Opowiedz Coś Strasznego Albercie | Autor: Gunilla Bergstrom

Albert Albertson to postać znana dzieciom na całym świecie. Stworzyła go Gunilla Bergstrom, szwedzka pisarka i ilustratorka, która przygód z tym bohaterem napisała już ponad trzydzieści. Popularność Alberta bierze się z tego, że jest on zwyczajnym chłopcem, który, jak każde inne dziecko, przeżywa całą paletę emocji – od radości po złość i strach. Na mojej półce seria jego przygód zagościła dość późno, bo choć jest wydawana od 2012 roku przez wydawnictwo Zakamarki, to dopiero najnowszą część, „Opowiedz coś strasznego, Albercie” miałam okazję przeczytać swoim dzieciom.

Tym razem Albert dostał pierwszą odpowiedzialną pracę. Musi zająć się Maluchem, choć sam ma tylko siedem lat. Będzie się nim opiekował, da mu kolację, położy do łóżka i pomoże zasnąć. Albert jest bardzo zadowolony, chce spędzić ten wieczór jak należy, być miły, jednak Maluch ma swoje wymagania i stawia warunki. Sam się ubiera w piżamę, sam potrafi śpiewać i nawet zjeść bułeczkę. Kiedy przychodzi czas na bajkę przed snem, Maluch nie chce słuchać o kurczaczku, nie chce też historii o małej myszce, chce bajkę o potwornym potworze, a ponieważ Albert chce być miłą nianią, spełnia życzenie swojego podopiecznego. Opowiada o paskudnym stworze ze świecącymi oczami, kłującą sierścią, okropnymi zębami i ostrymi pazurami, który lubi zjadać dzieci, ma kolekcję noży i trzy nogi, a gdy włoży na nie trzy magiczne buty, staje się najstraszliwszym potworem w mieście. Swoją wielką moc bierze też z krwi słonia, której wypija kilka pełnych szklanek, zanim wychodzi na ulice, żeby szukać przekąski. Taka opowieść oczywiście okropnie wystraszyła Malucha, który jeszcze się upewnia, że potwór nie przyjdzie do ich domu i idzie spać. Po chwili jednak chłopiec woła jeszcze raz Alberta, bo chce wysłuchać opowieści o kurczaczku.

Czytałam książkę razem z moimi czterolatkami i zareagowały dokładnie tak, jak Maluch. Najpierw było zabawnie, ale gdy doszliśmy do fragmentu o krwi słonia, chłopcy po prostu zamilkli. Wiem, że lubią się bać, fascynują ich historie o duchach i potworach, przepadają za filmami ze Scooby-doo, jednak to co przeczytaliśmy, okazało się już mocno przerażające. Każdy z rodziców powinien zatem sam ocenić, czy historia tutaj pokazana, będzie odpowiednia dla wrażliwości ich dzieci. Warto jednak wcześniej zgłębić tematykę dziecięcych lęków i dowiedzieć się, co na temat oswajania strachu mówią specjaliści. Prawda jest taka, że strach można pokonać poprzez wystawianie dzieci na bodźce, a nie ich unikanie. Kiedy dzieci boją się psów, nie należy ich unikać, ale stopniowo z nimi oswajać, by dziecko mogło się przekonać, że w gruncie rzeczy nie są takie straszne. Warto też przyjrzeć się własnej postawie wobec czynników wywołujących obawy u dziecka, bo nasze pociechy mają niezwykły zmysł obserwacji i potrafią wyczuwać nasze emocje. Jeżeli więc to my podświadomie boimy się czegoś, nasze dzieciom z pewnością będą towarzyszyły takie same emocje.

Generalnie więc „Opowiedz coś strasznego, Albercie”, choć mi się, mówiąc szczerze, niezbyt spodobała, to przynajmniej skłoniła mnie do poszukania informacji o dziecięcych lękach i sposobach radzenia sobie z nimi. Ja się bać nie lubię. Moi chłopcy natomiast czasami proszą o wracanie do tej historii, jak i wielu innych, w których ich strach jest rozładowywany, bo potwory okazują się malutkie, albo nieprawdziwe – są przebraniem albo wynikiem dziecięcej wyobraźni.