Koniec Wieczności | Autor: Isaac Asimov

  Nazwisko Asimov słusznie może kojarzyć się wielu czytelnikom z raczej cięższą literaturą s-f. Większość osób być może właśnie nawet nie sięgnie po książki tego genialnego autora przez jego sławę. Z "Końcem Wieczności" na szczęście nie powinno być tego problemu, opowieść jest bowiem bardzo przyjazna nawet osobom, które za fantastyką naukową nie przepadają. Zarówno język jak i fabuła, choć z pozoru ciężka,  jest bardzo przystępna niemal każdemu czytelnikowi. 

Powieść "Koniec Wieczności" Isaaca Asimova toczy się w Wieczności, obszarze poza normalnym czasem, gdzie tajna organizacja kontroluje rozwój ludzkości. Bohaterem jest Andrew Harlan, Obserwator, a później Technik, którego rolą jest obserwacja oraz analiza danego momentu historii. Zbierając informacje z całych stuleci opracowuje dane, które będą podstawą do ewentualnych zmian w Rzeczywistości danego Czasu. Czy odsetek narkomanów w 436 stuleciu przekroczył niepokojący poziom? Czy ludzkość niepotrzebnie trwoni energie na podróże kosmiczne w 1020 stuleciu? Według jego opracowań następują Zmiany, często drobne, w określonym momencie by coś się nie wydarzyło. Ktoś kogoś nie spotkał, bo przez Zmianę spóźnił się na spotkanie, lub pewien przedmiot był położony na półce niżej. Z pozoru tak drobne rzeczy sprawiają, że organizacja Wiecznościowców steruje losami ludzkości tak, jak jej i tylko jej wydaje sie to słuszne. Andrew Harlan z początku jest niemal idealnym przykładem pracownika tej organizacji, jednak wszystko się zmienia gdy na jego drodze pojawia się kobieta...

Brzmi to banalnie? I takie niestety jest. Przez połowę książki zastanawiamy się dlaczego ktoś tak przecież inteligentny kieruje się tak atawistycznymi odruchami, zaczyna nagle być agresywny i wręcz oszalały. W książce brak niestety rozbudowanego portretu psychologicznego głównego bohatera, a tym bardziej kobiety którą poznaje. Bardzo długo można zastanawiać się, dlaczego Noys Lambent, arystokratka, zachowuje się wręcz jak głupiutka, bezosobowościowa laleczka. Na szczęście w drugiej części powieści wiele naszych pytań dostanie odpowiedź i wiele się wyjaśni. I niemal wszystko logicznie się zamknie. A moim zdaniem, koniec książki może się bardzo podobać i warto do niego dobrnąć.

"Koniec Wieczności" był napisany w latach 50tych ubiegłego wieku i da się tu odnaleźć wiele analogii do tamtych czasów. Olbrzymi strach przed wojną atomową oraz wielką potrzebę stabilności. Asimov w swojej książce stawia pytanie czy ludzkość pozbawiona jakichkolwiek zagrożeń będzie mogła wykorzystać swój pełen potencjał.

Choć powieść jest o podróżach w czasie, nie popadła na szczęście w technobełkot. Autor nie wymyśla masy urządzeń, nie próbuje nawet zbytnio starać sie opisywać jak one funkcjonują. I bardzo dobrze, bo to książka nie o technologii ale o ludziach. Sam aspekt podróżowania w czasie, zmian które sie wprowadza i ich konsekwencji jest opisany bardzo dobrze, czyta się to naprawdę fascynująco i naprawdę można poczuć wagę decyzji które zapadają. Tu książka naprawdę wybija się ponad inne o podobnym temacie. 

Książka pozostawia czytelnika pokrzepionego i być może nawet bogatszego wewnętrznie. Wystarczy tylko przebrnąć przez, przynajmniej w pierwszej części, słabą fabułę, by naprawdę cieszyć się tym może nie najlepszym dziełem mistrza, ale naprawdę solidną pozycją. Książka jest godna polecenia każdemu kto interesuje się zagadnieniami nie tyle podróży w czasie, co bardziej możliwościami ludzkości i tego, dokąd możemy dotrzeć, gdy tylko nie będziemy bać się zaryzykować.