Dzbanek Rozbity. Sceny Z Życia, Choroby, Śmierci I Żałoby | Autor: Wojciech Czuchnowski

  Wojciech Czuchnowski to dziennikarz i publicysta, który działa w sferze polityki. Jednak wychodzi poza schematy, a jego główną motywacją była żałoba. Autor opisuje tytułowe „sceny z życia, choroby, śmierci i żałoby". Ma się poczucie, że jest się tam razem z nim. Uważam, że robi to bardzo subtelnie i jednocześnie godnie. Nazywa rzeczy po imieniu, nie polemizuje, chociaż zdarza się stwierdzenie, że „tak miało być". Bardzo trudna i jednocześnie bardzo ważna książka. Pokazuje dojrzałość mężczyzny w starciu z chorobą żony, śmiercią i żałobą.

Czuję smutek razem z autorem. Opis okresu życia i śmierci jego żony sprawia, jakbym była tam obok, tuż przy nich. Bohaterowie wzbudzają podziw, szacunek i sympatię. Autor bardzo kochał i nadal kocha swoją żonę. Uważam, że to uczucie było przez lata silne, nieprzejednane, wzmocnione w obliczu choroby. Mogłabym życzyć każdemu takiej relacji, ale niestety jej kres nadszedł wraz z okrutną chorobą, jaką jest rak. Historia tych Państwa pokazuje, jak kruche jest nasze życie. Jak wiele można mieć i jak wiele można stracić. Ta książka pozwala na refleksję nad swoim życiem, relacjami z najbliższymi i swoim zdrowiem.

Strata najbliższej osoby jest jednym z najtrudniejszych przeżyć w życiu. Żałoba jest naturalną reakcją na taką stratę i może mieć różne formy i intensywność u różnych osób. Każdy przeżywa żałobę inaczej, ale są pewne powszechne uczucia i etapy, które wielu ludzi doświadcza. Autor radzi sobie z żałobą po stracie żony przelewaniem myśli i uczuć na papier. Opisuje sceny z życia ujęte na fotografiach z okresu walki z chorobą. Pisze także o uczuciach z dnia codziennego. Pisanie to autoterapia. Pozwala sobie na smutek. Akceptuje też uczucia gniewu, bólu, czy nawet poczucia ulgi. Nie bagatelizuje swoich uczuć i nie czuje się winny za to, co w danej chwili przeżywa. Ponadto jest ojcem. Jego dzieci straciły matkę. Ich wzajemne wsparcie jest pomocne w zrozumieniu swoich stanów.

Autor nie ma za wiele pamiątek. Ubolewa, że nie prowadził dziennika z tamtego okresu (czasów choroby żony). Ale są zdjęcia i nagrania wideo. To one pomagają w zachowaniu wspomnień. Uważam, że wydając tak intymną książkę autor przyczynia się do pomagania innym. Nie dość, że tworzy dla siebie miejsce do gromadzenia wszystkich stanów emocjonalnych to pokazuje czytelnikowi, że zjawisko żałoby po śmierci jest procesem nieuniknionym, naturalnym, a jednocześnie indywidualnym. Nie da się tego procesu odwrócić. Można go zaakceptować.

Książka to też swego rodzaju epitafium dla zmarłej. Uczczenie jej pamięci i wyjście poza schemat (rak, śmierć, choroba, chemioterapia, skutki choroby). Proces żałoby jest różny dla każdego. Autor jest cierpliwy ze sobą i pozwala sobie na czas do przetworzenia straty. Jestem mu wdzięczna za tę lekkość wypowiedzi, a jednocześnie pełna podziwu w elokwencji słowa i wyrażaniu myśli. Każdy radzi sobie z żałobą na swój własny sposób. Niech ta pozycja będzie inspiracją i pozwoleniem na ten proces i zgodę na przekazywanie swoich uczuć. Dzięki niej można zauważyć ból dojrzałego mężczyzny, wspaniałą miłość i troskę. Ta książka to świadectwo, że słowa przysięgi: (...) i że cię nie opuszczę aż do śmierci (...) nabierają głębszego sensu.