Po Moim Trupie | Autor: Jeffrey Archer

  Nie wiem, czy wcześniej czytałem kiedykolwiek jakiś kryminał tego autora, ale fabuła wydała mi się miejscami znajoma. Może po prostu kryminały powielają różne wątki i czasami myli mi się (lub też innemu czytelnikowi) prawie wszystko.

Książka rozwija się dość niespiesznie i początkowo wręcz jak czytanka dla przemądrzałej młodzieży. Młody bohater przekona się szybko, że nie zawsze sprawiedliwość triumfuje, a potem, że mimo wszystko bardzo często to pieniądz rządzi światem. Jak dla bogatego dziedzica nie wiem czy to dobra czy zła lekcja.

Bardzo nietypowi są główni bohaterzy. Zwykle mówi się, że policjanci nie mają ułożonego prywatnego życia, ich małżeństwa czy związki najczęściej się rozpadają, a tutaj mamy szczęśliwych rodziców, szczęśliwych ojców poświęcających sporo czasu rodzinie. Do tego główny bohater jest również dziedzicem sporego majątku, tak jak i jego żona – słowem, całkiem nietypowi detektywi, całkiem normalni ludzie.

Mimo, że mamy tutaj do czynienia z wydziałem zabójstw, brutalności i użycia broni mamy niewiele, chociaż pod koniec akcja nabiera pod tym względem tempa. Mam nadzieję, że w życiu jest inaczej, ale tutaj znowu stróże prawa biorą sprawiedliwość w soje ręce, nie zawsze w uczciwy czy legalny sposób. Czy to oznaka bezradności policji i chęci pójścia na skróty? Jak już wspomniałem, mam nadzieję, że to tylko licentia poetica. Z jeszcze innej strony, statystyki wykrytych spraw o zabójstwo, które prezentują w Scotland Yardzie są budujące (czy aby rzeczywiste...?). Tylko kilka niewykrytych (raczej nieskazanych) i to dopóki nowy, świetny zespół nie zabierze się za wyjaśnienie zbrodni?

Z kolei główny bohater negatywny, nie jest tak bardzo negatywny, szczególnie z początku, jak na przykład jego adwokat. Z czasem się to zmieni – to znaczy negatywny bohater będzie coraz bardziej negatywny, a adwokat dorówna mu kroku. Wszyscy pozostali przestępcy są naprawdę źli. Nie ma żadnego zniuansowania, żadnych okoliczności łagodzących.

Jest sporo klisz (policjant zakochujący się w prostytutce), sporo schematów, za to bardzo mało zaskakujących zwrotów sytuacji. Wszystko jest przewidywalne do bólu, nie wiemy tylko kiedy dokładnie coś się stanie i nie znamy wszystkich detali, ale zwycięstwo dobrych nad złymi jest od początku do końca niezagrożone. Może właśnie dlatego ten przydługawy wstęp przypomina nam, że coś jednak może pójść „nie tak”.

Nie wciągnął mnie i nie zachwycił ten kryminał. Właściwie zaczęło się od zniechęcającego i przydługawego wstępu, potem ta przewidywalność zdarzeń, trochę to wszystko takie cukierkowate było. Obawiam się, że nie sięgnę po jego kolejne książki. Co wcale nie oznacza, że nie ma on zapewne rzeszy wiernych czytelników. Ważne jest czasami pokrzepienie serc, że sprawiedliwości zawsze stanie się zadość, że przestępca wyląduje na wiele lat za kratkami, a wszyscy normalni obywatele będą bezpieczni i spokojni. Cóż świat nie jest taki prosty i taki czarno-biały.

Czytając tę książkę zastanawiałem się, czy autor nie prowadzi nas w taki sposób jak scenarzyści serialu Colombo, gdzie od początku było wiadomo kto zabił, ciekawe było tylko to, jak porucznik do tego dojdzie. Tutaj nie dość, że wiemy „kto zabił”, to jeszcze droga do jego ujawnienia jest stosunkowo prosta i łatwa. Trudniejsze wydają się być watki poboczne, ale wszystko znajduje szczęśliwy finał. Może za dużo tych kryminałów?

Nie wspomniałem o femme fatale? Jest! To oczywiście żona głównego przestępcy. No, nie kocha go już, ale jego kasę i owszem...