Tańcząca Ze Snami. Ludmiła | Autor: Wanda Nawrocka

Ta opowieść jest mieszaniną gatunków. Po trosze powieść obyczajowa, po trosze fantasy z dodatkiem powieści łotrzykowskiej i romansu. Jej akcja toczy się na tle wydarzeń, jakie miały miejsce w Polsce na początku XVIII wieku, a więc w czasie okrutnych szwedzkich najazdów, będących efektem wieloletniej wojny północnej w Europie. Była to już trzecia wojna tak nazwana. Tym razem Szwecja walczyła o hegemonię w Europie z Danią, Saksonią, Prusami, Hanowerem i samą Rosją. To czasy, o których wspomina się stosunkowo rzadko, chętniej umieszczając akcję w okresie jagiellońskim czy rozbiorów. Tym skwapliwiej więc po nią sięgnęłam.

Tempo wydarzeń jest szaleńcze, przygoda goni przygodę, a bohaterowie, uciekając przed zagrożeniem, przemierzają szmat kraju, od Krakowa po Warszawę. Ich spotkanie to przypadek. Tak naprawdę, to całe ich życie składa się z samych niespodzianek. Mała Ludmiłka, tańcząca niczym anioł albo motyl, Baśka o dłoniach wyczarowujących najpiękniejsze suknie i głosie zapadającym w serce oraz dobroduszny Jakub, muzykant z zamiłowania t talentu. Każde z nich bieży przez świat z innego powodu, jednak w trójkę zawsze milej i bezpieczniej przemierzać trakt.

Jak dotąd nic nie wskazuje na to, że mamy do czynienia z powieścią fantasy. Pora więc wyjaśnić, że oprócz przypadku, dużą rolę odgrywa tu magia. Ta dobra i ta zła. Ta sprzed wielu wieków, nigdy niepoznana i potężna. Ludmiła miewa sny, które określa jako niebieskie i czerwone. O niebieskich może mówić, o tych drugich zaś pod żadnym pozorem. A wszystkie są prorocze. Widzi w nich to, co ma się niedługo przydarzyć jej i przyjaciołom. Udaje im się w ten sposób uniknąć wielu niebezpieczeństw, a nawet niejednokrotnie uratować życie. Nie można jednak zapominać, że są to czasy, w których łatwo zostać oskarżonym o czary, okrzykniętym wiedźmą i wygnanym precz.

Dzieje przyjaciół są dość zawikłane, nie wszyscy z nich wiedzą, kto jest ich prawdziwą rodziną. Podróżując spotykają interesujące osoby, często dziwne, czasem z gruntu złe, przed którymi zmuszeni są salwować się ucieczką, ale często też takie, z którymi czują powinowactwo duchowe.

Sporo tropów, jakie rzuca nam autorka, ma nas sprowadzić na manowce. I tak też się dzieje. Instynktownie czujemy, że znamię na ciele Ludmiły ma tu pierwszorzędne znaczenie dla wyjaśnienia najważniejszych niewiadomych.  Ale autorka wyśmienicie prowadzi nas krętą drogą, byśmy zbyt wcześnie się wszystkiego nie domyślili i nie popsuli sobie przedniej zabawy.

Książka napisana jest lekko i bardzo obrazowo prezentuje epokę, w jakiej umieszczono akcję. Bohaterowie to ciekawie nakreślone postaci, wielu z nich jest bardzo charakterystycznych, gdyż Ludmiła, Baśka i Jakub przystępują do cyrkowej rodziny Pana Dionizego. Nie zabrakło w niej ani magika, ani chłopca obdarzonego nadzwyczajną siłą, trojaczków identycznych niczym własne klony i dobrodusznego karła. To rodzinka jedyna w swoim rodzaju, występująca z niesamowitym programem przed najlepszą publicznością.

Autorka wykazała się inwencją w wymyślaniu swoich bohaterów, w akcję książki wplotła też postaci historyczne, jak August II Mocny, Stanisław Leszczyński czy Piotr I Wielki. Klimat epoki, kostium, obraz ówczesnej wsi, ale też stolicy, stosunków panujących między służbą a państwem, chłopami a zarządcą, zostały odmalowane barwnie i zajmująco, co sprawia, że przygody naszych bohaterów, ich przypadkowe spotkania z ludźmi różnego autoramentu, nagłe ucieczki i przemyślne kryjówki, nabierają dodatkowego uroku i atmosfery.

Przeplata się tu przygoda z romansem, magia z legendą, miłość z zazdrością i dobro ze złem. Akcja gna przed siebie, a my wraz z nią, by nic nie umknęło naszej uwadze. I doprawdy, przez niemal 800 stron powieści, przelatujemy z prędkością światła. Polecam więc tę lekturę miłośnikom romansu przygodowego z lekką domieszką fantasy, chcącym choć na jakiś czas uciec od tego, co tu i teraz, w czas, gdzie wszystko zdarzyć się może i nie brakuje emocji