Fiołki | Autor: Shin Kyung Sook

  „Fiołki” to niezwykła opowieść o kobiecie, która choć wrażliwa i czuła, nigdy sama tych emocji od innych osób nie doświadczyła. Począwszy od pierwszych opiekunów, rodziców, skoczywszy na przypadkowych mężczyznach, którzy przerażają bohaterkę swoją gwałtownością i szorstkością. Nie jest to jednak zwykła opowieść o osobie, która nie potrafi poradzić sobie we współczesnym świecie, ale raczej o brutalności tego świata, która zderza się z naszymi oczekiwaniami, troskami, niewinnością. Tytułowe fiołki są symbolem delikatności bohaterki, która pracuje właśnie z kwiatami, w kwiaciarni. Nie udaje jej się zdobyć wymarzonej pracy, trafia więc do miejsca z którym musi się zaaklimatyzować i spróbować polubić.

Akcja książki jest raczej monotonna, leniwa, snuje się powoli i dotyka wielu szczegółów. Warto jednak zwrócić uwagę na zastosowany w niej język, który posiada wszystko to, co powinna filozoficzno – egzystencjonalna literatura. Jest on tak niepowtarzalny i unikatowy, że mamy wrażenie, jakby czyste piękno się z niego wylewało. Językowa kaskada uczuć wylewa się z powieści hektolitrami, przy jednocześnie zachowanej stateczności i powadze. Tutaj paradoks goni paradoks – uczucia ukazane przez stylistykę mieszają się z surowością i oszczędnością słów. Szerokie opisy znów bywają połączone z uważnością szczegółów zauważanych przez narrację. Ten wyjątkowy styl staje się fundamentem stworzonej fabuły, która dzięki niemu wydaje się być inna niż wszystkie wcześniej poznane.

Mimo, że historia jest smutna i niepokrzepiająca, to bije, zarówno z głównej bohaterki, jak i z całości kompozycji, spokój i pogodzenie się ze stratą. San, czyli główna postać, musi wielokrotnie ukajać w sobie ból i poczucie straty. Pojawia się tu też motyw odrzucenia – który spaja się z dziewczyną od początku jej krótkiego życia. Zaczyna się od matki, kończy na wielu innych osobach, a także okolicznościach, bardziej przyziemnych. Jesteśmy świadkami, kiedy to właścicielka mieszkania wynajmowanego przez Sun podnosi jej czynsz; widzimy również jak jej przyjaciółka odrzuca ją i zrywa kontakt, jak cała społeczność izoluje się od niej. Tych ciosów ze strony innych jest bardzo dużo. Jednak kobieta trwa, mimo przeciwności i permanentnego smutku.

Autorka potrafi przelać te odczucia nostalgii i smutku na tło fabularne. Przesiąka nimi padający deszcz, wychodzące leniwie słońce, kwiaty układane w misterne bukiety. Jest to niebywała sztuka pigmentacji wszystkich elementów fabularnych. Twórczyni ma do tego niebywały talent, który może być jedynie powodem do zachwytów. Nigdy wcześniej nie udało mi się przeczytać tak dziwnej, oryginalnej książki. Podoba mi się również fakt, że w tej powieści możemy również śledzić, jak wygląda japońska rzeczywistość lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Możemy śledzić zarówno świat materialny, jak i ten duchowy. Widzimy, jak traktowane były w tamtym czasie kobiety, a jak mężczyźni – jakie są różnice społeczne, ale także kulturowe. Tutaj ten aspekt niestety też nie napawa optymizmem.

Książkę czyta się długo, ale nie z powodu trudności językowo – stylistycznych. Problem z nią jest taki, że wytrąca ona z siebie takie pokłady emocji, że nie jesteśmy w stanie jej znieść w większym wymiarze. Trzeba robić sobie w trakcie lektury solidne przerwy, żeby jej nostalgiczny nastrój nie zadrapał naszego serca i duszy. Ten wydzielający się smutek jest jednocześnie zaletą, jak i wadą powieści. Trudno do niej wracać, a jeszcze trudniej całkowicie zrezygnować. Mimo to, polecam!