Samotnia. Dzieci Czystej Krwi. Tom III | Autor: Marcin Masłowski

  Czy lubię literaturę fantasy? Raczej nie, ale!!! No właśnie, zawsze musi pojawić się jakieś ALE, bo gdyby wszystkie sagi fantasy zostały napisane w tak spektakularny sposób jak saga o Dzieciach Czystej Krwi Marcina Masłowskiego, to przyznam, że byłby to pewnie mój ulubiony gatunek literacki.

W trzecim, i na chwilę obecną ostatnim z wydanych,choć nie ostatnim w serii, tomie sagi, Marcin Masłowski wręcz wzbił się na wyżyny literackich umiejętności, tworząc "Samotnię", w której nie sposób się nie rozkochać, chociaż romantycznych uniesień wiele w niej nie ma. Z drobnym wyjątkiem – Czerwoną Jaskółką, która podbiła moje serce😊

Generalnie w świecie stworzonym przez Marcina zapanował obecnie chaos, a wojna ogarnęła wszystkie krainy. Zarówno Aktajon, jak i Chorasan pogrążone są w bitewnych ciemnościach, zantagonizowani ich władcy weszli na wojenną ścieżkę, bogowie świętują zwycięstwo nad Czteropalczastymi, ale nie bardzo wiedzą co czynić dalej, a Mistrzowie z Hroghtgar zachodzą w głowę jak mogli się tak pomylić, co do tożsamości dziecka czystej krwi. Jakby tego było mało to Szarzy Ludzie sieją trwogę wśród mieszkańców wsi i wioseczek, a na domiar złego pojawia się obudzona na nowo magia, co sprawia, że kiergii morgi panoszą się po świecie. I w całe to spektrum zdarzeń wrzucone są dwie kluczowe postaci Nathaien, zupełnie nie świadomy jeszcze swoje mocy, oraz Xavian, przekonany o tym, że zawiódł i musi odkupić swe winy. Oj dzieje się tu dzieje, a akcja ani na chwilę nie zwalnia tempa, co zmusza czytelnika do bacznego śledzenia fabuły opisującej losy znanych z poprzednich części bohaterów rzuconych w świat, w którym walka o władzę splata się z nasyconą przygodą akcją, pełną licznych zwrotów.

Wydawać by się mogło, że po poprzednich częściach już nie można bardziej dosadnie, jeszcze bardziej szczegółowo i z jeszcze większą emfazą ująć fabuły powieści. Marcin Masłowski udowadnia jednak, że niemożliwe jest jednak możliwe, nie narażając się przy tym na banał czy nudę. Bo w „Samotni” Autor wzbił się wręcz na wyżyny swoich umiejętności pisarskich i potwierdził, że nie tylko potrafi mistrzowsko prowadzić akcję, ale czyni to w iście literacki sposób, co sprawia, że możemy delektować się tu każdym słowem.

Historia „Samotni” rozpoczyna się w momencie zamknięcia wrót Wyroczni Środka i to już sprawia, że atmosfera napięcia i niepokoju wdziera się na kartki książki, od pierwszych jej stron. Wraz z upływem czasu, widzimy, jak Idrasil zasiada na tronie, Alkmena pozostawia krwią ślad tragedii, a mrok spływa na Wielkie Doliny. Marcin Masłowski zgrabnie prowadzi czytelnika przez skomplikowany labirynt wydarzeń, w których losy bohaterów są splecione w tragiczny taniec niczym w dance-macabre.

W "Samotni" autor kieruje naszą uwagę na zmagania bohaterów z samotnością, odrzuceniem i wyzwoleniem ze swoich własnych ograniczeń. Odważny wojownik, pokonany król i zaginiony chłopiec to postacie, które stają w obliczu swoich wewnętrznych demonów, co czyni ich walkę jeszcze bardziej prawdziwą. Masłowski nie tylko tworzy intrygujących bohaterów, ale także dociera do ich dusz, ukazując ich wewnętrzne konflikty i przemiany.

To nie tylko opowieść o walce, lecz także o złożoności relacji między postaciami. Autor wnikliwie eksploruje psychologiczne aspekty bohaterów, uwydatniając ich wewnętrzne rozterki, dążenia i relacje. Marcin Masłowski, w charakterystyczny dla siebie sposób, splata różnorodne wątki, tworząc opowieść pełną napięcia, emocji i nieoczekiwanych zwrotów. Jego narracja jest zarówno wciągająca, jak i głęboka, ukazując walczącą o wpływ nad światem stronę konfliktu.

