Spełnione Marzenia | Autor: Małgorzata Wagner

  Powieść obyczajowa autorstwa Małgorzaty Wagner, jak sam jej tytuł wskazuje, jest o spełnianiu marzeń. Oczywiście nie jest to żaden poradnik, jedynie opowieść o kobiecie, której los kładzie zewsząd kłody pod nogi, a ta stara się je omijać, bez względu na wysiłek, jaki musi w to włożyć. Pierwszą tragedią jaka spotyka bohaterkę jest utrata najbliższej rodziny – rodziców oraz babci. Nie mając innego wyjścia , udaje się do dalszych krewnych, rodziny Hopkinsów, którzy są bardzo majętni. Posiadają ogromny, piękny dom i nie należą z pewnością do najbiedniejszych. Katherine widząc te cuda ma nadzieję, że uda jej się znaleźć oazę bezpieczeństwa w tym miejscu i mimo traumatycznych przeżyć da radę ułożyć sobie życie, tak jak chcieliby na pewno jej rodzice. Jednak te marzenia okazują się być płonne. Rodzina Hopkinsów nie ma zamiaru traktować dziewczynę jak równoprawnego mieszkańca domu. Musi ona „zarobić” na siebie pracując w posiadłości jako służka. Młoda dziewczyna, nie widząc innego wyjścia, postanawia uciec od surowych opiekunów. Powoli układa sobie życie, spełnia marzenia – najpierw te małe, potem coraz bardziej śmiałe i trudne. Katherine pnie się na szczyty kariery, otwiera własny dom mody i wszystko zaczyna wydawać się ułożone. Jej czarna passa zostaje zerwana, jednak los zsyła jej kolejną niespodziankę. Dziewczyna spotyka na swojej drodze mężczyznę, który wydaje się być ideałem. Niestety okazuje się, że jest on ze znienawidzonej rodziny Hopkinsów.

Fabuła wydaje się być klasyczna, jeśli chodzi o podgatunek, jakim jest literatura miłosna. Jest to typowa „obyczajówka”, którą w dużej mierze będzie preferować kobieca część czytelników, choć pewnie znajdą się i takie, które niekoniecznie zapałają sympatią do tej historii. Można śmiało przyznać, że taki schemat wydarzeń jest już mocno zużyty przez wielu poprzedników autorki i nie ma w nim niczego innowacyjnego. Mamy kobietę, uwikłaną w problemy rodzinne, która wybija się dzięki swojemu talentowi i umiejętnościom. Nic nie jest dla niej mocno straszne, radzi sobie z wieloma problemami dnia codziennego. Marzenie bohaterki jest też „typowe”, takie mocno kobiece, standardowe. Oklepana wydaje się być również warstwa językowa – nie jest ona wciągająca, nie stanowi jakiegoś innowacyjnego elementu tej układanki. W trakcie czytania miałam kilka momentów stagnacji, nie potrafiłam dalej ruszyć z „materiałem”. Był to najprawdopodobniej efekt znudzenia.

Można pokusić się o stwierdzenie, że przecież nawet klasyczne historie mają w sobie coś magicznego. Jeśli chodzi o spełnianie marzenia, być może ta książka kogoś zainspiruje, stanie się podpowiedzią dla jakiejś zagubionej duszy, która zapomniała o swoich marzeniach. Niestety ja nie jestem w stanie odszukać tego potencjału. Całość wydaje się być miałka, przygnębiająca, bardzo przeciętna.

Sam epizod miłosny też nie wnosi niczego dodatkowego. Nie widzę w relacji bohaterów swoistej chemii, wydają się one być papierowe, jakby stworzone do zagrania, a nie do współodczuwania. Dialogi pogłębiają tą trudną już mieszankę – nie są wciągające, nie zaciekawiają, nie powodują, że czytelnik zanurza się w sytuację. Jest to z jednej strony wynik ich powierzchowności, z drugiej infantylności. Nie jestem w stanie oprzeć się wrażeniu, że to wszystko, co stworzyła autorka na samym końcu zostało polane ogromem lukru i słodkości, która nie smakuje, tylko wywołuje w nadmiarze ból brzucha i niestrawność.

Niestety nie jestem w stanie polecić tej pozycji jakiejś konkretnej grupie czytelników. Być może moje zdanie jest skrajnie subiektywne i znajdą się fani „Spełnionych marzeń”, ja jednak do nich nie dołączę, przynajmniej nie w najbliższym czasie.