właśnie ona w dużej mierze stworzyła tej klimat mroku i brutalności.

Przeczytanie komiksu „Łupieżcy Imperiów” to była bardzo dobra decyzja. Zdaję sobie sprawę, że to nie jest historia dla każdego. Jednak jeśli lubicie mroczne historie z wątkiem fantasy i dziejące się na tle wydarzeń historycznych, to jestem przekonana, że przypadnie ona Wam do gustu. Rozbudowane postacie, niesztampowe rozwiązania i unikatowa kreska ilustratora tworzą całość godną uwagi.