Wersja dla osób niedowidzących
Bnioff
-
„Sztuka kochania. Historia Michaliny Wisłockiej” w reżyserii Marii Sadowskiej to filmowa opowieść o kobiecie, która dokonała niemożliwego, szeroko otwierając drzwi polskich sypialnia – czytamy we wkładce do płyty z muzyką do filmu – rozprawiając się z konserwatywnymi stereotypami i wszechogarniającą ignorancją, zrewolucjonizowała życie seksualne całego kraju.
Taka też jest muzyka na soundtracku do filmu o tej barwnej postaci. Rewolucyjna, bezpruderyjna i śmiała, ale szalenie przy tym wierna klasycznym rozwiązaniom, pełna szlachetnego kunsztu i inspirujących nawiązań do historii. Sam nawiązania, które narzucają się w sposób oczywisty, chodzi o utwory z epoki, taki jak „Kwiaty we włosach” Czerwonych Gitar, czy „W co mam wierzyć” zespołu Breakout. Przełom lat 60. i 70., kiedy rozgrywa się akcja filmu, to chyba najbardziej szalony czas w muzyce rozrywkowej. Wolność obyczajowa, poszukiwanie nowych doznań, ostre spory polityczne, rewolucja seksualna, powszechne stosowanie używek, moda na subkultury młodzieżowe – wszystko to odcisnęło swój ślad w piosenkach tamtych czasów. Prócz wspomnianych utworów na ścieżce dźwiękowej znalazły się piosenki stylizowane na te, sprzed czterech dekad, które brzmią niemal identycznie, jak ich pierwowzory. Starczy wspomnieć, że jeden z nich wykonuje z zespołem Mitch & Mitch Ania Rusowicz, której barwa i maniera głosu do złudzenia przypominają matkę Adę i jej macierzystą formację Niebiesko-Czarni.
Główną jednak postacią, swoistym spiritus movens całego tego muzycznego przedsięwzięcia jest niejaki JIMEK, czyli ukrywający się pod tym pseudonimem Radzimir Dębski. Wielu pewnie bardziej kojarzy jego ojca Krzesimira, autora niezliczonych ścieżek dźwiękowych do najważniejszych filmów w polskiej kinematografii, ale także spektakli teatralnych i baletowych czy klasycznych kompozycji solowych i orkiestrowych. Jest także Krzesimir naturalnie twórcą wielu przebojów, śpiewanych przez najbardziej uznane gwiazdy. Nie trzeba chyba jakoś szczególnie tego podkreślać, bo nawet kompletny laik w tematach kulturowych, musiał choć liznąć czegoś, co Krzesimir był stworzył. Faktem jest, że stanowi on swoistą muzyczną instytucję, a wspominam o tym dlatego, że to samo właściwie można powiedzieć o jego synu, godnym następcy, całkiem osobnym jednak, co należy podkreślić artyście. Radzimir od wielu już lat komponuje muzykę do filmów, seriali, festiwali, spotów reklamowych oraz spektakli teatralnych. Ma w swoim dorobku zarówno remixy takich gwiazd jak Beyonce, różnych artystów sceny hip-hopowiej, jak i występy z orkiestrami symfonicznymi na całym świecie. Można powiedzieć, że JIMEK to klasyczne cudowne dziecko, zjawiskowy talent, który do spółki z równie utalentowanymi ludźmi, stworzyli dzieło nietuzinkowe.
Oto bowiem udało się opowiedzieć historię sprzed prawie półwieku i nie ujmując nic duchowi tamtych czasów, przedstawić ją środkami ekspresji charakterystycznymi dla współczesności. Prócz wspomnianych wcześniej utworów z epoki, znajdziemy jeszcze fantastyczny kawałek Kapeli Czerniakowskiej i niezapomniany przebój „Tylko Ty” w oryginalnym wykonaniu Adama Astona, który został po mistrzowską „wmiksowany” w instrumentalny utwór autorstwa JIMKa. Te instrumentalne utwory stanowią właściwie większą część materiału zgromadzonego na ścieżce dźwiękowej do filmu Sadowskiej. Z bogactwa dźwięków wyłania się oczywiście kilka motywów przewodnich, jak przystało na solidny, rasowy soundtrack, co jednak rzuca się w uszy już po pierwszym przesłuchaniu, to właśnie owa różnorodność i kunsztowność wykonania. Warto podkreślić, że sam kompozytor udziela się w tym materiale jako wykonawca. Obsługuje nie tylko partie fortepianu, ale także gitary, perkusji i wibrafonu. Jedynie na saksofonie towarzyszy mu Jarosław Bothur.
Dostajemy więc nie tylko fantastyczną muzykę ilustracyjną, ale w pełni suwerenne dzieło muzyczne, które z powodzeniem może funkcjonować bez warstwy wizualnej.
