Mity Nordyckie | Autor: Mateusz K. Sawczyn

  „Mity nordyckie” pana Mateusza Sawczyna to jak sama nazwa wskazuję zbiór tłumaczeń, przybliżający nam mitologię ludów Skandynawskich. Jeśli jesteście ciekawi, czym był Ginnungagap, jak nazywał się Odyn, nim został Odynem oraz czemu nie warto ufać prawnukom, lektura z całą pewnością jest przeznaczona dla Was.

Na początek przyznam się, że jeszcze do wczoraj byłem kompletnym laikiem w kwestii mitologii nordyckiej. Naturalnie, jak chyba większość ludzi kojarzyłem mnóstwo postaci oraz pojęć, które na stałe zadomowiły się w popkulturze, ale dopiero kontakt z poukładaną chronologicznie historią, pozwolił mi zanurzyć się w dziewięciu światach. Nie żałuje podróży. Żałuję, że tyle zwlekałem.

Pierwsze wzmianki na temat mitologii nordyckiej datowane są na IX wiek naszej ery, czyli po ponad tysiącu latach, treści zawarte w historii o losach Asów dalej poruszają tysiące ludzi, wciąż niosą spory ładunek emocjonalny, a przede wszystkim oddziałują na wyobraźnie milionów. Są uniwersalnym nośnikiem do opowiadania historii o honorze, męstwie, podstępach, waleczności, czy potrzebie sławy, bogactwa oraz władzy. Mnie osobiście zaskoczyły pomysłowością w łączeniu elementów fantasy ze starymi jak świat prawdami. Pewne metody w sposobie konstruowania bohaterów są nie do podrobienia, co więcej łatwość, z jaką podczas historii magia miesza się z realizmem, wzbudza we mnie szczery podziw.

Lektura „Mitów nordyckich” pana Mateusza Sawczyna pozwoliła mi spojrzeć szerzej na wiele zdawałoby się niepowiązanych ze sobą dzieł. Uniwersum Tolkiena, świat znany mi z serii gier komputerowych „Heros of Might and Magic”, czy aktualnie jeden z najpopularniejszych tytułów wśród gier MMO, czyli World of Warcraft, to tylko kilka przykładów czerpiących wielkimi garściami z mitologii nordyckiej. Czytając dosłownie co chwilę, nad moją głową zapalała się, znana ze starych kreskówek żarówka, alarmująco o kolejnym motywie z popkultury, zaczerpniętym z właśnie z wierzeń danych Skandynawów. Książkę polecam absolutnie wszystkim, może za wyjątkiem dzieci. Niektóre treści wymagają przynajmniej kilkunastu wiosen na karku.

Chciałbym wspomnieć o rzetelnym sposobie wydania. Całość zamknięto w solidną, twardą okładkę. Graficy nie pożałowali klimatycznych ilustracji, potęgujących immersję. Znajdziemy również mapę przedstawiającą zawiłą genealogię najważniejszych postaci. Autorowi udało się oddać specyficzny styl językowy. Całość czyta się sprawnie. Początkowo przytłaczająca ilość nazw własnych oraz postaci, wydaje się przeszkodą, ale po pewnym czasie odnalezienie się w rozległym skandynawskim świecie, przychodzi z łatwością. Pomimo sporej ilości kartek, odczuwałem stałą potrzebę „jeszcze jednej strony”. Na uwagę zasługuje również cudowna plastyczność mitologicznych wydarzeń zostawiająca ogromne pole do własnych przemyśleń.

Nie mam żadnych zastrzeżeń w stosunku do książki. Nawet naiwność wpisana w niektóre historie, broni się konwencją. Poza tym niektóre nieścisłości dotyczące świata przedstawionego, zamiast negatywnie rzutować na odbiorze, zachęcają do rozważań, analizy tego, czy aby ich nieścisłość nie była przypadkiem celowa? Coś pięknego. W moim odczuciu mnóstwo współczesnych autorów mogłoby się wiele nauczyć właśnie ze zdawałoby się prostej konstrukcyjnie mitologii nordyckiej.

Podsumowując „Mity nordyckie” to pozycja w moim mniemaniu obowiązkowa. Poszerzająca horyzonty, pozwalająca zanurzyć się w bogatym świecie bogów, olbrzymów, herosów, potworów, artefaktów i niesamowitych przygód. Nadaje się zarówno do jednorazowego maratonu, jak i rozbicia na kilka przyjemnych wieczorów z ciepłym napojem, najlepiej spożywanym z dużego kufla. Jeszcze raz gorąco zachęcam do sięgnięcia po książkę. Zachęcam wszystkim ze szczególnym naciskiem na fanów fantasy i gier komputerowych.