Krew I Księżyc | Autor: Erin Beaty

  Kiedy sięgałam po tę książkę, miałam takie poczucie, że porywam się z motyką na słońce. Swoje lata już mam i powieści dla młodzieży niekoniecznie mi już siadają. Trudno mi nawiązać nić porozumienia z bohaterami, historia często wydaje mi się banalna i przewidywalna, ale hej, nie samym kryminałem człowiek żyje, coś lżejszego czasem się przyda. Chociaż w tym przypadku z tym lżejszym jakoś bardzo bym nie szalała, ale po kolei.

W Collis znajduje się ogromne sanktuarium poświęcone Słońcu. 17-letnia Catrin pilnuje bezpieczeństwa jego rozbudowy. Pewnej nocy dziewczyna jest świadkiem jednego z morderstw, które burzą spokój społeczności. Przy okazji Catrin orientuje się, że ma niesamowity dar, który może jej pomóc odnaleźć mordercę. Jednak nie może się z nim zdradzić, dar został jej nadany przez księżyc, którego nie czczą mieszkańcy miasta. Śledztwo prowadzi Simon, młody mężczyzna z tajemniczą przeszłością. Do sprawy zostaje zaangażowana również Catrin.

Kompletnie nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać po tej książce. Widziałam jej porównania do innych powieści, ale nie chciałam się na nic nastawiać. Takie przyklejanie łatki na mnie nie działa, wolę sama wyrobić sobie zdanie na temat danego dzieła. Muszę jednak przyznać, że ta historia mnie wciągnęła. Polubiłam Catrin, choć mogłaby być moją córką. Los dziewczyny nie był mi obojętny, intrygował mnie też jej dar. Jeśli chodzi o Simona, to nie do końca wiedziałam, co mam o nim myśleć, ale przez wzbudzał moje zainteresowanie. Nie była mi również obojętna Juliane, która towarzyszy im podczas śledztwa. Nie będę jednak rozwodzić się nad bohaterami, żeby za dużo nie zdradzić i nie uprzedzić was, czego możecie się po tej książce spodziewać.

Ujęła mnie konstrukcja tego świata, podział społeczeństwa. Czułam utrzymujący się w powietrzu klimat mrocznej tajemnicy. Nawet nie siliłam się na przewidywanie tego, co się wydarzy, chłonęłam ten świat całą sobą. Myślałam, że to będzie raczej lekkie czytadło, ale kiedy zaczęły wjeżdżać wątki kryminalne, zrozumiałam, że tak nie będzie i nie jest to zarzut z mojej strony, to było bardzo miłe zaskoczenie. Moja żądza krwi została zaspokojona, choć czytanie o tym, co działo się z ofiarami, czasem było dla mnie emocjonalnie bardzo trudne.

Ta powieść to miks gatunkowy. Mamy tutaj wątki nie z tego świata, jest kryminał, kapka powieści młodzieżowej. Myślę, że ta powieść spodoba się czytelnikom, którzy lubią powieści, których akcja dzieje się w dawnych czasach, zwłaszcza wiktoriańskich. Dobra, będę przez chwilę moherową ciocią, to moim zdaniem nie jest książka dla osób, które mają mniej niż 16 lat. To może być dla nich nieco za duży kaliber do dźwignięcia.

Pojawia się tutaj wątek romansowy. Z ręką na sercu przyznaję się, że gdy się o nim dowiedziałam, to nieco zazgrzytałam zębami, ale był dla mnie do przejścia. Pośladków mi nie urwał, ale ja akurat takie wątki omijam szerokim łukiem, więc tym się nie sugerujcie. Rozumiem, że komuś to się może podobać, mnie raczej fascynowało coś innego.

To jedno z moich tegorocznych zaskoczeń, jeśli chodzi o powieści. Moim zdaniem ta historia może spodobać się zarówno nastoletnim czytelnikom, jak i tym nieco starszym. Świat przedstawiony jest intrygujący, fabuła wciąga, bohaterowie nie są papierowymi marionetkami, nawet ci, którzy pojawiają się na dalszym planie. Polecam.