Kieszonkowiec | Autor: Fuminori Nakamura

Przyznać się czy nie przyznać? Cóż, po chwilowym wahaniu postawię na szczerość i poinformuję szanownych czytelników tej recenzji, że z literaturą Dalekiego Wschodu nieczęsto mam do czynienia. Nawet lektura słynnego Murakamiego wciąż pozostaje w moich czytelniczych planach, nieosadzonych w żadnych konkretnych ramach czasowych. Niedawno jednak miałam okazję poznać dzieło innego japońskiego pisarza, na razie chyba niezbyt znanego w Polsce. Chodzi o Fuminoriego Nakamurę - jego druga wydana w naszym kraju powieść, pod wiele mówiącym tytułem "Kieszonkowiec", okazała się wyjątkowo intrygującą lekturą.

To krótka, bo licząca zaledwie 224 strony opowieść o mężczyźnie, który do perfekcji opracował sztukę okradania innych ludzi - jego łupem padają przede wszystkim portfele bogatych, acz niewystarczająco uważnych Tokijczyków. Nishimura - bo tak nazywa się ów złodziej - żyje z dnia na dzień, zdobywając i wydając cudze pieniądze. Stara się nie wracać zbyt często do wspomnień napadu, w którym kiedyś wziął udział, ale pewnego dnia przeszłość sama go odnajduje i stawia przed wyjątkowo trudnym wyborem.

Z okładki książki dowiadujemy się, że w swojej ojczyźnie Nakamura uznawany jest za najbardziej utalentowanego twórcę kryminałów, ale "Kieszonkowca" jakoś trudno zaliczyć mi do tego gatunku - może przyczyny należy szukać w fakcie, że literatura kryminalna kojarzy mi się przede wszystkim z dociekliwymi detektywami, okrutnymi zbrodniami, sprytnym myleniem tropów, napięciem, które towarzyszy, a przynajmniej powinno towarzyszyć, przewracaniu kolejnych stron. Dla mnie powieść Nakamury to nie kryminał ani thriller, ale coś znacznie ciekawszego - porusząca podróż po umyśle człowieka, z którym, jak wydaje się na początku, mało kto mógłby czy chciałby się utożsamić. Mamy tu bowiem do czynienia z cynicznym, samotnym mężczyzną, który zupełnie świadomie i dobrowolnie żyje poza prawem. Jednak obserwując jego postępowanie, dochodzimy do zupełnie nieoczekiwanych wniosków - Nishimura okazuje się skomplikowanym człowiekiem, trudnym do jednoznacznej oceny. Czy jest w nim tęsknota za normalnym życiem? Poczucie rezygnacji, zrodzone z wielu bolesnych rozczarowań? Duma z własnych umiejętności? Pewne aspekty tej postaci do końca pozostają tajemnicą, ale to, czego się dowiadujemy, nie pozwala oceniać jej bardzo surowo - mimo wszystko ten chłodny kieszonkowiec ma w sobie coś z Robina Hooda.

Nakamura pisze prosto, bez zbędnych słów, bez ozdobników, dlatego nic nie odwraca naszej uwagi od samej historii, która mocno daje do myślenia. Konfrontuje czytelnika z prawdą powszechnie znaną, a jednak nie dość często wypowiadaną na głos - że nie wszyscy mamy w życiu równe szanse. Czy każdy jest kowalem swojego losu? Nawet jeśli tak, to nie każdy ma do dyspozycji tyle samo żelaza. "Kieszonkowiec" to przejmująca opowieść o tym, jak wielki wpływ ma na nas środowisko - rodzina, w której przyszliśmy na świat, ludzie, których spotykamy na swojej drodze, możliwości, które ukazują się naszym oczom i przeszkody, których nie jesteśmy w stanie pokonać.

Lubię książki, które zostawiają mnie z poczuciem, że przeczytałam coś prawdziwego i ważnego, co na zawsze zostanie gdzieś w moim umyśle, nawet jeśli z czasem straci ostrość. Powieść Nakamury bez wahania zaliczam do takich pozycji - cieszę się, że pierwszym (ale na pewno nie ostatnim) japońskim utworem, po który sięgnęłam, był właśnie "Kieszonkowiec" i zachęcam, byście i Wy poznali tę niebanalną historię.