Aleksja | Autor: Karol Brodacki

  Mój ulubiony krytyk filmowy, nieodżałowany Zygmunt Kałużyński mawiał, że w każdym, nawet najgorszym filmie znajdzie się coś, co zasługuje na pochwałę. Wzięłam sobie te słowa do serca, rozszerzając opinię również na literaturę. Zawsze staram się docenić chociaż drobiazg, niestety czasem trafiam na misję niemożliwą do zrealizowania…

„Aleksja” to moje pierwsze spotkanie z twórczością Karola Brodackiego, chociaż – jak sprawdziłam – nie jest to jego debiut. Od pierwszych stron było to doświadczenie mocno zaskakujące. W warstwie fabularnej jest to historia dwóch sióstr, Aleksji i starszej o 6 lat Weroniki. Poznajemy je, gdy Aleksja ma lat 10, a zachowuje się tak, jakby miała o połowę mniej, co pozwala domniemywać, że autor nie ma w swym otoczeniu dzieci (to samo dzieje się z kreacją kolejnego dziecka, dziewięcioletniego Kubusia, którego dojrzałością pokonałby każdy przedszkolak). Wspomniane siostry tracą matkę, która ginie w wyniku ataku oszalałej z zazdrości dawnej ukochanej ich ojca. Owa wariatka pojawi się później i będzie wyskakiwała jak pajac z pudełka w najmniej oczekiwanych momentach, wymachując buteleczką z trucizną, ewentualnie kieszonkowych rozmiarów tłuczkiem do rozbijania kotletów, którym albo chce się „ugodzić w grdykę”, albo pozbawić nim życia wiarołomnego męża. Tak, to wszystko znajdziecie w tej powieści.

Aleksja i Weronika są jak ogień i woda. Weronika jest poukładana, skończyła studia i chce żyć w zgodzie ze sobą i światem. Aleksja jest z kolei prostytutką, która umawia się z kim popadnie, a autor nie szczędzi nam opisów w stylu: „pisnęła odważnym lamentem, kiedy jego członek coraz bardziej pochłaniał jej godność”, albo „Aleksja po kilku minutach zmysłowych pieszczot płaskim przysiadem otoczyła intymność mężczyzny”, albo „uwalniając ziarenko swej męskiej natury, czując jednocześnie gorący pot na plecach, ucałował żarliwie pięty gładkich stóp kochanki”. Takich kwiatków jest zatrzęsienie, trochę jak w Harlequinach, które czytało się z wypiekami na twarzy w moich licealnych czasach.

Wyobraźnia autora nie zna granic. Mamy więc wspomnianą szaloną Barbarę, jej męża, który mimo obrączki na palcu oświadcza się innej, ojca Aleksji i Weroniki, który co pewien czas, nie wiedzieć czemu, wyzywa każdą z córek od najgorszych, chłopaka, który czasem przypomina sobie, że jest zakochany w Weronice, ale robi to niemrawo i bez przekonania. Wisienek na tym torcie jest wiele: wątek pracy Weroniki w szkole i jej przeboje z dyrekcją i uczniami, romans z Piotrem, który rozpoczął się nagle i rozwinął błyskawicznie, bo bodaj po godzinie zainteresowani wyznali sobie dozgonną miłość. Najlepszy jednak jest wątek gangu, którego członkowie o ksywach typu Skorpion, parają się każdą możliwą działalnością: przemytem heroiny, płatnymi zabójstwami, gwałtami i rozbojami. Tu co chwilę ktoś na kogoś nasyła zbirów, co chwilę czyjeś życie jest zagrożone, wątki się zapętlają bez ładu, składu i logiki. Tejże logiki brak i przy zwykłych opisach, bo wczytajcie się w to zdanie: „Aleksja uciekała przed Ingą nierówną ścieżką, co i raz zaczepiając nogawką krótkich szortów o źdźbła trawy”.

W pewnym momencie pomyślałam sobie, że może to jednak jest pastisz, jakieś oko puszczone w stronę czytelnika, jakiś wielki cudzysłów, w który wzięta jest cała ta historia. Niestety, słowa autora umieszczone na końcu powieści pozbawiły mnie złudzeń.

Poszukując długo czegoś dobrego w oceanie grafomanii, udało mi się coś znaleźć. Czytając zdania typu „Co i raz zerkali na śpiącego Aleksego, bo mieli ochotę na rozmaite figury znane z życia płciowego” śmiałam się w głos, a przecież śmiech wydłuża życie, prawda?