Ziarno Światła. Zachwianie wiary | Autor: Nikolas Razmuk

  Kryjący się za literackim pseudonimem Nikolas Razmuk daje w dłonie swych czytelniczek i czytelników powieść fantasy, w której mistyczna larwa kryjąca się w ciele głównego bohatera przemawia do niego szeptem, zaś on sam, przemierzając przestrzeń kosmiczną, musi stanąć do walki z odwiecznym wrogiem.

I mam problem z powieścią Razmuka, a to z kilku powodów – po pierwsze okładka ani opis na niej nie wskazywały na to, że jest to kontynuacja serii! Już zatem „na dzień dobry” nieświadomy niczego czytelnik wpada w świat i pomiędzy bohaterów, których silą rzeczy nie zna. A jest to świat skomplikowany, nie łatwy w zrozumieniu i poznaniu (to nie zarzut!), pełen wymyślnych form życia i istot, a co się z tym wiąże – imion, nazw i określeń, które są mu po prostu obce. Umyka zatem to, co w fantastyce podoba mi się najbardziej, co zyskuje się z poznawania uniwersów – wielowątkowość i złożoność historii, czerpanie przyjemności z wnikania w umysł autora i oczekiwanie na przygotowane przez niego kolejne zwroty akcji. Siłą rozpędu nie możemy zatem ekscytować się rozwinięciem wątków, gdyż nie wiemy, co wydarzyło się w pierwszym tomie („Przebudzenie”).

Stąd też czytanie pierwszego rozdziału było dla mnie niezwykle trudne – nie wiedziałem, kim jest Posthumus, a kim Nektar, czym jest Widmowy Świat, a czym to przedziwne miejsce, w które bohater został zesłany (i kiedy się dowiedziałem z opowieści któregoś z bohaterów, to i tak czułem niedosyt). Padające obce dla mnie imiona, odwoływanie się do zaprzeszłych wydarzeń jedynie wzmagało chaos i nierozumienie, z których chyba do końca nie udało mi się wydobyć. Na szczęście pojawili się nowi bohaterowie i tu już widziałem w nich nadzieję na wyjaśnienie wszelkich zawiłości, ale niestety, im głębiej w las, tym mniej dostrzegałem w nich szczegółów. Nieznajomość pierwszej części powieści doskwierała na każdym kroku, przez co nie „wyłapywałem” wielu odnośników, żarcików i nawiązań do tego, co wydarzyło się w „Przebudzeniu”.

Z wyżej wskazanych przyczyn, a zatem powodów obiektywnych, nie mogę zatem uczciwie odnieść się do fabuły książki. To, co trzeba oddać autorowi, to fakt wykreowania bardzo rozwlekłego świata, pełnego nie tylko fantastycznych miejsc, ale historycznych powiązań, zależności i przeszłości, którymi rządzą rasy, wojny i technologia. Do tego – jeśli dobrze zrozumiałem wymowę książki – wprowadzono wątki zgoła mistyczne, niemal religijne, związane z istnieniem tworów o nadludzkiej sile i zdolnościach, lecz znów niestety nie odczułem pełnej przyjemności w poznawaniu tego aspektu świata. Co z pewnością trzeba stwierdzić to fakt, że Razmuk pisze lekko, odpowiednio dawkuje emocje i podsyła rozwiązania zagadek.

Podsumowując „Ziarno światła. Zachwianie wiary” z pewnością zasługuje na uwagę, zwłaszcza miłośniczek i miłośników powieści, których akcja dzieje się na pokładach gwiezdnych krążowników i jednostek bojowych, między orbitami planet i na powierzchniach zamieszkałych przez obce rasy i stwory lądach, gdzie tajemny świat wiąże wojenne konflikty z losami jednostek. Ale aby w pełni czerpać przyjemność z lektury, absolutnie należy rozpocząć przygodę z „Ziarnem światła” i pewnym Teotrytą od pierwszego tomu sagi.