Apetyt | Autor: Philip Kazan

Napisanie powieści, której tło stanowią historyczne realia, tak aby nie powinęła się przy tym autorowi noga – a ściślej pióro – to nie lada gratka i nie na pewno nie swawolna przebieżka po paru kartkach podręcznika historii, architektury, obyczajów itd., a żmudne i niezwykle przejmujące studiowanie obszernych tomiszczy - nawet! – parokrotnie, nie mówiąc już o dziejach spisanych w kronikach. Ciężka to praca doprawdy, zwłaszcza gdy na wokandzie wcale często pojawiają się – w mniej lub bardziej istotnym celu – postaci historyczne, muszące zachować, cokolwiek, swój spisany opis, zwyczaje, sposób bycie, ogładę, całą masę cech, które zostały, nie zawsze, podane w księgach dosłownie. Ot, napisanie dobrej powieści historycznej to jedno, a napisanie jej z oddaniem malowniczości panującego wówczas terenu, „spokoju" miasta, tłoczących miasto chorób czy katastrof, to zupełnie inna, cięższa bajka. I nie ma co, według mnie, Philip Kazan, o którym zresztą pierwszy raz słyszę, poradził sobie całkiem zręcznie, a samo dzieło można swobodnie porównać do Pachnidła, acz należy zwrócić wagę, iż to to całkowicie różne historie; w porównaniu chodzi raczej o dbałość o realia historyczne, które – prawie – obie zachowały.

Apetyt to wielowątkowa, zmysłowa opowieść zachwycająca gracją i finezją znakomicie wywarzonej narracji, obrazującej przeżycia głównego bohatera w sposób znakomity, poruszając wątki miłosne i tragiczne. Opowieść chłopaka, który od najmłodszego wykazywał się mistrzowskim wręcz smakiem, będącym dlań zarówno przekleństwem, jak i darem. Oto historia tragiczna, romantyczna, historia sukcesu i nieszczęśliwej miłości. Historia ciężkiej, żmudnej, wcale często całkowicie wycieńczającej pracy w samotności serca młodego Nino. Niewyobrażalna historia, która ukazuje, że poprzez ciężką pracę i szlifowanie swojego talentu można piąć się po szczeblach drabiny hierarchii włoskich miast, i stać się jedną z ważniejszych postaci na ichnich dworach. A co najważniejsze przedstawiające kuchnię tamtych czasów od podszewki, okraszoną całą magią przypraw, szczegółów, emocji i doznań smakowych, odczuwanych przez smakoszy Ninowskich potraw, podawanych w wykwintnych tacach lub drewnianych misach, a przy tym nigdy nie tracąc smaku.

Philip Kazan napisał spokojną powieść, nie pędzącą z akcją na łeb na szyję, zamiast tego kunsztownie przedstawiając nam to co naprawdę się liczy – walkęo to na czym nam zależy. Dynamiczna toto książka nie była, to fakt. Zwroty akcji, jakoś mało ich było, albo ja jakoś nie zwróciłem zbytniej uwagi. Wielkie intrygi, pfff... pomyślmy, raczej brak takowych, prócz jednej, dość ważnej, ale przedstawionej w dość subtelny sposób, przez co prawie nie dało mi się jej dostrzec, a i tak spostrzegłem się, dlatego, że akurat wtedy mocno się skupiłem i przewertowałem parę miejsc żeby się upewnić. Cóż można zatem powiedzieć o samej książce... aż dziw bierze, iż tak, cokolwiek, spokojną książkę czytało się lekko, płynnie etc. etc. Niewątpliwie doskonale dopasowani bohaterowie do fabuły, barwna historia i znakomicie oddane realia zrobiły swoje. Ale w głównej mierze, należy pamiętać, że książka skupia się na tytułowym „apetycie", i rozbroiła go na czynniki pierwsze, udoskonalając i sprawiając, że nabrał on wyniosłego znaczenia. Książka zaiste ciekawa, i warta do przeczytania, polecam!