Skamieliny III RP Nomenklatura Wiecznie Żywa | Autor: Jerzy Jachowicz

Jerzy Jachowicz, jeden z najbardziej znanych dziennikarzy ostatniego ćwierćwiecza, uznawany za prekursora polskiego reportażu śledczego, tym razem wciela się w rolę publicysty politycznego. Autor w swojej najnowszej publikacji piętnuje postawę swych bohaterów, owych „skamielin III RP” za pomocą krótkiej, błyskotliwej analizy, nie stroniąc od subtelnej ironii i kpiny. Często też prowadzi z czytelnikiem grę, wplatając w narrację całkowicie fikcyjne teksty, dla których punktem wyjścia zawsze są fakty. Osiąga w tym tak wysoki stopień wiarygodności, że czasami jego redakcyjni koledzy serio pytają, jak udało mu się zdobyć tak poufne zarządzenie albo list. Prostota języka w połączeniu z jego jasnością, precyzją opisu oraz rygorystyczną oszczędnością słowa nadaje publicystyce Jachowicza oryginalny koloryt, który powoduje, że przy całej swej lekkości i lapidarności teksty te zapadają w pamięć. Większość felietonów publikowana była w tygodniku „wSieci” w latach 2013-2016 i w pierwszej edycji tygodnika „Uważam Rze”, kiedy kierował nim Paweł Lisicki w latach 2011-2012, kilka w „Gazecie Polskiej Codziennie”, część na portalach internetowych wPolityce.pl, SDP, Stefczyk.info oraz „Konserwatyści” Białystok. Tak o publikacji pisze wydawca. Jakie jest moje zdanie na jej temat?

Książka to zbiór krótkich felietonów poruszających tematy związane z polityką. Przyznam szczere, że niespecjalnie interesuję się tego typu literaturą, jednak sięgnęłam po tę publikację. Dlaczego? Jerzy Jachowicz nie jest mi obcy i wiedziałam, że nie czeka mnie z nim nic złego. Nie pomyliłam się i tym razem. Nawet nie wiem, kiedy dotarłam do końca.

Uwielbiam autora za to, że nie patyczkuje się ze słownictwem, tylko bije prawdą i ironią po oczach. Takiej lektury o polityce mi było trzeba. Nie było opcji, żebym pogubiła się w bohaterach, albo robiła wielkie oczy na widok ich nazwisk. Te były mi bardzo dobrze znane, choć z polityką jestem raczej na bakier.

Na początku spotykamy osoby, które bardzo dobrze znamy. Niekoniecznie w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Później autor skoncentrował się na postaciach, którym nie udało się z różnych powodów utrzymać na świeczniku. Dlaczego? Tego musicie przekonać się sami. Ostatnia część jest poświęcona tym osobom, które przemknęły przez scenę polityczną, ale nie zrobiły na niej kariery. Tu muszę przyznać, że parę nazwisk przeczytałam po raz pierwszy. W sumie ta część zainteresowała mnie najbardziej. Pewnie dlatego, że dowiedziałam się wielu ciekawych rzeczy, o których niekoniecznie mówiło się głośno.

Nawet jeśli nie interesujecie się polityką, nie musicie bać się tego, że nie zrozumiecie się z Jerzym Jachowiczem. Nic z tych rzeczy. To jeden z niewielu mistrzów słowa pisanego, przed którym czuję ogromny respekt i którego szczerze podziwiam. Posługuje się przystępnym językiem, uderzając jednocześnie w czułe punkty osób, o których pisze. Życzyłabym sobie więcej tego typu publikacji na naszym rynku wydawniczym.

To dobra propozycja dla osób, które lubią czytać, lecz nie mają na to zbyt wiele czasu. Książkę spokojnie można czytać na raty, bez obawy, że zgubi się wątek i za chwilę nie będzie się pamiętało, co czytało się parę stron wcześniej. Jestem absolutnie oczarowana tą publikacją i chętnie jeszcze kiedyś do niej powrócę. Nie będę nikogo specjalnie namawiała do lektury. Wiecie, o czym jest i sami zadecydujcie, czy chcecie się z nią zapoznać.