Zawisza Czarne Krzyże | Autor: Jacek Komuda

Historia Polki niesie ze sobą ogrom różnego rodzaju wydarzeń i postaci, które zasługują nie tylko na upamiętnienie, ale także popularyzowanie wśród jak największej części społeczeństwa. Jak dobrze wiadomo, książki stricte naukowe lub popularno-naukowe nie zawsze cieszą się zainteresowaniem ze strony większości czytelników, ale już ujęcie faktów z przeszłości w postaci powieści jest idealnym kierunkiem ku rozsławianiu dawnych dziejów. Do takich postaci historycznych z pewnością możemy zaliczyć Zawiszę Czarnego, prawdopodobnie najsłynniejszego polskiego rycerza. Jego wyczyny, honor i waleczność już niejednokrotnie stawały się natchnieniem dla różnego rodzaju twórców, od malarstwa, poprzez literaturę, a na filmografii kończąc. Muszę jednak przyznać, że ujęcie tejże postaci, którego dokonał Jacek Komuda, zdecydowanie może być bardziej interesujące i inspirujące niż wszystkie dotychczas stworzone razem wzięte.

W momencie gdy Zawisza Czarny kontynuuje pisanie swojej bogatej historii, przychodzi do niego mnich z druzgocącą informacją- brat najsłynniejszego polskiego rycerza został wzięty do krzyżackiej niewoli. W obliczu takiego niebezpieczeństwa nawet sprzeciw króla nie może powstrzymać głównego bohatera zarówno przed ratunkiem jak i zemstą. Przez jakiś czas zastanawiałem się czy warto choć pokrótce streścić fabułę nowej powieści Jacka Komudy. Nieważne ile słów bym użył do tego niewielkiego streszczenia, to i tak nie byłbym w stanie zawrzeć choć ułamka akcji i wydarzeń zawartych w „Zawisza. Czarne Krzyże”. Z pozoru powieść wydaje się nie mieć zastraszającego tempa. Czytelnik wprowadzany jest w średniowieczny świat powoli, dzięki czemu ma szansę na zaznajomienie się z bohaterami i otaczającymi ich okolicznościami. Możemy również zrozumieć główną narrację, która nierzadko przeskakuje o kilka-kilkanaście lat wstecz lub wprzód, a także wielokrotnie potrafi zmienić punkt widzenia. To wszystko sprawia, że z początku możemy wydawać się nieco zagubieni, ale każda przeczytana strona jest tego warta. W momencie gdy rozpoczyna się główna akcja i wydarzenia związane z tytułowym bohaterem, błyskawicznie zostajemy wciągnięci w fabułę, która nie wypuszcza nas ze swych rąk aż do samego końca. Moim zdaniem jest to właśnie typowe, ale fantastyczne dla książek Jacka Komudy. Początki nie zapowiadają niczego spektakularnego, ale idealnie wprowadzają czytelnika w średniowieczny język, postacie, zwyczaje i miejsca toczenia akcji. Wracając jednak do „Zawisza. Czarne Krzyże”, muszę przyznać, że kolejny raz zaskoczyło mnie świetne przygotowanie autora do tematu, który przecież słynie z dbałości o szczegóły. Niezwykle ciężko oddać jest klimat czasów rycerskich w połączeniu z wartką akcją i trzymanym napięciem do ostatniej strony. Jacek Komuda jest jednak w tym mistrzem i każda kolejna książka o takim temacie tylko to potwierdza. Czy można coś zarzucić jego najnowszej powieści? Chyba jedynie to, że tak szybko się kończy .

 „Zawisza. Czarne Krzyże” to kolejny przykład na świetne pióro tegoż słynnego polskiego pisarza. Od pierwszej strony zostajemy wciągnięci w ówczesne realia, które tworzą nie tylko rycerze, ale także słudzy, giermkowie czy nawet poganie wraz ze swym barwnym światem. Każda z tych postaci niesie ze sobą różne spojrzenia na otaczającą ich rzeczywistość, ale ich oryginalność jedynie uatrakcyjnia lekturę. Oczywiście w samym epicentrum pozostaje on- Zawisza Czarny, czyli uosobienie wszystkich przymiotów, które lubimy dopisywać polskim bohaterom- waleczny, patriotyczny, honorowy, inteligentny i którego boją się wszyscy sąsiedzi Rzeczpospolitej. Jacek Komuda w oparciu o ogromną wiedzę historyczną popartą faktami, pokazuje nam jak cenna jest nasza przeszłość i dlaczego warto znać jej szczegóły. Dzięki takiej książce jak „Zawisza. Czarne Krzyże” nie tylko wzrasta (lub rodzi się) nasza sympatia do dawnych dziejów, ale także przeżywamy wspaniałą i trzymającą w napięciu przygodę.