Powitanie | Autor: Zbigniew Kopeć

Wiersze Zbigniewa Kopcia będące częścią tomiku Powitanie to istna abstrakcja. Momentami odnosi się wrażenie, że tylko i wyłącznie autor zna szyfr, za pomocą którego możliwe jest odczytanie przesłania, które niosą jego słowa. I chociaż wiersze te są trudne, to nie wzbudzają irytacji. Nie jest to zamierzona gra autorska mająca na celu pokrzyżowanie naszych szyków w drodze interpretacyjnej. Inną sprawą jest fakt, że tak jak wspomniałem, rozszyfrowanie owego kodu nie należy do rzeczy najłatwiejszych. Istotny jest jednak fakt, iż utwory Kopcia stwarzają poczucie sensowności. Co więcej, autor jest bardzo konsekwentny i każdy jego kolejny utwór nie jest oderwany od całości. Porównałbym wiersze Kopcia do hybryd. Wszystkie one są mieszanką przeróżnych koncepcji, motywów i wątków. Ten tomik, to dosłownie literacki kocioł. Jednym może to przeszkadzać, inni z kolei z pewnością docenią ów różnorodność. Do tego dochodzą obrazy autorstwa Jacka Malczewskiego, bardzo dobrze wpisujące się w całą koncepcję tomiku. Najczęściej ukazują postaci chimer, a więc nie tylko literacko, ale i graficznie tomik zdaje się być dziwactwem. Bo to słowo właśnie oddaje charakter tych wierszy. Są one dziwaczne, nie tylko ze względu na przekaz, ale także ze względu na język. Na sam koniec dodam, że grafika będąca zarazem okładką tomiku jest najlepiej jak dotąd dopasowaną do treści ilustracją (w porównaniu do innych tomów poetyckich z cyklu Miniatura). Myślę, że jest to tomik dla odważnych. Dla tych, którzy nie boją się wariactwa literackiego, a zarazem nie próbują usilnie zrozumieć. Jedynym minusem tego tomu jest to, że nie dołączono do niego noty biograficznej (co zrobiono z przypadku kilku innych tomów z tego cyklu). Być może właśnie krótki zarys sylwetki Kopcia ułatwiłby poznanie jego konwencji.