Wiedźmin. Tom 7. Ballada O Dwóch Wilkach

  Opowieści o Wiedźminie i Jaskrze nigdy nam się nie znudzą  - to pewna rzecz, jak świecące każdego dnia słońce! Dlatego też z jak największą przyjemnością powitałam w swych rękach komiksowy album pt. „Wiedźmin. Tom 7. Ballada o dwóch wilkach”, który ukazał się właśnie nakładem Wydawnictwa Egmont. Zapraszam was do poznania recenzji tej pozycji.

 Geralt i Jaskier trafiają do miejscowości Grimmwald. To właśnie tam harcuje niebezpieczny wilkołak, który ma na swoim koncie życie wielu mieszkańców osady. Co więcej, na miejscu okazuje się, że nieliczni pozostali mieszkańcy mają dość rządów trzech sióstr Schwinke, które od lat zmierzają do przekształcenia miasta w turystyczny ośrodek, nawet kosztem rdzennych osadników. Jakby tego jeszcze było mało, na scenie pojawia się jeszcze jeden ważny, być może najważniejszy gracz, z którym to przyjdzie z zmierzyć się białowłosemu  Wiedźminowi i jego wiernemu przyjacielowi - Jaskrowi, który oczywiście wciąż poszukuje idealnej pieśni...

 Bartosz Sztybor - scenarzysta tego komiksu, zaoferował nam tutaj dokładnie wszystko to, czego tylko moglibyśmy oczekiwać od kolejnej odsłony serii o Wiedźminie. Mamy bowiem barwną, klimatyczną, dobrze poprowadzoną i zwieńczoną zaskakującej finałem, intrygę. Mamy udaną kreację bohaterów - na czele z twardym Geraltem, zabawnym Jaskrem i innymi postaciami z tła. Mamy wreszcie przygodę, magię, potwory oraz wspaniałe nawiązania do klasyki baśni i bajki. Efektem jest komiks, który w mej ocenie stanowi jak dotąd najlepszą odsłonę tej serii.

 Czytając i oglądając tę opowieść mamy wrażenie uczestnictwa w wyśmienitym, mrocznym, trzymającym do samego końca w wielkim napięciu, literackim spektaklu fantasy. Przybycie do osady, poznanie jej mieszkańców i zarządzające nią siostry, konfrontacja z wilkołakiem oraz odkrycie wielkich tajemnic tego miejsca - to wszystko stanowi dopiero początek fascynującej, przewrotnej, misternie skonstruowanej relacji, w której znalazło się miejsce na grozę, na dowcip, ale też i swoiste puszczenie oka do czytelnika, co mnie osobiście urzekło. Brawo!

 Opowieść ta została również znakomicie zilustrowana przez Miki Montllo, dzięki czemu mamy tu do czynienia z klimatycznymi, efektownymi w swej postaci, poprowadzonymi lekką i czasami nieco bardziej surową kreską, rysunkami. Przez te obrazy przemawia do nas charakter serii o Wiedźminie, ale jednocześnie i coś z baśni, z grozy, chwilami groteski. I piękne jest to, że udało się uchwycić tu idealny  balans między tymi elementami. Całości dzieła dopełniają zaś mocne, wyraziste, dobrze dobrane kolory.

 Można tym samym stwierdzić, że „zagrało” w tym komiksie wszystko - począwszy od ciekawej, nieprzewidywalnej i inteligentnie poprowadzonej relacji, poprzez kreację barwnych postaci i równie barwnego miejsca akcji w postaci mrocznego Grimmwald, jak i kończąc na z jednej strony zachowaniu ducha oryginalnych opowieści o Wiedźminie, ale z drugiej zaoferowaniu tu jednak i czegoś własnego, autorskiego, bardzo ciekawego.

 Najprawdziwszą przyjemnością jest spotkanie z tym komiksem, gdy oto przeżywamy u boku głównych bohaterów noc niezwykłych przygód i zdarzeń, gdy bawimy się inteligentnym czerpaniem przez autora z klasyki baśni i gdy cieszymy nasz wzrok naprawdę ładnymi, klimatycznymi ilustracjami. Najważniejsze wydaje się jednak to, że po licznych rozczarowaniach nad Wiedźminem – na polu serialu, ale też i komiksów, mamy wreszcie rzecz dobrą, charakterną i do tego stojącą na absolutnie najwyższym poziomie.

Nie pozostaje mi już zatem nic innego, aniżeli zachęcić was do sięgnięcia po komiks „Wiedźmin. Tom 7. Ballada o dwóch wilkach”, który z pewnością spełni wasze wszelkie oczekiwania. Polecam – naprawdę warto!