Błękitny Mur | Autor: Misselle

Dajecie szansę debiutantom? Ja tak. Choć przyznam, że w większości przypadków przed lekturą nawet nie sprawdzam dorobku książkowego autorów książek, po które sięgam. Dopiero później, jeśli jestem zachwycona, poszukuję czegoś, co napisali, żeby jeszcze raz zanurzyć się w magii ich opowieści. Czasem muszę obejść się smakiem, a czasem nie.

„Błękitny mur”, czyli pierwszy tom cyklu „Kolory krwi” opowiada o świecie, w którym współistnieją ludzie oraz istoty zamieszkujące Twierdzę. Te drugie są obdarzone magicznymi mocami, żyją długo i chronią świat przed złem, zwłaszcza przed Cieniem, który stanowi zagrożenie dla ludzkości. Arteje, czyli strażnicy Twierdzy, istnieją w celu obrony przed Cieniem. Niestety, ludzi traktuje się z tu pogardą, co dobitnie widać w małej wiosce, skąd pochodzi główna bohaterka, Vayenne. Jest ona wyjątkowo opiekuńcza, zwłaszcza wobec swojego młodszego brata, Otime'a, cierpiącego na tajemniczą chorobę i niedożywienie. Miejscowy lekarz proponuje skrócenie cierpień chłopca, ale siostra nie zgadza się na to, decydując się zabrać go do Twierdzy, gdzie magowie - Arteje - mają szansę pomóc. Pomimo ryzyka dla życia, wierzą, że ich krew zawiera magiczne moce Artejów. Od tego momentu ich życie diametralnie się zmienia, a Vayenne odkrywa na własnej skórze, jak smakuje życie magów i musi stawić czoła wielu tajemnicom, aby przetrwać w trudnym świecie.

Z bólem serca muszę powiedzieć, że ta książka to moje ogromne rozczarowanie. Od pierwszych stron na mojej twarzy pojawiały się grymasy. Przede wszystkim „Błękitny mur” jest niedopracowany. Pojawiają się zdania, które kompletnie nie mają sensu i które trzeba przeczytać kilka razy, żeby wyłuskać z nich to, co autorka być może chciała przekazać. Szkoda też, że wiele zdań kończy się wielokropkami, ponieważ jest to dość irytujące. Skłaniam się ku teorii, że pierwszy tom cyklu „Kolory krwi” nie przeszedł żadnej korekty. Dialogów w przeważającej części też nie da się czytać. Infantylizm wypowiedzi aż się wylewa.

Często brakuje szczegółów, które rozwinęłyby scenerię, bohaterów czy wydarzenia. Przez takie braki jesteśmy zmuszeni do uzupełniania sobie szczegółów we własnym zakresie, a nie sądzę, żeby o to chodziło autorce. Denerwowało mnie również to, że fabuła jest dość przewidywalna. Vayanne zabiera swojego brata do Twierdzy i – oczywiście – okazuje się, że zarówno on jak i ona są wyjątkowi i w zasadzie nie powinni istnieć. Przez akcję pędzimy galopem. Tak szybkim, że nie jesteśmy w stanie przyjrzeć się szczegółom i wczuć w otoczenie. Szkoda, bo pomysł na książkę był dobry, a wykonanie słabe.

Podoba mi się okładka tej książki, niebieski i różowy to moje dwa ulubione kolory. Może to co powiem będzie niemerytoryczne, ale kto wpadł na pomysł, żeby zamiast imienia i nazwiska autorki został umieszczony pseudonim? Czy autorkę ktoś poszukuje? Chyba nie, bo na skrzydełku jest jej zdjęcie w kaszkiecie. Wiem, że ta książka to fantasy, ale mimo wszystko to jednak odbiera powagę powieści. Książka to nie blog w Internecie.  

Nie mogę polecić tej książki, ponieważ poza okładką nie było w niej nic, co mi się podobało. Czytało się ją szybko, to fakt. Ale było tak ze względu na brak dopracowania powieści, a nie przez to, że była świetna. Czasem warto przysiąść, przemyśleć i rozwinąć to, nad czym się pracuje, a nie nastukać ponad czterysta stron i wypuścić gniot. Mam nadzieję, że autorka w kolejnych tomach poprawi swój warsztat, choć z pewnością po następną część nie sięgnę.