Władca Dżinnów | Autor: P. Djèlí Clark

  Niedawno wydana perełka wydawnictwa MAG, bardzo chwalona i z wyczekiwaniem zapowiadana. I tak właściwie, jest dokładnie tym, co reklamuje - poplątanym kryminałem osadzonym w alternatywnym świecie fantasy, gdzie obok ludzi żyją dżiny i inne im podobne, umieszczone w steampunkowym klimacie egipskiego Kairu. Samo w sobie brzmi dość niespotykanie i intrygująco. A czy naprawdę takie jest?

Na początku skupmy się na wykreowanym świecie. Ostatnimi czasu inspiracja kulturą bliskiego wschodu i dżinami jest dość widocznym trendem. I w większości przypadków jest robione dobrze - a tutaj niemal wzorowo. Pojawiają się różne rodzaje dżinów, każdy innego koloru i rozmiaru, które żyją pośród ludzi w dwudziestowiecznym Kairze. Mamy rok 1912 i alternatywne fantasty - a co za tym idzie iście steampunkowy klimat. Nie wszystkie książki potrafią dobrze oddać tą atmosferę, jednak w tym przypadku, dzięki zwróceniu uwagi na szczegóły można bardzo dobrze wplątać się w tą atmosferę. Rzeczą, która mi bardzo przypadła do gustu była różnorodność religijna. Chociaż dominującą religią, która nieustannie się przewija jest islam, to równolegle działają politeistyczne kulty bogów starożytnego Egiptu - Sechmet, Hathor, Sobka czy Neftydy. Jest to niezwykle ciekawy wątek, który dodatkowo pogłębia wymiar utworu. Jeśli chodzi o bohaterów, to właściwie nie mam im za wiele do zarzucenia. Są zrobieni dobrze - nie można się do tego przyczepić, ale też daleko im do ideału.

Główna bohaterka, Fatma, jest niezwykle barwną postacią - jedną z niewielu kobiet pracujących w Ministerstwie Alchemii, Uroków i Istot Nadprzyrodzonych. A za swoimi garniturami i melonikiem jest niczym Herkules Poirot rozwiązujący zagadki kryminalne na pełnych dżinów i śmiertelników ulicach Kairu. W śledztwie Fatmie pomaga Hadia - kolejna kobieta, której udało się złapać pracę w ministerstwie. I są to naprawdę dobrze skonstruowane kobiece postacie. Jedyne, do czego mogłabym się przyczepić, to to, że naprawdę mało o nich wiemy - skupiamy się na śledztwie i tyle. Pojawia się co prawda wątek romantyczny Fatmy i Siti (który, biorąc pod uwagę stulecie, może się wydawać trochę naciągany - ale jest naprawdę schludny, delikatnie podtrzymujący fabułę i subtelnie się w nią wplatający) to mało, bardzo mało wiemy o bohaterkach jako o ludziach. Pierwsze dwieście - dwieście pięćdziesiąt stron było dość muliste. W tym sensie, że dowiadujemy się więcej o wykreowanym świecie i o bohaterach, niż skupiamy się na samej akcji.

W moim przypadku ciężko było mi wpaść w rytm tej książki, szczególnie na początku, i po przeczytaniu każdego rozdziału musiałam zrobić sobie przerwę. Niecierpliwym czytelnikom wytrwanie w lekturze może sprawić trudność - niemniej jednak, tak dobrej końcówki dawno nie czytałam. Niby się wszystkiego spodziewamy, ale jednak coś idzie nie tak; niby wiemy o co chodzi, ale nagle pojawia się zwrot akcji, którego bynajmniej nie przewidywaliśmy. Niemniej jednak muszę przyznać, że jest to naprawdę dobrze napisana fantastyka. Chociaż wielu rzeczy można było się spodziewać, to równie wiele - jak nie więcej - zupełnie złapało mnie z zaskoczenia. Kiedy już akcja się rozkręci, to nie zwalnia; aż do ostatniej strony czekają pełne niepewności momenty, których rozwiązanie nie zawsze jest tak oczywiste, jak mogłoby się wydawać.

Z całego serca polecam tę książkę każdemu, kto chciałby spędzić dwa lub trzy wieczory w towarzystwie Fatmy, na pełnych dżinów i magii, ulicach Kairu. Dla miłośników fantastyki; dla miłośników kryminałów; dla miłośników dobrze napisanych postaci kobiecych - jest to pozycja niemal obowiązkowa do przeczytania.