Labirynty | Autor: Michał Cetnarowski

O autorze, Michale Cetnarowskich, wcześniej nie słyszałam, ale dokopałam się do informacji, że publikował teksty między innymi w „Czasie Fantastyki". W kręgach fanów SF jest znany i lubiany. Teraz wyszedł do czytelnika ze swoim zbiorem opowiadań wszelakich. Jedne lepsze, drugie gorsze, ale mimo wszystko trzymające wysoki poziom. Czy zachwyciły, porwały w swoje szpony, sprawiły, że nie mogłam od niej odejść? Przekonacie się już za chwilę.

„Labirynty" to debiut Cetnarowskiego, w którym pokazuje różne odmiany szeroko pojętej literatury science-fiction. Gołym okiem widać, że autor lubi bawić się konwencjami, miesza je i nawet tworzy swoje własne, dzięki czemu lektura książki jest jedną wielką niewiadomą. I to jest właśnie najfajniejsze. Autor nas zaskakuje. Zdawałoby się, że znamy ten gatunek na wylot. W końcu powstała masa książek science-fiction, ale Cetnarowski pokazuje nam, że się myliliśmy. Znajdziemy tu opowiadania postapokaliptyczne, fantastyczne ale również takie, które nie można dookreślić. I chyba dzięki temu lektura staje się jeszcze bardziej pasjonująca i wciągająca. Autor bawi się z czytelnikiem, pokazując mu swoje zamiłowanie do literatury fantastycznej, wprowadza w swój odrealniony świat, pełen wizji i sennych majaków, który w krótkim czasie zaczyna nam się podobać.

Tytuł książki jednak naprowadza nas na główną myśl, jaką autor prezentuje w swoich opowiadaniach. Człowiek od zawsze zmaga się z trudnościami, przeciwnościami lasu i często błąka się w świecie, próbując znaleźć swoje miejsce. Owy labirynt niekoniecznie musi być dosłowny, tutaj raczej jest przedstawiony metaforycznie, a bohaterowie, których Cetnarowski tworzy w tym właśnie labiryncie muszą odnaleźć swoje wyjście. Najbardziej chyba podobało mi się opowiadanie postapokaliptyczne. Może dlatego, że taka literatura do mnie przemawia. „Ogień na ziemi" obudził we mnie wiele emocji, różnorodnych. Pewnie dzięki zgęstniałej atmosferze, która tam występowała. A może dzięki swoistej czarującej wręcz historii. Sama nie wiem. Zapadło ono jednak w moją pamięć najbardziej. Wszystkie jedenaście opowiadań to różnorodne historie, jak wcześniej wspominałam jedne z nich były lepsze, inne trochę mniej. Mimo wszystko uważam, że ich poziom jest mniej więcej równy. Wydaję mi się, że Cetnarowski w niektórych z nich pokazuje swoje fascynacje danym gatunkiem, dzięki czemu pisanie na przykład postapokaliptyczne wychodzi mu zdecydowanie lepiej.

Autor wypracował swój niepowtarzalny styl. Dojrzały, charakterystyczny, z rozbudowanymi opisami, dzięki czemu czytelnik nie musi zbytnio się wysilać, by zobaczyć to, co autor chce mu pokazać. W opowiadaniach tych przebijają emocje, atmosferę wręcz można dotknąć, a klimat zgęstniały jest od mroku. Bohaterowie zaś zdają się być prości, a w każdej z historii fabułę mamy zarysowaną prosto, bez zbędnych dopowiedzeń. Dla jednych to będzie ciekawe – można się skupić na jednym wątku, inni zaś mogą być zawiedzeni, bo brak tutaj tła. Mi to jednak nie przeszkadzało. Uważam, że to kawał dobrej prozy, z którą z pewnością warto się zapoznać.

Myślę, że to dość ciekawa pozycja, której warto się przyjrzeć. Przez książkę leci się szybko, czyta przyjemnie, okładka jest zachwycająca. Czego więcej chcieć? Warto dać szansę tak dobrej prozie. Będę czekać na dalsze książki Cetnarowskiego.