Cała Nadzieja W Paryżu | Autor: Deborah Mckinlay

Deborah McKinlay to autorka książki, która niedawno ukazała się na polskim rynku. Wydawnictwo Feeria wydało „Całą nadzieję w Paryżu" 24 września 2014 roku.

Eve przeczytała jedną z książek sławnego autora, Jacksona Coopera i postanowiła napisać do niego o swoich wrażeniach. Zaintrygowany mężczyzna odpisał jej i tak zaczęła się ich znajomość. Eve niedawno pochowała matkę, która była tyranką. Córka Eve uważa inaczej, ma jednak tak samo złe zdanie na temat matki, jak babka. Eve udziela się charytatywnie, poza tym uwielbia gotować i czytać. Gdy jej córka się zaręcza, zaczyna się dla niej ciężki czas. Eve musi stawić czoła licznym wyzwaniom, przygotowania to istna męka, tym bardziej, gdy zaczyna do niej docierać, że będzie musiała spotkać się z byłym mężem. Jack natomiast właśnie rozstał się z żoną, ma chwilowy zastój twórczy. Jego przyjaciel postanawia zapoznać go z piękną Adrienne, która mogłaby zostać w życiu pisarza na dłużej. Jest jeszcze sąsiadka, która ma nadzieję na to, że Jack w końcu odwzajemni jej uczucia. Mężczyzna nie do końca chce się pakować w nowy związek, jednak Adrianne wydaje mu się interesująca. Zaczynają się spotykać. Poza randkami Jack ma też inne zajęcie – gotuje. A w międzyczasie pisze do Eve – maile, listy, pocztówki. Zaczyna zastanawiać się, kim jest ta kobieta i czy mógłby kiedyś się z nią spotkać. Proponuje jej wyjazd do Paryża, jednak Eve konsekwentnie unika tematu.

Narracja trzecioosobowa pozwala śledzić głównych bohaterów – Jacka i Eve – w ich codziennym życiu. Pokazuje także to, co działo się z nimi przed rozpoczęciem fabuły. Wspomnienia i przeszłość opisywane są czasem przez narratora, a czasem dowiadujemy się o nich z korespondencji lub dialogów. Oprócz Eve i Jacka możemy zobaczyć też to, co robi córka Eve, Izzy. Wszystkie to sprawia, że obraz głównych bohaterów zaczyna nabierać kształtów i czytelnik może łatwiej zrozumieć, czemu są tacy a nie inni.

Eve jest bohaterką, która wzbudza w czytelniku sprzeczne uczucia. Z jednej strony jest to litość, a z drugiej podziw, że wytrzymała w tak ciężkich warunkach. Z Jackiem jest odwrotnie – z jednej strony wydaje się on dupkiem, który ma wszystko, a z drugiej to wrażliwy facet, który dostrzega, co stracił w życiu. Żadna z postaci nie jest jednowymiarowa, trudno je określić. Wydaje mi się, że to wielki plus, który dodaje smaku całej powieści, bo nie do końca potrafimy zgadnąć, jak należy odebrać tych bohaterów.

Nie znalazłam głównego wątku w tej książce. Jest przyjaźń, zarówno między Eve i Jackiem jak i pobocznymi postaciami. Wiele uwagi poświęcono na trudy życia – chorobę, stres, zepsute relacje międzyludzkie i zawieranie nowych. To mi się podobało, nadało książce nutę uniwersalności. Miłość znalazłam, ale nie taką, jakiej się spodziewałam. Jedzenie? Owszem, czasem ślinka mi ciekła na myśl o tym, co jedzą bohaterowie, ale trochę jednak było tego za mało. Ogromny plus za przepisy na końcu książki. Warto zajrzeć i wypróbować.

Prosty język i różne formy przekazu treści sprawiają, że książkę czyta się szybko i z zainteresowaniem. Listy, kartki, maile wyróżniono z narracji, użyto kursywy i wyśrodkowano. Czasem tylko miałam problem ze zrozumieniem, do kogo konkretnie należą dane słowa, bo nie zawsze wiadomości były podpisane.

Znalazłam kilka błędów, które często przeszkadzały mi w czytaniu. Głównie przecinki, co najmniej jedna literówka i dialogi pojawiające się w narracji. Są to niedociągnięcia, które mogą umknąć podczas czytania. Niestety, dało się je zauważyć, szczególnie na początku powieści.

Ogólnie książka nie jest zła. Czyta się ją szybko, historia jest bardzo życiowa, a bohaterowie ciekawi. Czegoś mi jednak w niej zabrakło, choć nie umiem powiedzieć czego. Dostałam powieść o radzeniu sobie z trudnościami, miłości, przyjaźni, tęsknocie, problemach i niepewnościach, ale nie poczułam, że niektóre wątki były zbyt powierzchownie potraktowane, choć oczywiście wielu może się ze mną nie zgodzić. Zakończenie mnie nieco zaskoczyło, choć podejrzewałam momentami, że tak właśnie się stanie. Historie Eve i Jacka to interesujące wątki, a dodatki w postaci listów i jedzenia tylko wzbogacają treść.

