Tajemnica Maskarady. Biuro Detektywistyczne Lassego I Mai | Autor: Martin WidmarkHelena Willis

  O cyklu Biuro Detektywistyczne Lassego i Mai słyszałam już kilka razy i sama miałam okazję trzymać kilka części w swoich rękach w pracy. Przyznaję, że w pewnym momencie przeszła mi przez głowę myśl, że być może warto by było zapoznać się z tym cyklem bliżej, skoro cieszy się on aż takim zainteresowaniem wśród młodych czytelników. Pojawiła się ku temu świetna okazja, a za mną Tajemnica maskarady. Jak oceniam tę pozycję i czy uważam, że warto było ją poznać? O tym w tej recenzji.

Valeria von Kuternoga jest założycielką miasta Valleby i na jej cześć ma się właśnie odbyć przyjęcie. Jednak ma być one nie byle jakie, bo goście mają założyć różne i często specyficzne stroje. Na przyjęciu pojawiają się i nowe mieszkanki miasteczka, które dopiero zapoznają się z pozostałymi mieszkańcami. Kiedy zabawa trwa, a muzyka rozbrzmiewa w całej sali, okazuje się, że zaginął diamentowy naszyjnik jednej z pań. Kto go ukradł? Policjant szybko wskazuje podejrzanego, ale czy ma rację?

Zaczynając lekturę tej pozycji, miałam w głowie pewne obawy. Ostatnio dość rzadko sięgam po literaturę dziecięcą, ponieważ moja uwaga skutecznie przenosi się na zupełnie inne książki. Zatęskniłam jednak za takimi historiami, ale obawiałam się tego, czy tytuł ten przypadnie mi do gustu. Jak się okazało... wcale nie było tak strasznie, jak się tego bałam.

Główni bohaterowie, czyli Maja i Lasse okazali się całkiem sympatycznymi postaciami, które w teorii nie odgrywają tutaj głównej roli, a jednak są na tyle zaangażowani w opisywaną sprawę, iż już na pierwszy rzut oka widać, że to właśnie oni wiodą tutaj prym. Kreacja tych bohaterów nie była tak dobra, jak się tego spodziewałam, ale biorę pod uwagę fakt, że jest to któryś już tom z cyklu, więc wypadałoby znać ich przygody od samego początku (co też być może w przyszłości nadrobię).

Moją uwagę zdecydowanie przyciągnęła jedna z pobocznych bohaterek, czyli Barbara Palm, która swoją charyzmą i złośliwością na swój sposób mnie zachwyciła. Być może jest ona postrzegana przez innych czytelników tego cyklu jako czarny charakter (mnie samej przeszło to przez myśl), jednak nie będę ukrywać — ta postać okazała się dla mnie najjaśniejszą gwiazdą tutaj i to dzięki niej poniekąd poczułam się wciągnięta w całą opisywaną akcję.

Pióro Marka Widmarka uważam za dobre i odpowiednie dla młodego czytelnika. Nawet biorąc pod uwagę fakt, iż czytany przeze mnie tekst był tłumaczeniem, mogłam odczuć, że autor ma już pewne doświadczenie w tworzeniu treści dla najmłodszych i pod płaszczykiem zabawy i odrobiny dziecinnego humoru wplata dość istotne informacje i wartości. Pisząc o tej książce, nie mogę zapomnieć i o ilustracjach, które zdecydowanie się wyróżniają i przyciągają wzrok. Nie wiem, czy jestem ich największą fanką, ale zdecydowanie muszę je docenić — pasują do czytanej treści i stanowią jej idealne uzupełnienie, czyli dla czytelnika wprost doskonałe połączenie.

Moje pierwsze spotkanie z Biurem Detektywistycznym Lassego i Mai uznaję za całkiem udane. Może nie była to książka, która mnie bezsprzecznie zachwyciła, ale myślę, że spokojnie mogę polecić ją młodym czytelnikom, którzy lubią powieści przygodowe z odrobiną kryminalnego napięcia. Czy będę sięgać po inne książki z tego cyklu? No cóż, czas pokaże. Na ten moment nie mówię nie, ale nie będę się też do tego przesadnie wyrywać.

Jeśli poszukujecie czegoś dla siebie lub swoich pociech, to ta pozycja jest godna uwagi i myślę, że może znaleźć swoich największych miłośników.