Pół Króla | Autor: Joe Abercrombie

Yarvi nie był przeznaczony na króla, kaleki, słaby w oczach innych ludzi. Jednak los zadecydował inaczej. Jego ojciec i brat zostają zabici. Chłopak poprzysiągł zemstę. Nie wszystko jednak idzie zgodnie z planem. Yarvi zostaje sprzedany w niewolę i jako galernik stawia czoła morzu. Jego jedyną bronią jest jego umysł. Chłopak znajduje wsparcie w osobliwej grupie wyrzutków i chce odzyskać Czarny Tron.

Fantasy to nie jest mój konik, ale raz na jakiś czas sięgam po powieści z tego gatunku. Nie samym kryminałem żyje człowiek. Kiedy czytałam tę książkę po raz pierwszy, byłam nią oczarowana, znalazłam swoje zapiski na jej temat, które mi nieco przypomniały moje odczucia w trakcie pierwszej lektury. Po latach mój zachwyt zdecydowanie osłabł. Nie, to nie była zła powieść, tyle że na przestrzeni tych lat między jedną a drugą lekturą tej powieści, przeczytałam cykl „Wojny Wikingów” i nie umiałam opędzić się od porównań Yarviego do Uthreda. Ich historie były tak do siebie podobne, że łapałam się na tym, że zmieniam imię głównego bohatera (obaj pozbawieni praw do tronu, choć należały im się z racji urodzenia, pomimo tego, że pierwotnie nie byli obsadzeni w tej roli, obaj sprzedani w niewolę służyli na galerze itd.). I muszę przyznać, że do Uthreda jest mi bliżej. Yarvi przy nim wypada przeciętnie. Bardziej podobał mi się za pierwszym razem. Byłam wtedy młodsza, nieco inaczej go odbierałam. Teraz stracił dla mnie sporo swojego uroku. Miał dobre chwile, nie był mi obojętny, ale jego przemiana nie do końca mnie przekonała.

Tę książkę czyta się szybko, to dobra propozycja dla nastoletnich czytelników, którzy chcą wejść do świata fantasy. Fabuła nie jest skomplikowana. Można przewidzieć pewne wydarzenia i to, w jaki sposób zachowają się poszczególni bohaterowie. Pojawiają się tutaj pewne wałkowane w wielu powieściach schematy, które nie zostały w żaden sposób zmodyfikowane, chociaż był ku temu potencjał.

Nie zachwyciła mnie psychologia postaci. Nie widać w nich żadnej większej przemiany. Przyjmują swój los bez większego zastanowienia, no bo skoro tak miało być, to niech się dzieje wola Nieba, z nią się zawsze zgadzać trzeba. A czy coś się na ten temat pomyślało, to już mało ważne. Stało się, mówi się trudno i jedzie się dalej. Jako nastolatka nawet bym się nad tym specjalnie nie zastanawiała, teraz to robię i przeszkadza mi taki stan rzeczy.

Drugie spotkanie z tą książką było dla mnie średnio udane. Wciągnęłam ją w jeden wieczór, bo jej fabuła jest prościutka jak drut i całość jest napisana przystępnym językiem. Jednak nie odświeżę sobie kolejnych części, jestem już za stara na ten cykl. To moim zdaniem powieści raczej dla nastolatków. Bliżej im będzie do Yarviego, będą mogli się z nim identyfikować i prawdopodobnie bardziej niż ja wkręcą się w opowieść o nim. Ja zdecydowanie bardziej wolę powieści ze skomplikowaną psychologią postaci i wychodzące poza utarte schematy, które potrafią mnie zaskoczyć. Tutaj się to nie udało, choć początek był intrygujący.