Trylogia Bastard I Błazen Skrytobójca Błazna | Autor: Robin Hobb

BŁAZEŃSKI, WILCZY SKRYTOBÓJCA

O Robin Hobb (a właściwie Margaret Astrid LindholmOgden) słyszał chyba każdy, kto interesuje się fantastyką – nawet jeśli nie lubi fantasy. Jej serie „Skrytobójca”, „Żywostatki” i „Złotoskóry” zyskały sobie duże grono czytelników, a sama autorka została doceniona nie tylko przez czytelników i krytyków, ale także i przez innych autorów, choćby Orsona ScottaCarda czy George’a R.R. Martina. Jeśli dodać do tego zdobyte nagrody (Asimov’s Readers Award, Alaska State Council of the Arts) i nominacje (znalazła się wśród finalistów Nebuli i Hugo), każdy stwierdzi, że coś w twórczości Hobb musi jednak być. I jest, co potwierdza najnowsza (przynajmniej na polskim rynku) powieść autorki, która, choć już wtórna i mocno czerpiąca z takich dzieł, jak „Gra o tron”, nadal trzyma wysoki poziom o dostarcza naprawdę dobrej zabawy.

Tom Borsuczowłosy żyje sobie spokojnie z żoną Sikorką w Białym Gaju na obrzeżach Królestwa Sześciu Księstw, który dostał w nagrodę za wierną służbę. Małżeństwo w średnim wieku wydaje się być zwyczajne, tak samo jak zwyczajnie wygląda ich gospodarstwo, jednakże Tom to nikt inny, jak ukrywający się pod przybranym nazwiskiem Bastard Rycerski z rodu Przezornych. Władał zakazaną magią, która niemal doprowadziła go do upadku, kiedyś, za jej sprawą, wraz z wilkiem i Błaznem, stanowił jedność, teraz wilk nie żyje, a Błazen zniknął. Spokój obecnego życia miesza się w sercu Toma Borsuczowłosego z tęsknotą za tym, co utracił. Przeszłość jednak nie śpi i upomina się o niego, kiedy pewnej nocy zjawia się posłaniec z wiadomością i równie szybko znika. Zostaje po nim tylko krew i pytania, na które Bastard Rycerski będzie musiał znaleźć odpowiedzi…

Chyba wypada zacząć od tego, że „Skrytobójca Błazna” to pierwszy tom cyklu „Fitz and the Fool Trilogy”. W oryginale ukazał się przed trzema laty, dwa miesiące temu zaś (dokładnie w maju 2017 roku), doczekał się finałowej, trzeciej części, zatytułowanej „Assassin's Fate”. Co jednak warto nadmienić, „Fitz and the Fool” to jednocześnie kontynuacja trylogii „Złotowłosego”, a ta z kolei była ciągiem dalszym innej trylogii, „Skrytobójcy”. Korzenie całej opowieści sięgają więc połowy lat 90. XX wieku, a co za tym idzie trudno jest traktować tę najnowszą książkę jako dzieło choć po części samodzielne. Szczególnie, że akcja nie tylko dzieje się w tym samym, rozbudowywanym od ponad dwóch dekad świecie, ale też i prezentuje dalsze losy tych samych postaci. A jednak „Skrytobójcę Błazna” naprawdę da się czytać bez znajomości sześciu poprzednich ksiąg. Owszem, nie wszystko jest tu zrozumiałe dla nowego odbiorcy (sam zresztą należę do tej grupy), ale całość dostarcza dobrej rozrywki na niezłym literackim poziomie.

Siłą powieści Hobb jest wiele elementów. Pierwszym z nich jest ciekawy, dobrze skonstruowany świat, drugim krwiste, realistyczne postacie, dalej warto wymienić choćby to, że autorka nawet z najdziwniejszych i śmiesznie brzmiących pomysłów potrafi wycisnąć coś takiego, że przekonują do siebie. A wszystko to napisane dobrym stylem, w sposób soczysty, treściwy i pełny. Opisy są dokładne, ale nie rozwlekłe, treść przemyślana, a całość konsekwentna i bardzo przyjemna. To, że opowieść zbacza czasem w modne za sprawą twórczości George’a R.R. Martina rejony, dla jednych będzie minusem, dla innych plusem, ale ani nie rzuca się to w oczy aż tak bardzo, ani tym bardziej nie drażni. Miłośnikom Hobb powieści wprawdzie polecać nie trzeba, ale fanom fantasy, którzy się wahają, już tak, chociaż lepiej dla nich by zaczęli od początku „Skrytobójcy”, niż od tego tomu.