"Samotnia" jest prawdziwie wciągającym i wizjonerskim dziełem fantasy. Masłowski nie tylko dostarcza nam akcji i intrygi, ale również wnikliwie analizuje naturę konfliktu, wprowadzając elementy moralne i etyczne, które stawiają bohaterów w trudnych sytuacjach. Od tej książki wprost nie można się oderwać, a najgorsze jest to, że na kolejny – ostatni tom przyjdzie nam jeszcze chwilę poczekać. Ja zatem czeka, gdyż nic innego mi nie pozostało, a Was zapraszam do świata Dzieci Czystej Krwi.

  Po wydarzeniach z poprzednich części cyklu zatytułowanego „Dzieci Czystej Krwi”, świat wykreowany przez Marcina Masłowskiego uległ wielkim przemianom. Armia Czteropalczastych została rozbita przez wojska Ragnarok dowodzone przez Freję. Przywódcy pokonanych, Xavianowi, udaje się uciec z pola bitwy i wraz z tajemniczą kobietą, o imieniu Solveig, próbuje uniknąć pojmania przez wojska Frei. W zamian za ochronę przyłączają się do wędrownego domu publicznego i zmierza w kierunku wybrzeża.

Królowi Aktajonu, Blossiemu, po zdobyciu miasta przez wojska Idrasila, cudem udaje się uniknąć niewoli lub śmierci. Ciężko ranny budzi się w obozie, do którego ściągają niedobitki jego armii.

Nathaien po skoku do Wyroczni Środka budzi się w nieznanym sobie otoczeniu i zostaje pojmany przez Szarych Ludzi, których armia próbuje podbić jak największy teren. Chłopak jako naznaczony meliotem ma zostać złożony w ofierze.

Baron Xevioso wraz z uratowaną przez siebie z rąk syna IIdrasila, księżniczką z Rocevaux, Verną, próbuje przedostać się do jej królestwa, ale droga jest niebezpieczna, gdyż wiedzie przez tereny opanowane przez wojska Idrasila.

Po nieudanej próbie pojmania Dziecka Czystej Krwi, mistrz Noliah wraz z kompanami wraca do Hrothgaru. Ich śladami podąża armia z Ragnarok, która chce ukarać władców krnąbrnego miasta. Czy garstce kiepsko uzbrojonych obrońców uda się odeprzeć atak przeważających sił wroga, uzbrojonych w potężną, boską broń?

Uff, chyba wymieniłam wszystkie główne wątki powieści, chociaż nie ukrywam, że nie było to łatwe. Od razu zaznaczę, że fantasy nie jest moim ulubionym gatunkiem literackim, ale zachęcona przez męża postanowiłam zaryzykować i przeczytać tę książkę. Jest to trzecia część i obawiałam się, że nie łatwo będzie mi połapać się we wszystkich niuansach serii. Ale dałam radę 😊. Trochę pomógł mi mąż, a trochę autor, który na początku książki streszcza najważniejsze wcześniejsze wydarzenia. Taki zabieg to świetna rzecz, pomocna dla osób, które nie czytały poprzednich części, ale też dla tych, którym pewne fakty umknęły z pamięci w czasie który upłynął od lektury poprzednich tomów. No i wpadłam jak śliwka w kompot. Świat wykreowany przez Marcina Masłowskiego jest niesamowicie plastyczny. Na kartach książki przenosisz się w inny wymiar i nie chcesz z niego wyjść. Spodziewałam się tu elfów, krasnoludów, trochę jak we Władcy Pierścieni, a tu niespodzianka, bowiem dominującą rasą w tym świecie są po prostu ludzie. Owszem zdarzają się Czteropalczaści, Szarzy, ale jednak ludzie. Są za to potężne magiczne stworzenia, które polują na ludzi.

Nie wiem czemu, ale wydawało mi się, że to będzie ostatni tom „Dzieci Czystej Krwi”, ale ponieważ autor nie rozwiązuje wszystkich wątków jest szansa i to chyba nawet duża na kolejną część.

Książkę czytało mi się bardzo dobrze, pomimo wielu wątków, postaci i imion, które czasem ciężko było zapamiętać. Aż się sama zdziwiłam. Jak to? Ja? Osoba, która po książki fantasy prawie w ogóle nie sięga, tak dałam się wciągnąć w fabułę. Cóż, wygląda na to, ze dobra lektura, bez względu na gatunek, broni się sama. Naprawdę bardzo mi się spodobała przygoda z „Dziećmi Czystej Krwi”, więc z pewnością przeczytam poprzednie tomy serii, czyli „Czteropalczastych” i „Wyrocznię środka” oraz z przyjemnością zaczekam na dalszy ciąg.