Ostrze Przeznaczenia | Autor: Patrick A. Frank

“Ostrze przeznaczenia” to książka z gatunku fantastyki autorstwa Patricka A. Franka. Chociaż jestem zagorzałą czytelniczką tego rodzaju literatury, to niestety z bólem serca muszę przyznać, że przygoda z bohaterami wykreowanymi przez Autora nie należała do najbardziej udanych. Z tego, co zdążyłam się zorientować, książka jest debiutem i biorąc to pod uwagę, warsztatowo naprawdę nie jest źle. Teskt jest całkiem nieźle skonstruowany, a kolejne kartki pochłania się w ekspresowym tempie. Lektura w ogóle nie jest zbyt obszerna, bo nie liczy nawet trzystu stron, dlatego jest to pozycja, którą wprawiony czytelnik będzie w stanie pochłonąć w jeden wieczór. Niestety mniej przemawia do mnie sama fabuła oraz bohaterowie.

Przede wszystkim dla mnie ta powieść jest zbyt brutalna. I to brutalna absolutnie bez powodu, bo krwawe jatki bohaterów na każdym kroku oraz zabijanie dla zabawy nie wnoszą praktycznie nic do opracowanej przez Autora opowieści. Rozumiem, że znajdą się miłośnicy literatury z motywem gore, ale tutaj jest tego po prostu za dużo, a w trakcie lektury miałam wrażenie, jakby większość tego rodzaju scen została w książce upchnięta na siłę.

Trudno polubić także postacie “Ostrza przeznaczenia”, gdy na przykład główna bohaterka Viola morduje w okrutny sposób przypadkowych przechodniów, tylko po to, żeby udowodnić swojemu kompanowi, że potrafi być jeszcze bardziej bezlitosna i bezduszna. Nie wiem, kogo bawi śledzenie losów postaci, których po prostu nie sposób obdarzyć choćby odrobiną sympatii. W dodatku nie są to bohaterowie wielowymiarowi. W mojej opinii Autor nie uzasadnił wystarczająco okrucieństwa wykreowanych przez siebie charakterów, by czytelnik mógł w pełni zrozumieć ich postępowanie. Autor poległ także na budowaniu napięcia w książce i odpowiednim zobrazowaniu emocji między Violą i Ragenem. Scena, gdy wyznają sobie miłość, jest napisana tak płasko, że czytelnik po prostu nie ma szans, by w jakikolwiek sposób przejąć się tą relacją. Ich losy tak naprawdę średnio mnie obeszły, bo Autor niestety nie zbudował ich wystarczająco złożonego obrazu, który naprawdę potrafiłby zaciekawić i pozwolił wytworzyć jakąkolwiek więź z jego postaciami. Dialogi w powieści były sztywne i nienaturalne. Czasami miałam wrażenie, jakbym śledziła rozmowę dwóch robotów, które o uczuciach i ludzkich odruchach mają naprawdę nikłe pojęcie. 

Fabuła w książce nie jest zła, ale nie jest też porywająca. Dla wprawionych czytelników fantastyki raczej w powieści nie będzie żadnych zaskakujących czy niezwykle oryginalnych wątków. Znajdziemy tutaj elfy, smoki, jednorożce, a Viola ma także pewne nadnaturalne zdolności, które czynią ją niemal niezniszczalną maszyną do zabijania. Autor nie przedstawił jakoś niezwykle zajmująco wykreowanego przez siebie świata. Myślę jednak, że niektórym ta historia może przypaść do gustu. Nie brakuje tutaj scen walki oraz bitew, a także fragmentów z motywem podróży, dlatego zwolennicy książek wypełnionych akcją, być może znajdą w powieści coś dla siebie. 

Uważam, że niestety nie jestem odpowiednim odbiorcą tej książki. To lektura dość oszczędna w formie, bardziej “męska” i niezwykle brutalna, dlatego raczej radziłabym sięgać po nią panom (chętnym paniom oczywiście też!), którzy gustują w fantastyce pełnej akcji i nie są nastawieni na nowatorską literaturę, która ich zaskoczy. Końcówka sugeruje, że Autor planuje kontynuację książki. Ja raczej po nią nie sięgnę, jednak nie odradzam próby zmierzenia się z tym debiutem. Nie jest to dzieło nieudane, ale w mojej opinii mogłoby być bardziej dopracowane, szczególnie w materii emocji bohaterów. Przekonajcie się sami, czy Was do siebie przekona.