I Żyli Długo I Szczęśliwie | Autor: Przemek Pawelec

  Powszechnie mówi się, że “liczy się jakość, nie ilość”. Stwierdzenie to tyczy się w zasadzie każdej dziedziny życia. Również w przypadku literatury może być słuszne. Przemek Pawelec i jego reportaż liczący 128 stron, pt. “I żyli długo i szczęśliwie” będzie tego przykładem.

Książka opowiada historię trzech mężczyzn, którzy kochają w zdrowiu i chorobie. Żona każdego z nich cierpi na Alzheimera, który powoli odbiera im ukochaną osobę. Całość przedstawiona jest w formie wywiadów przeprowadzanych przez autora. Głównych bohaterów poznał w ośrodku, który prowadzi dla starszej części społeczeństwa walczącej z chorobami otępiennymi. Przemek Pawelec bowiem od prawie dziesięciu lat pracuje z osobami starszymi i to właśnie to doświadczenie skłoniło go do refleksji nad sytuacją takich osób oraz ich opiekunów. Zuzanna i Czesław. Maria i Jan. Marianna i Jerzy. Z rozmów wyłaniają się niesamowite portrety wyjątkowych małżeństw.

Autor poszukuje odpowiedzi na pytanie: Co sprawia, że ci mężczyźni się nie poddają, skąd czerpią siłę na walkę z trudnościami i co stanowi jej źródło? Choroby otępienne zazwyczaj nas przerażają i nierzadko wydają się tylko odległą historią rodem z książki “Pamiętnik” Nicholasa Sparksa. A jednak w naszym starzejącym się społeczeństwie coraz częściej będziemy spotykać się z ludźmi chorymi na Alzheimera i inne. Zmusza nas to do refleksji nad tym co się stanie, gdy dotknie ona kogoś z naszych najbliższych lub nas samych? Jak poradzimy sobie ze świadomością, że ukochana osoba będzie się od nas oddalać, że ją stracimy? Te wszystkie kwestie są niesamowicie trudne, ale dzięki książce “I żyli długo i szczęśliwie” możemy przeżyć małą lekcję życia.

Każdy z bohaterów odpowiada na bardzo podobne pytania. Początkowo poznajemy bohatera - dowiadujemy się jak związał się ze swoją ukochaną, gdzie pracował czy w jaki sposób wyglądają jego codzienne obowiązki. Jednak najważniejsze jest ostatnie pytanie: Czy czujesz się szczęśliwy? Być może zaskakująco, ale każdy z nich odpowiada twierdząco. Dla Czesława, Jana i Jerzego choroba nie umniejszała ich związkom, nawet jeśli były już dla drugiej połowki wygasłe. Alzheimer przewrócił ich życie do góry nogami, ale miłość, którą budowali oboje przez kilka dziesięcioleci nie uległa osłabieniu, a może nawet jeszcze bardziej ją wzmocniła. Odpowiedź twierdząca zatem nie podsumowywała ostatnich ciężkich lat, ale całe ich wspólne życia.

Wywiady uświadamiają czytelnikowi jak cenny jest każdy moment życia i czerpanie z niego garściami. Również tak samo ważne mówienie o chorobach otępiennych i zwracanie uwagi na zachowanie bliskich, aby możliwie szybko potrafić im pomóc. W tym wszystkim nie brakuje też piękna prawdziwej miłości, która może “góry przenosić”. Ale Pawelec nie przedstawia tylko tego pięknego uczucia, a również ogrom trudności związanych z codzienną opieką nad chorą osobą.

Polecam każdemu zapoznanie się z tym krótkim reportażem, który nie zachwyca formą czy stylem, nie jest literacko nadzwyczajny, ale jest bardzo prawdziwy i ważny. Autor zachwyca nas pomysłem i wagą tematu, o którym mówi. To wszystko składa się właśnie na wyjątkowość “I żyli długo i szczęśliwie”. Któż z nas nie chciałby właśnie takiego zakończenia swojej historii? Wywiady mogłyby również ukazać się w prasie, aby był to materiał, do którego sięgnie więcej osób. Czekam na kolejne książki Przemka Pawelca z równie inspirującą treścią.