Przez Błękitne Pola | Autor: Claire Keegan

  Po przeczytaniu „Drobiazgów takich jak te” Claire Keegan zaskarbiła sobie moją wielką sympatię – ujęło mnie to, jak ze zrozumieniem, czułością i prostotą można próbować dokonać rozliczenia z niełatwą historią irlandzkich pralni sióstr magdalenek, malując przy tym portret zwykłego człowieka, postawionego przed wyborem pomiędzy złem a obarczonym przykrymi konsekwencjami dobrem. Dlatego kiedy zobaczyłam, że wydawnictwo Czarne zapowiedziało „Przez błękitne pola” wiedziałam, że jest to dla mnie pozycja obowiązkowa. Liczyłam na podobną dawkę dobrej lektury, chwytającej za serce i pozostawiającej w nas ślad i nie zawiodłam się.

 Tym razem dostajemy do rąk zbiór ośmiu opowiadań, mówiących głównie, ale nie tylko, o Irlandii i Irlandczykach. Z tekstów tych bije miłość do natury, jest ona wręcz integralną częścią historii i tożsamości bohaterów. Postacie są nie tyle osadzone w naturze, co z nią nierozerwalnie splecione, tworzą jedność z otaczającą przyrodą, naturalnym krajobrazem zielonej wyspy. W jednym z dłuższych opowiadań, w którym narrator przedstawia historię z punktu widzenia różnych bohaterów (niezwykle ciekawy zabieg, zmieniający perspektywę w sposób kalejdoskopowy, zmuszający czytelnika do czytania z uwagą, „wejścia” w opowieść), jednym z równoprawnych podmiotów jest przygarnięty przez rodzinę pies.

Niezmiernie zachwyca mnie to, że nawet w sytuacji, w której postacie z opowieści znajdują się na życiowym zakręcie, jak np. w przypadku bohatera jednego z opowiadań, którego żona wyznaje jemu i całej społeczności małego miasteczka (łącznie z raczącym się whisky księdzem) zebranej w ich domu z okazji urodzin gospodarza, że ich córka jest dzieckiem innego mężczyzny, bohaterowie postępują tak, jak zapewne można by było spodziewać się, że postąpią w „normalnym” życiu. Nawet w sytuacji, kiedy autorka stawia ich przed moralnym dylematem, nie ma tutaj przerysowanych, teatralnych zachowań, dramatycznego opisu przeżyć, gwałtownych porywów serca i bezdennej rozpaczy, jest trwanie mimo wszystko i często też wbrew wszystkiemu oraz akceptacja tego, co przyniósł los. Jest to sztuka o tyle trudna, że ciężko nie popaść w przesadę i nie ulec pokusie wyolbrzymienia (co się tyczy wielu pisarzy i pisarek), kiedy porusza się tematy takie jak miłość, strata, samotność czy przemijanie – wątki zarówno skomplikowane, co jednak dość oklepane, w końcu ile można pisać o tym samym? I jak napisać o tych samych sprawach w sposób niebanalny? Zdaje się, że Claire Keegan znalazła na to receptę, oferując czytelnikom zgrabne połączenie uniwersalnej tematyki doświadczeń i zawiłości relacji międzyludzkich z autentycznością charakterystyki niewielkich wiejskich społeczności i wzajemnego związku ludzi z przyrodą, okraszonych irlandzkim folklorem.

Niezależnie od faktu, że nie zawsze decyzje podejmowane przez bohaterów były dla mnie zrozumiałe, a często czułam się nieswojo i niekomfortowo czytając o ich (często bolesnych) przeżyciach, to w „Przez błękitne pola” Claire Keegan udało się sprawić, że z każdą z postaci nawiązałam więź, jak gdyby to „wejście komuś do głowy”, dostęp do wszystkich myśli, także tych niewygodnych i wstydliwych, doprowadziło do tego, że narodziła się swoista intymność i to mimo tego, że najczęściej nie miałam z tymi bohaterami wiele wspólnego. Może na tym właśnie polega magia języka, wrażliwość i zdolność autorki do konstruowania opowieści i psychiki swoich bohaterów, że udaje jej się sprawić, że przedstawione postacie są pełnowymiarowe, realistyczne, pełnokrwiste – czytając o nich po prostu daje się im wiarę.