Zaginiony Książę | Autor: John Flanagan

Od 2009 roku polscy młodzi czytelnicy mogą śledzić historie Willa Treaty – w początkowych księgach sieroty terminującego u Halta, a w późniejszych częściach królewskiego zwiadowcy, służącego władcy Araluenu. John Flanagan zaczął opisywać losy tego niskiego i chudego chłopca, aby zainspirować swojego syna Michaela do rozmyślania nad kwestią, czy siła jest miarą prawdziwego bohaterstwa. Dopiero kilkanaście lat później inni nastolatkowie mieli szansę poznać przygody Willa. Pierwsze 11 książek składa się na cykl „Zwiadowcy”. Później Flanagan skupił się na rozwijaniu innej serii – „Drużyna”, której akcja dzieje się w tym uniwersum. Od 2013 roku pisarz powrócił do opisywania przygód Willa i rozpoczął kolejną serię:„ Królewski zwiadowca”

Kogo można spotkać w piętnastym tomie kontynuacji tej serii? Główny protagonista jest już dojrzałym mężczyzną, który ma pod swoją opieką uczennicę i córkę swoich najlepszych przyjaciół – Maddie. Na polecenie króla Duncana ta dwójka udaje się do Galii, aby uwolnić z rąk zbuntowanego barona młodziutkiego księcia tego kraju. Przed zdemaskowaniem w trakcie tajnej misji mają ich chronić nowe tożsamości. Dlatego bohaterowie udają rybałtów, ojca z córką, którzy zapewniają rozrywkę publiczności w przydrożnych karczmach.

Nieustanne postoje spowalniają tempo rozwoju akcji powieści, która nie obfituje w atrakcyjne wydarzenia. Kompozycja „Zaginionego księcia” jest prosta, do czego przyzwyczaił czytelników Flanagan od samego początku serii. Ponadto autor zadbał o to, aby rozdziały były krótkie i kończyły się w efektowny sposób. Jednakże warto podkreślić, że w piętnastym części serii o zwiadowcach niewiele może zaskoczyć wiernego fana. Zarówno cel misji, jak i sposób podróżowania po Galii były wykorzystane w innych częściach z tego uniwersum. Nie można też zapomnieć, że relacja, jaka łączy Willa i Maddie zostaje rozpisana na podobnych zasadach jak, w przypadku Willa i Halta na początku serii. Z tego powodu trudno określić również, kto jest głównym bohaterem powieści, ponieważ ani zwiadowca, ani jego uczennica nie zostały rozwinięte.

Myślę, że wierni czytelnicy książek Flanagana są wdzięczni, że autor ciągle kontynuuje pracę nad uniwersum „Zwiadowców”. Jednakże publikowanie kolejnych części sprawia, że pisarz musi mierzyć się z problem wynikającym z faktu, że świat przedstawiony został już dokładnie rozwinięty, a znajomość fachu Korpusu doskonale poznana przez odbiorców. Ponadto trzeba na nowo przypominać o ulubionych bohaterach serii, których wątki były równomiernie rozwijane poprzednio (czyli Horacy’ego, Cassadry, Halta czy Giliana). To zaś ogranicza możliwość wprowadzania nowych postaci, potrzebnych do uatrakcyjnienia fabuły najnowszej książki – „Zaginiony książę”.

Z drugiej strony, Flanagan zadbał o komfort swoich świeżych czytelników, ponieważ w powieści znajduje się wiele komentarzy od narratora, który wielokrotnie powtarza najważniejsze informacje na temat ważnych postaci w Araluenie oraz zależności politycznych miedzy królestwami. Niewykluczone, że zainteresowani odbiorcy z chęcią sięgną też po inne części serii.

Piętnasta (i nieostatnia) księga „Zwiadowców” przedstawia dalsze losy Willa i jego uczennicy Maddie. W tej części autor nie zapomniał o gronie bohaterów drugoplanowych, którzy stali się równie istotni dla uniwersum, jak główny bohater. Dzięki stylowi Flanagana kompozycja książki jest przejrzysta, a rozdziały zawierają opisy przygód oraz dowcipne dialogi między bohaterami. Ponadto narracja została uzupełniona o niezbędne wyjaśnienia, dlatego po tę pozycję mogą sięgać także nowi czytelnicy. Myślę, że grono wiernych fanów „Zwiadowców” może podzielić się na dwa obozy, ponieważ jedni będą zadowoleni, że dzięki „Zaginionemu Księciu” mogą wrócić do królestwa Araluenu i śledzić nowe przygody Willa i innych postaci, a drudzy będą mieli za złe Flanaganowi, że dostatecznie nie rozwinął świata przedstawionego, ani kreacji głównych bohaterów.