Polecam tym, którzy szukają lektury na jesienne wieczory. Nie nastawiajcie się na romans, bo się rozczarujecie. To lektura pełna miłych chwil, ale też gorzkich momentów rozczarowań i trudności. Spodoba się wam, jeśli szukacie czegoś słodko-gorzkiego o uczuciach, życiu, miłości, rodzinie z jedzeniem w tle.

Subtelna, utrzymana w ciepłych odcieniach okładka, na której oprócz czerwonych i dorodnych tulipanów wyrastających obficie na pierwszym planie, nieco w oddali, jakby za mgłą, góruje strzelista Wieża Eiffla - symbol Paryża, symbol wszelako pojętego romantyzmu w ogóle. Okładka, która niewątpliwie przyciąga wzrok, dając przy tym nadzieję na klimatyczną opowieść o uczuciach. Kto z nas bowiem choć raz w życiu nie marzył o nastrojowym wypadzie do serca Francji, gdzie wśród wąskich, brukowanych i niezwykle urokliwych uliczek miasta czy podczas romantycznego rejsu po wodach Sekwany, przeżywa na nowo miłosne porywy serca czy namiętne uniesienia? Sięgając po powieść pochodzącą spod pióra Deboray McKinlay, oczekiwałam historii zabarwionej francuskim pejzażem romantycznych uliczek i kameralnych kawiarenek, których zmysłowa aura i mnie porwałby bez reszty. Rzeczywistość zweryfikowała moje oczekiwania, dając w zamian historię, gdzie uwodzicielski Paryż jest tylko niedoścignioną fantazją, wyśnionym mirażem, nie tylko głodnych nowych doznań czytelników, ale i samych bohaterów, których losy wspólną klamrą doświadczeń spajają całą opowieść.

Jackson jest znanym i cenionym pisarzem mieszkającym w Stanach Zjednoczonych, który w domowym zaciszu, z dala od jaskrawych i nachalnych świateł jupiterów, ukrywa przed światem swoje prawdziwe oblicze - twarz doświadczonego przez los pięćdziesięcioletniego mężczyzny, którego życie prywatne przyozdobione jest w miłosne porażki czy twórcze rozterki. Czeka go kolejny rozwód z kobietą, która porzuciła go dla innej, zaś w atmosferze marazmu i poszukiwania sensu istnienia, przeżywa prawdziwy kryzys pisarski.

Eve to kobieta po przejściach, która tłamszona przez lata przez apodyktyczną i zimną matkę, po jej nagłej i niespodziewanej śmierci, musi na nowo poskładać nie tylko własne życie, dyktowane dotychczas ściśle według rozkazów i poleceń matki, ale przede wszystkim posklejać samą siebie, swój wyniszczony ciągłymi oskarżeniami i wyrzutami charakter. Kobieta zamyka się w czterech grubych ścianach swojego rodzinnego domu, budując wokół siebie szczelny mur obojętności.

Oboje - poturbowani przez życie, dojrzali, ale przede wszystkim na dnie serca przechowujący kiełkującą nadzieję na prawdziwe i wierne uczucie, poznają się iście w romantycznej scenerii - Eve, jako wierna fanka twórczości Jacksona, wysyła do mężczyzny list, w którym z niesamowitą dla siebie prostotą i szczerością, rozwodzi się nad jego najnowszą książką. Zwykła, oficjalna wymiana zdań z czasem przekształca się w coraz bardziej prywatną i poufałą korespondencję. Czy niezobowiązująca rozmowa dwójki nieznajomych stanie się cennym remedium na wszelkie smutki i lęki? Czy zwykła korespondencja utoruje w końcu ścieżkę do upragnionego spokoju i szczęścia?

Książka to subtelna historia zabarwiona delikatną tonacją nostalgii, w której tematem przewodnim jest wątek poszukiwania drogi do własnego serca, odkrywania na nowo własnych potrzeb, w końcu wyrażania na nowo samego siebie, nie przez pryzmat ograniczających demonów przeszłości, tylko z perspektywy osobistych upodobań i poglądów. To również opowieść o uczuciu, o rosnącej potrzebie bliskości, która z upływem lat pustoszeje doszczętnie nasze życie z jakichkolwiek marzeń. Historia, która nie mieści się w konwencji typowego romansidła, bowiem akcja brnie tutaj do przodu w swoim własnym, powolnym rytmie. Nie ma tu również egzaltowanych scen miłości, wszystko jest stonowane, subtelne, finalnie doprawione szczyptą smakowitych dań, których zapach unosi się wokół każdej strony w książce. Jedyne zauważalne niedociągnięcie to brak samego pejzażu Paryża, którego specyficzny klimat z pewnością dopełniłby obraz miłosnej kolorystyki.

„Cała nadzieja w Paryżu" to opowieść, którą należy rozsmakować się powoli, w zaciszu własnego domu, bowiem melancholijny nastrój książki, poprzeplatany radosnymi niuansami tworzącymi optymistyczne zakończenie, zmusza do chwili potrzebnej refleksji, zachęca do zadumy nad własnym życiem, w końcu każe pochylić się nad ścieżką, którą podąża nasze serce. Książka tylko dla prawdziwych romantyków!